Ściany Auschwitz nie zawsze mówią prawdę
Jak wypowiedzieć tę największą Katastrofę świata zachodniej kultury, która do dziś rozciąga swój cień na całą europejską myśl? W jaki sposób język może dać wyraz eksterminacji tak, by – jak zastanawia się Phillipe Lacoue-Labarthe, piszący o poezji Paula Celana – nie musieć jej zaprzeczać w akcie obrony przed upatetycznieniem? Czy tylko zaprzeczenie jest obroną przed patosem i czy tylko patos umożliwia kultywowanie sztuki?