Naaaajpiękniejsza wojna, naaaajpiękniejszy pokój
Tylko mi nie mówcie, że jestem jedyna – mówi jedna, a może właśnie jedyna bohaterka powieści Sajko. Ta sama, albo inna niż ta, która tańczyła w sukni ślubnej na zgliszczach swojego domu, która była w obozie uchodźców, która wedle formularza do autodiagnozy jest już alkoholiczką i upija się w Rio Barze, ta, która wymachiwała flagą w dzień zwycięstwa, właśnie ta, albo zupełnie inna.