Praktykowanie różnorodności
Jana Klatę i Sebastiana Majewskiego interesują przede wszystkim najmocniej wdzierające się w zbiorową wyobraźnię strategie myślenia o tradycji i wspólnocie narodowej w polskim teatrze powojennym. Pytanie, jakie można na wstępie zadać, brzmi: czy zmiany, którym ulega wspólnota narodowa i jej wyobrażenie o sobie samej, nie wymagają ciągłej, radykalnej redefinicji narzędzi analizy?