26 stycznia 2009 roku w godzinach od 14.00 do 21.00 w Martin E. Segal Theatre Center przy centrum studiów doktoranckich City University of New York odbędzie się międzynarodowa konferencja: Sztuka i teatr Tadeusza Kantora (The Art and Theater of Tadeusz Kantor). Konferencja obejmie dwie dyskusje panelowe oraz pokaz filmów dokumentalnych. Międzynarodowa konferencja zakończy serię prezentacji o tym samym tytule rozpoczętą pokazem instalacji Tadeusza Kantora Ławka (1975), stanowiącej centrum wystawy Jewish Museum zatytułowanej Teatry pamięci: Sztuka i Holokaust (Theaters of Memory: Art and the Holocaust). Drugą odsłoną serii były tygodniowe pokazy zapisów filmowych spektakli Kantora z okresu Teatru Śmierci w teatrze La MaMa.
O twórczości Tadeusza Kantora w perspektywie tak teatru, jak i sztuki dyskutować będą specjaliści, współpracownicy i przyjaciele artysty: Dore Ashton, Marek Bartelik, Monika Fabijańska, Daniel Gerould, David Gothard, Norman Kleeblatt, Michał Kobiałka, Ludmiła Ryba, Richard Schechner, Ellen Stewart, Jarosław Suchan i Natalia Zarzecka. Wyświetlone zostaną również filmy o życiu i twórczości Kantora.
TADEUSZ KANTOR (1915-1990) był jednym z największych artystów XX wieku – artystą totalnym, jak sam zwykł mawiać i ryzykowne jest dzielenie jego twórczości na poszczególne dyscypliny. Malarz, twórca obiektów, happener, poeta, najpełniej wyraził się w teatrze, ale nawet w tej dziedzinie pozostał przede wszystkim malarzem, który myślał obrazami i używał aktorów i dekoracji zamiast farb. Spektakle Teatru Cricot 2, poczynając od Umarłej klasy (1975), zostały okrzyknięte arcydziełami. Prezentowane w Nowym Jorku, otrzymały trzy nagrody OBIE: Umarła klasa (specjalne wyróżnienie, 1979), Wielopole, Wielopole (najlepszy spektakl, 1982) i Niech szczezną artyści (dramaturgia, 1986) – najważniejsze nagrody off-Broadway, przyznawane przez krytyków tygodnika Village Voice.
Powiedzieć o Kantorze, iż należy on do grona najwybitniejszych artystów polskich drugiej połowy 20. wieku, to powiedzieć niewiele. Dla sztuki polskiej jest on tym, kim dla sztuki niemieckiej jest Joseph Beuys, a dla amerykańskiej Andy Warhol. Twórca zupełnie osobnej wizji teatru, aktywny uczestnik neoawangardowych rewolucji, oryginalny teoretyk, innowator głęboko osadzony w tradycji, malarz antymalarski, happener-heretyk, ironiczny konceptualista – to tylko niektóre z jego licznych wizerunków. […] O jego wielkości nie tyle decyduje jego twórczość, ile on sam pojęty jako całość, jako swego rodzaju Gesamtkunstwerk, na który składa się jego sztuka, jego teoria i jego życie. – Jarosław Suchan, dyrektor Muzeum Sztuki w Łodzi
Wystawa Teatry pamięci: Sztuka i Holokaust w Jewish Museum w Nowym Jorku potrwa do 1 lutego 2009. Ławka Tadeusza Kantora (1975), samodzielny obiekt, bezpośrednio jednak związany ze spektaklem Umarła klasa, jest jednym z centralnych obiektów wystawy, obok prac Anselma Kiefera, Christiana Boltanskiego i George’a Segala. Niedawno zakupiona przez Jewish Museum, jest pierwszą praca Kantora, jaka znalazła się w amerykańskiej kolekcji muzealnej.
Instytut Kultury Polskiej w Nowym Jorku
Martin E. Segal Theatre Center
