Od 12 do 14 marca 2010 roku w warszawskim kinie Świt odbędzie się przegląd filmów Kiry Muratowej, jednej z najwybitniejszych reżyserek rosyjskich. To pierwszy tak pełny przegląd jej filmów w Polsce. Organizatorami są: Rosyjski Ośrodek Nauki i Kultury w Warszawie oraz kino Świt.
Kira Muratowa urodziła się w 1934 roku w miasteczku o nazwie Soroki, na terytorium obecnej Mołdawii. Rodzice jej byli zdeklarowanymi komunistami i rewolucjonistami. Ojciec był Rosjaninem i zginął w czasie wojny z rąk Niemców za udział w ruchu oporu na terytorium Besarabii. Jej matka była wysoko postawionym urzędnikiem w powojennym rządzie rumuńskim. W 1952 roku Kira Korotkowa przybyła do Moskwy, gdzie studiowała na wydziale filologicznym w MGU ale po roku przeniosła się do WGIK (Wszechrosyjski Państwowy Instytut Kinematografii), który ukończyła w 1959 r. Na studiach wyszła za mąż za kolegę ze studiów, Aleksandra Muratowa, syna ukraińskiego pisarza. Razem nakręcili pracę dyplomową Nad urwiskiem (1961), do którego Muratowa napisała scenariusz na podstawie opowiadania.
Jej debiutem filmowym były Krótkie spotkania (1967). Nieco ironicznie Muratowa nazwała swój film prowincjonalnym melodramatem. Kelnerka Nadia zakochuje się w grającym pięknie na gitarze młodym geologu Maksymie (w tej roli 29 – letni Włodzimierz Wysocki), ale gubi jego adres i szukając mężczyzny przypadkowo trafia do domu Walentyny (w tej roli Kira Muratowa) związanej z Maksymem. Nadia nie zdradza Walentynie swego uczucia, obserwując uważnie relacje między Walentyną a Maksymem. Muratowa uwydatnia przede wszystkim konflikt między uporządkowaną, wykonującą skrupulatnie swą pracę Walentyną a Maksymem, wolnym duchem, nie mogącym nigdzie znaleźć swego miejsca.
Film ten ukazuje jedną z głównych cech jej twórczości – Muratowa kieruje uwagę widzów na drobne sprawy, które pod jej spojrzeniem zdobywają groteskową potęgę i ważność. Najzwyklejsze bytowe problemy przekształcają się w złożone i zagmatwane relacje, transformując się w nieprawdopodobnie pojemne psychologiczne sytuacje.
Lata 80. to najmroczniejsze czasy dla Muratowej, co odzwierciedla film Pośród szarych kamieni (1983), który tak został okaleczony przez cenzurę, że reżyserka zdecydowała się podpisać go tylko pseudonimem Iwan Sidorow. Jej najbardziej znanym filmem jest Syndrom asteniczny (1989) nagrodzony na MFF w Berlinie MFF Berlin nagrodą Srebrnego Niedźwiedzia – druzgocząca diagnoza stanu społeczeństwa, do jakiego doprowadził komunizm.
Jej kolejne filmy Wrażliwy milicjant (1992) oraz Pasjonaci (1994) to zadziwiająco pogodne, radosne obrazy ulubione przez sama reżyserkę. W mrocznej zaś tonacji nakręcone są Trzy historie, (1997) o którym sama reżyserka mówi, że przedstawia tam życie, które jest czasem gorsze niż myślimy. Film ten ukazuje obojętność ludzi wobec świata i tego co się wokół nich dzieje.
W ZSRR oskarżano Muratową o społeczne ograniczenia i ideową infantylność, o nadmierne oderwanie filmów od rzeczywistości i jednocześnie brak jakiejkolwiek głębi. Zarzucano jej przede wszystkim to, że ani ona, ani jej bohaterowie nie pasowali do ówczesnej rzeczywistości, nie byli przykładnymi ekranowymi bohaterami, z których rosyjskie społeczeństwo mogłoby czerpać wzorce.
Oprócz filmów Muratowej w czasie przeglądu odbędzie się koncert rosyjskiego barda Leonida Volodko, który wykona pieśni Włodzimierza Wysockiego. Każdy film poprzedzony będzie krótkim wstępem.
