23 i 24 października 2010 roku o godz. 19.00 na Dużej Scenie Teatru Studio będzie można zobaczyć przedstawienie Księżna d’Amalfi. Wybuchowa mieszanka polityki, miłości i zemsty, elementy thrillera i melodramatu – taka jest Księżna d’Amalfi współczesnego Szekspirowi Johna Webstera, którą na deskach warszawskiego Teatru Studio wyreżyserował Jacek Głomb.
Wiele lat przymierzałem się do tej realizacji, bo myślenie teatrem elżbietańskim jest mi bardzo bliskie – mówi Jacek Głomb, reżyser i dyrektor legnickiego Teatru Modrzejewskiej, spod ręki którego wyszły m.in. szekspirowskie dramaty: Koriolan, Hamlet, Książę Danii i Otello.
Jacek Głomb przygotował inscenizację z udziałem dwudziestu aktorów, dwójki dzieci i czterech muzyków z grających na żywo Kormoranów. Dlaczego wybrał Kormorany? – Współpracuję z nimi już 12 lat. Grają na żywo także na stworzonych przez siebie instrumentach i przedmiotach imitujących dźwięki, by jak najlepiej oddać atmosferę opowieści. To rzecz wyjątkowa, a wręcz absolutnie organiczna. Muzyka tworzona jest podczas prób – powstaje integralnie ze spektaklem, tzn. z jego scenami, z oddechem aktora, z całą świadomością tego, jak spektakl jest konstruowany i, jak się zmienia. Muzyka jest współuczestnikiem opowieści. Będzie to dźwiękowa przestrzeń tego świata.
Reżyser specjalizuje się w szkole inscenizacji, w której głównymi elementami są: ruch, przestrzeń, obraz, scenografia, kostiumy. Uważam, że kostium jest ważnym elementem odbioru. Jednakże ważne przy pracy nad tym projektem było mierzenie się ze stereotypami na temat przedstawienia kostiumowego, gdyż „Księżna d’Amalfi” nie jest typowym spektaklem kostiumowym. Kostium będzie tu bardziej stylizacją, niż kopiowaniem oryginałów z epoki. Kostium wyostrza sprawy o których mówimy – w samej opowieści aktorzy będą grali współcześnie.
Propozycja Grzegorza Brala, dyrektora artystycznego Teatru Studio, z którym łączy mnie wspólnota programowa i podobne myślenie o teatrze, aby wraz z częścią mojej legnickiej drużyny teatralnej zrealizować pierwszą dużą inscenizację na jego scenie w Teatrze Studio, jest bardzo inspirująca. – twierdzi reżyser.
Wykorzystując siły i środki techniczne teatru i dużej sceny Teatru Studio, m.in. obrotową scenę i zapadnie, Jacek Głomb chce przedstawić widzom opowieść: Mam potrzebę pokazywania ludziom ciekawych opowieści. Polski teatr zbacza w rejony filozoficzne, ideologiczne. Mało jest opowiadania ludzkich historii i moim zadaniem jest pokazanie jednej z nich. Skorzysta przy tym z tłumaczenia Macieja Słomczyńskiego. Dokonał jednak skrótów i własnego opracowania tekstu, by jak mówi wyeliminować ozdobne anachronizmy i nadać dialogom współczesną surowość. Starał się przy tym znaleźć złoty środek pomiędzy współczesnością a klasyką. Ważne dla mnie jest to, by aktorzy w opowieści, która może wydawać się klasyczną, byli współcześni. Klasyczna tradycja grania już odchodzi. Starałem się wyreżyserować spektakl zrozumiały dla współczesnego widza, którego wrażliwość jest inna niż wrażliwość widza sprzed czterystu lat. Nie starałem się przy tym przenieść akcji dramatu w czasy współczesne. Nie ma tu odniesienia do konkretnego miejsca i czasu, choć jest to opowieść aktualna także dziś.
Księżna d’Amalfi to jedna z perełek dramatu elżbietańskiego. Mroczna historia wdowy, która wbrew zakazom braci poślubia wybranego przez siebie mężczyznę.
Mimo upływu czterystu lat obraz dzikiej, namiętnej miłości, żądzy władzy, nienawiści oraz pragnienia zemsty ma wszelkie szanse, by trafić do współczesnego widza. Jego dramaturgia jest bowiem bliska tej znanej współczesnemu widzowi z thrillera, melodramatu, horroru. Trup w tym dramacie ściele się wyjątkowo gęsto.
Współczesny Szekspirowi John Webster wiarygodnie opisuje kryzys norm, zasad, idei i wartości przypisywany zazwyczaj naszym współczesnym czasom. Wszyscy bohaterowie grają przed sobą jakieś role. Wszyscy też wydają się być skrajnymi egocentrykami, którzy usiłują różnymi sposobami przejąć władzę nad bliźnimi.
JACEK GŁOMB – urodzony w 1964 roku w Tarnowie. Reżyser i dyrektor teatralny. Od sierpnia 1994 roku jest dyrektorem Teatru Modrzejewskiej w Legnicy. Do ważniejszych wyreżyserowanych przez niego spektakli należą: Pasja wg Mieczysława Abramowicza (1995) wystawiona w zabytkowym legnickim Kościele Mariackim a następnie grana w świątyniach na terenie całego kraju, Zły wg Leopolda Tyrmanda (1996) wystawiony w starej poniemieckiej fabryce amunicji, Don Kichot Uleczony Krzysztofa Kopki (1997), Koriolan (wspólnie z Krzysztofem Kopką) wg Williama Szekspira (1998) zrealizowany na terenie byłych pruskich a następnie radzieckich koszar wojskowych, Ballada o Zakaczawiu Jacka Głomba, Krzysztofa Kopki i Macieja Kowalewskiego (2000) grana w nieczynnym kinie Kolejarz, Hamlet, Książę Danii (wspólnie z Krzysztofem Kopką) wg Williama Szekspira (2001) w zrujnowanej sali teatralnej, Łemko Roberta Urbańskiego (2007) w byłym teatrze varietes na Zakaczawiu, Obywatel M – historyja (2003) Macieja Kowalewskiego inspirowana życiorysem byłego premiera Leszka Millera, Wschody i Zachody Miasta (2003) i Szaweł (2004) Roberta Urbańskiego oraz Otello wg Williama Szekspira (2006). Wystawił też głośne Zabijanie Gomułki wg Jerzego Pilcha (2007) w Lubuskim Teatrze w Zielonej Górze.
Jacek Głomb za swą działalność reżyserską wielokrotnie był nagradzany. I tak m.in. otrzymał nagrodę za reżyserię Złego na III Ogólnopolskim Konkursie na wystawienie polskiej sztuki współczesnej w 1997 roku. Koriolan został uznany przez Fundację Theatrum Gedanense jako najlepszy spektakl szekspirowski w sezonie 1998/99, Ballada o Zakaczawiu wygrała VII Ogólnopolski Konkurs na wystawienie polskiej sztuki współczesnej, a za jej reżyserię Głomb uzyskał w 2002 roku najbardziej prestiżową w Polsce nagrodę reżyserką – Nagrodę im. Konrada Swinarskiego, przyznawaną przez Miesięcznik Teatr. Za Otella zdobył nagrodę dla najlepszego reżysera X Międzynarodowego Festiwalu Szekspirowskiego w Gdańsku w 2006 roku. Za Zabijanie Gomułki otrzymał nagrodę reżyserką XIII Ogólnopolskiego Konkursu na wystawienie polskiej sztuki współczesnej.
W 2008 roku nakręcił swój debiutancki film fabularny Operacja DUNAJ, który miał premierę w 2009 roku. W 2009 roku wyreżyserował w Legnicy Palę Rosję – opowieść syberyjską Krzysztofa Kopki i odbył z tym spektaklem miesięczne tournee po Syberii.
Księżna d’Amalfi
Johna Webstera
w przekładzie Macieja Słomczyńskiego
reżyseria i opracowanie tekstu Jacek Głomb
scenografia i kostiumy Małgorzata Bulanda
ruch sceniczny Katarzyna Chmielewska
muzyka Kormorany (Piotr Bluesman Jankowski, Jacek Tuńczyk Fedorowicz, Krzysztof Koń Konieczny, Artur Gaja Krawczyk)
światło Jakub Kijowski
zdjęcia Krzysztof Bieliński
aktorzy Lena Frankiewicz, Paula Kinaszewska, Aleksander Bednarz, Stanisław Brudny, Bogdan Grzeszczak (gościnnie), Jacek Król , Mateusz Lewandowski, Janusz Stolarski, Krzysztof Strużycki, Paweł Wolak (gościnnie)
oraz
Izabela Kała, Magdalena Kozińska, Agnieszka Wilkosz, Dominik Bąk, Alina Czyżewska, Jakub Kotyński, Katarzyna Martenowska, Wojan Trocki, Sławomir Zapała, Robert Zawadzki
spektakle: 23, 24 października, godz. 19.00.
premiera: 25 września 2010 r.
Duża Scena Teatru Studio
Plac Defilad 1
