13 stycznia 2012 r. do polskich kin wejdzie długo oczekiwany film w reżyserii Lynne Ramsey pt.: Musimy porozmawiać o Kevinie.
Tytułowy Kevin to demoniczny nastolatek, który świadomie manipuluje swoim otoczeniem, nie uznaje żadnych zasad i z prowokującym uśmiechem mówi:
Wstajesz rano i oglądasz telewizję, jedziesz samochodem i słuchasz radia. Chodzisz do swojej nudnej pracy albo nudnej szkoły, ale o tym nie mówią w głównym wydaniu wiadomości. Doszło do tego, że nawet ludzie z telewizji często oglądają telewizję. Na co oni wszyscy tak patrzą? Właśnie na takich jak ja…
Magnetyczna Tilda Swinton i demoniczny Ezra Miller w trillerze obnażającym najmroczniejsze zakamarki ludzkiej duszy, który prowokuje, pociąga i nie daje o sobie zapomnieć.
Lynne Ramsay do współpracy przy filmie zaprosiła grono cenionych twórców kinematografii: m.in. nominowanego do Oscara operatora Seamusa McGarveya (Pokuta, Godziny, John Lennon. Chłopak znikąd), montażystę Joe Bini (Zły porucznik, Roman Polański. Ścigany i pożądany, Człowiek niedźwiedź), kompozytora Johna Greenwooda, kostiumolog Catherine George (W imieniu armii, Udław się), dźwiękowca Paula Daviesa i reżysera castingu Billa Hopkinsa (Hej, skarbie, Spotkanie, Sex w wielkim mieście). Scenografię do filmu stworzyła Judy Baker ( I’m Not There. Gdzie indziej jestem, Brokeback Mountain, Bez skrupułów).
Lynne Ramsay (Reżyser/Scenarzysta/Producent wykonawczy): Próba opowiedzenia czegoś własnymi słowami, jest jak walka z samym sobą. Trzeba być jednocześnie elastycznym i wiarygodnym. To projekt w sam raz dla mnie, a jednocześnie tak bardzo inny od wszystkiego, co do tej pory zrobiłam.
Lynne Ramsay to utalentowana reżyserka, która konsekwentnie, od samego początku kariery, jest ceniona za swoje dokonania artystyczne. W 1996 roku, mając zaledwie 27 lat, zdobyła nominację do Złotej Palmy i nagrodę Jury podczas MFF w Cannes, w kategorii: najlepszy film krótkometrażowy, za obraz Small Deaths, który nakręciła na potrzeby egzaminu końcowego do szkoły National Film and Television w Anglii. Rok później, Ramsay ponownie zachwyciła krytyków międzynarodowego festiwalu w Cannes i drugi raz z rzędu odebrała nagrodę Jury za film krótkometrażowy zatytułowany Gasman.
Z dnia na dzień Ramsay stała się jedną z najbardziej obiecujących reżyserek kinematografii brytyjskiej. Jej debiut fabularny, Nazwij to snem (1999), pokazywany był na licznych festiwalach filmowych, min. otworzył Festiwal Filmowy w Edynburgu.
Obraz łącznie przynosi artystce 11 nominacji i 4 nagrody, w tym: 2000 BAFTA im. Carla Foremana dla najlepszego debiutu roku. Akcja Nazwij to snem osadzona jest w ogarniętym strajkiem Glasgow w latach 70′. Film ukazuje przejmujący obraz dojrzewania 12-letniego chłopca, poszukującego odkupienia po tym, jak niewinna zabawa z jego udziałem, zakończyła się tragicznym wypadkiem.
Kolejny film artystki, Morvern Callar (2002) jest adaptacją kultowej powieści Alana Warnera, (pod tym samym tytułem). Śledzimy tutaj losy młodej pracownicy supermarketu, która pewnego dnia niespodziewanie dowiaduje się, że jej partner popełnił samobójstwo. Bohaterka postanawia porzucić swoje dotychczasowe życie i wraz ze swoją przyjaciółką wybiera się w podróż, która pozwoli jej odnaleźć własną tożsamość, spojrzeć w głąb siebie.
Główne kreacje w filmie stworzyły: Samantha Morton, Kathleen McDermott i Linda McGuire. Film zdobył wiele nagród i wyróżnień m.in. : BIFA dla Samanthy Morton, szkocka BAFTA dla Kathleen McDermott, a także Nagrodę Młodych i C.I.C.A.E (Międzynarodowe Stowarzyszenie Kin Artystycznych) na festiwalu w Cannes.
Tilda Swinton – Eva. Przez wielu uznawana za ikonę kina, Tilda Swinton karierę zaczęła od występów w filmach angielskiego reżysera i malarza, Dereka Jarmana. Na wielkim ekranie zadebiutowała w roku 1985 rolą w filmie Caravaggio. Z Jarmanem pracowała aż do momentu jego śmierci w 1994 roku.
Wspólnie nakręcili siedem filmów, takich jak: Ostatni Anglicy, Ogród, Wojenne Requiem, Edward II (za rolę w tym filmie została uznana Najlepszą Aktorką Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Wenecji w 1991 roku), Wittgenstein. Uwagę całego świata skupiła na sobie w 1992 roku, wcielając się w główną postać filmu Sally Potter pt. Orlando, scenariusz filmu powstał na podstawie powieści Virginii Woolf.
Tilda znana jest ze swojego przywiązania do niektórych reżyserów, ich serdeczne relacje, często przekładały się na wielokrotną współpracę. Z Lynn Herhman-Lesson, Tilda nakręciła: Conceiving Ada, Teknolust i Niebezpieczną kulturę. Wystąpiła w dwóch filmach Johna Maybury: Man 2 Man i Love Is The Devil. Szkic do portretu Francisca Bacona. Jim Jarmush zaprosił ją do pracy na planie takich filmów jak Broken Flowers i Limits of control.
Natomiast z Lucą Guadagnino zrealizowała: The Protagonists, The Love Factory, a ostatnio głośny Jestem miłością, który docenili krytycy na całym świecie. Swinton zajęła się również produkcją filmu.
W 1995 roku Swinton, zorganizowała performance zatytułowany Maybe, aktorka przez osiem godzin dziennie, siedem dni w tygodni, spała w szklanej gablocie, wystawionej na widok publiczny w jednej z londyńskich galerii. Maybe, obejrzało ponad 22 tysiące ludzi, stając się w ten sposób najpopularniejszą wystawą w tamtym czasie. Rok później aktorka powtórzyła performance w muzeum Baracco w Rzymie.
Swinton, nieustannie poszukuje dla siebie nowych wyzwań zawodowych, lubi ryzykować i eksperymentować. W ostatnim czasie zagrała u Spika Jonzea (Adaptacja), Davida Mackenzie (Młody Adam), Mika Millsa (Rodzinka), Beli Tarra (Człowiek z Londynu), Erica Zonki (Julia – za tę role była nominowana do nagrody Cezara).
Międzynarodowa publiczność zna ją przede wszystkim dzięki roli Białej Czarownicy, w którą wcieliła się dwukrotnie w filmach Opowieści z Narnii: Książę Kaspian i Podróż Wędrowca do Świtu. Swinton można było również podziwiać w takich filmach jak: Ciekawy Przypadek Benjamina Buttona (reż. David Fincher), Tajne przez poufne (reż. Ethan i Joel Coen); czy też w filmie Michael Clayton (reż. Tony Gilroy), w którym wystąpiła u boku Georga Clooneya i Toma Wilkinsona. Udział w tym filmie przyniósł jej w 2008 roku statuetkę Oscara i nagrodę BAFTA, dla najlepszej aktorki drugoplanowej.
Ezra Miller – Kevin. Ezra Miller zadebiutował w 2008 roku, występując w obrazie Antonio Camposa pt. Afterschool. Film pokazywany m.in. podczas Festiwalu Filmowego w Cannes i Berlinie, został doceniony przez krytyków na całym świecie, zdobywając nominacje do nagród: Gotham Independent Film Awards i Independent Spirit Awards.
Filmografia aktora zawiera takie tytuły jak: City Island (reż. Raymond De Felitta), jego partnerem był Andy’ego Garcia, Dzień jak co dzień (reż. Richard Levine), Strzeż się Gonzo (reż. Bryan Goluboff), gdzie zagrał główną rolę. Ostatnio Miller dołączył do obsady filmu The Reasonable Bunch, w reżyserii Sama Levinosa.
Miller ma także na swoim koncie wiele znaczących ról w produkcjach telewizyjnych, w tym wielokrotnie nominowanym do Złotych Globów i Emmy, Californications, a także w jednym z najpopularniejszych seriali w USA, Bananowy Doktor.
Ezra pasjonuje się także muzyką, ostatnio razem ze swoim zespołem Sons of an Illustrious Father, odbył tournée po wschodnim wybrzeżu USA.
Musimy porozmawiać o Kevinie (We Need To Talk About Kevin)
reżyseria: Lynne Ramsay
scenariusz: Lynne Ramsay, Rory Stewart Kinnear
zdjęcia: Seamus McGarvey
montaż: Joe Bini
muzyka: Jonny Greenwood
kostiumy: Catherine George
scenografia: Judy Becker
producenci: Luc Roeg, Jennifer Fox,Robert Salerno
Gatunek: thriller
Czas: 112 min
Kraj produkcji: USA, Wielka Brytania
Rok produkcji: 2011
