3 lutego 2012 roku o godzinie 18.00 w Galerii DAP w Warszawie otwarta zostanie wystawa Kultura niezależna 27 lat później.
W latach 80. Jan Rylke organizował w pracowni doroczne pokazy w weekendy około 11 listopada, w których uczestniczyło wielu polskich i zagranicznych artystów. Spośród ponad setki artystów uczestniczących w tych wystawach tutaj wystawia dziesięciu żyjących, bliżej z tymi wystawami związanych.
Druga połowa XX wieku została zdominowana przez Zimną Wojnę i nastawioną na nią politykę kulturalną po obu stronach Żelaznej Kurtyny. W latach 80. niezależna kultura była w tą walkę uwikłana. 27 lat później niezależna kultura stara się uwolnić sztukę od politycznych uwikłań. Niezależność jest artystyczną postawą, która czasami przybiera postać polityczną, ale przede wszystkim jest osobistym wyborem.
Andrzej Bieńkowski – urodzony w 1946 roku. Malarz, pedagog i etnograf. Tematem jego sztuki są ostatni wiejscy muzykanci, ich muzyka i kultura. Autor książek: Ostatni Wiejscy Muzykanci, Sprzedana Muzyka i 1000 Kilometrów Muzyki (w przygotowaniu). Współautor cyklu wydawniczego Muzyka Odnaleziona. Twórca wielu filmów wideo o muzyce i śpiewach wiejskich. Oraz cyklów malarskiego i fotograficznego Muzykanci. Liczne wystawy indywidualne w kraju i za granicą. Prace w zbiorach prywatnych i muzealnych. Mieszka w Warszawie. Profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.
Erazm Ciołek – artysta fotograf –ZPAF, fotoreporter- SDP. Najsilniej związany ze środowiskiem plastyków. Jednak od roku 1980 do 1992 poświęcił się całkowicie fotograficznej rejestracji wydarzeń politycznych i społecznych w Polsce. Był jednym z nielicznych, którzy nie ulękli się represji i fotografowali rzeczywistość tamtych lat. Zdobył zaufanie Solidarności i uczestniczył (często jako jedyny fotograf), w tajnych spotkaniach tworzącej się państwowości. Był uczestnikiem wielu działań Ruchu Kultury Niezależnej, prasy podziemnej (m.in. PWA), autorem wielu wystaw indywidualnych z lat 1980-1989, które pokazał w Polsce, Niemczech, Anglii, Francji, Szwecji, Bułgarii, Słowacji, Białorusi. W roku 1984 otrzymał nagrodę Komitetu Kultury Niezależnej Solidarności, a w 1987 nagrodę Dziennikarzy Niezależnych SDP za całokształt twórczości.
W roku 1981 wydał album ze strajku w Stoczni Gdańskiej (112 zdjęć). W 1990 album Polska sierpień 80-sierpień 89 (360 zdjęć).Był pierwszym w Polsce fotografem, który pokazał na wystawie ponury świat narkomanów mieszkając z nimi przez jakiś czas w 1981 roku. Jest autorem wystaw z Egiptu, Grecji, Libanu, Nepalu, Nikaragui, Kuby (album). W roku 1992 wraca do środowiska plastyków. W 1993 otrzymał nagrodę honorową XVIII Zjazdu Delegatów Polskich Artystów Plastyków. W 2006 Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za aktywną działalność dziennikarska lat 80. W 2007 Otrzymał najwyższe odznaczenie Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich – Laur SDP 2007 – jako pierwszy fotoreporter w Polsce.
Janusz Ducki – urodzony w 1943 roku – działalność artystyczna i społeczna w latach80 tych; 83-86 założenie i prowadzenie ,,GALERII DZIAŁAŃ,, z udziałem niezależnych plastyków, muzyków i psychologów (dalej galerię prowadzi Fredo Ojda); 84-90 – udział w wystawach Jana Rylke oraz udział w kilkunastu istotnych wystawach i wydarzeniach artystycznych w kraju i za granicą. Od 1989 roku wykładowca – SGGW Architektura Krajobrazu.
Marek Konieczny
Urodzony pod znakiem Raka
Syn Księżyca
Kocha orchidee
A szczęście zapewni mu szmaragd
Artysta
Niegdyś inżynier
Narciarz, wizjoner, kusiciel
Dezerter konceptualizmu
Twórca idei Think Crazy
Żyje w Europie
Czołowy artysta sztuki konceptualnej, twórca idei Thing Crazy, stypendysta Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Yorku w latach 70., gdzie razem z artystami amerykańskimi podpisał manifest Thing Crazy. Uprawia sztukę performance, obiektu. Członek i założyciel Stowarzyszenia Artystów Sztuk Innych. Uczestnik wielu festiwali performance w kraju i za granicą. W latach 1990-1992 profesor wizytujący na Wydziale Malarstwa w warszawskiej ASP. Żyje i pracuje w Warszawie.
Joanna Krzysztoń – studiowała na warszawskiej ASP (dyplom 1978r) na wydziale malarstwa w pracowni prof. Jana Tarasina. Po studiach związała się ze środowiskiem galerii ReRepassage oraz Pracowni Dziekanka. (1985- wystawa indywidualna tamże).W latach 1978-1981 była członkiem teatru Akademia Ruchu (uczestniczyła przede wszystkim w akcjach ulicznych). W okresie stanu wojennego brała udział parokrotnie w wystawach w pracowni Jana Rylke, z którym współpracuje od tego czasu ( m.in. wspólna wystawa w galerii kino-teatru Tęcza -1991 r., śpiewanie w operze Andromeda). W swoim dorobku ma ponad 20 indywidualnych wystaw malarstwa w kraju ( np. warszawskie galerie: Promocyjna, Test, Pokaz, ..Lufcik) i za granicą ( Holandia, Niemcy) oraz wiele wystaw zbiorowych (ostatnio Ikony Zwycięstwa oraz Powstanie Sztuki – CSW Elektrownia w Radomiu). W roku 2007 uzyskała stypendium twórcze Ministerstwa Kultury. Współpracuje też artystycznie z Grzegorzem Rogalą (prywatnie mężem) – wspólna wystawa w Podziemiu Kamedulskim na warszawskich Bielanach (2005), prowadzenie galerii 2b+r na ul. Bukowińskiej 22 (razem z Józefem Żukiem Piwkowskim i Klarą Kopcińską). Obrazy pokazywane na wystawie powstały w ciągu ostatnich czterech miesięcy.
Andrzej Maciej Łubowski (występuje także jako Maciej Łubowski) – ur. 6 października 1946 r. w Poznaniu – artysta malarz, profesor sztuk plastycznych, animator życia artystycznego. Ukończył warszawską Akademię Sztuk Pięknych w 1971 r. dyplomem na Wydziale Malarstwa, w pracowni prof. Stefana Gierowskiego. Po studiach powrócił do rodzinnego Poznania. Początkowo uprawiał malarstwo w konwencji informel. W drugiej połowie lat 70. został jednym z czołowych przedstawicieli fotorealizmu.
W tamtych latach malował obrazy przedstawiające własną postać przemierzającą nieprzyjazne przestrzenie wielkomiejskich wykopów i zaułków ( patrz – Kolekcja XX i XXI wieku – Muzeum Sztuki w Łodzi). W latach 80. brał udział w ruchu kultury niezależnej, wystawiając swoje prace m. in w pracowni Jana Rylkego na warszawskim Ursynowie. W swojej twórczości posługuje się fotografią, tworząc cykle prac: w latach 80. symbolicznych obrazów, w latach 90. instalacji malarskich powstałych z powiększonych wizerunków twarzy pociętych w pionowe pasy i kostek betonowych (Dekompozycje), od 1999 r. obiektów malarskich utworzonych z pionowego załamania obrazów przedstawiających fragmenty twarzy (Złamane Obrazy i Obiekty Podwójne), które po dołożeniu tła ukazującego rozkopaną ziemię wyewoluowały w następny monumentalny cykl pt. Panoramy. W 2008r. rozpoczął cykl prac pt. Presje będący kontynuacją poprzednich serii. Od 2007 r. równolegle do serii monumentalnych, przestrzennych obiektów malarskich kontynuuje serię obrazów Przy oknie. Obrazy te są oparte na fotografii i odnoszą się do potocznej rzeczywistości. Właśnie tę serię, dotychczas rzadko pokazywaną na wystawach, prezentuje na obecnej w wystawie.
Waldemar Petryk – postawę twórczą Waldemara Petryka ukształtował koniec lat 70. Toczył się wówczas spór między tradycyjnym, wizualnym rozumieniem sztuki i konceptualizmem, który odrzucał przedmiot artystyczny, a dzieło budował z pojęć. Jednak konceptualizm też pokazywał już swoją jałowość, jego fetyszem stała się dokumentacja. Petryk nie opowiedział się po żadnej ze stron tamtego konfliktu, wybrał strategię łączenia. Stare formy, np. klasyczny obraz na płaszczyźnie służyły mu do ideowych, krytycznych przekazów. Taka była wystawa Obrazy światłoczułe w Galerii X (Wrocław 1979).
Owocem takiego myślenia była niezależna Galeria Kalipso, którą Petryk założył w 1982 r. we własnym mieszkaniu. Od galerii stanu wojennego działających ku pokrzepieniu serc różniło ją to, że unikała prezentacji doraźnie upolitycznionych. Tradycyjny sposób odbioru wzbogacało poczucie bycia razem wobec sztuki, a nawet bycie częścią dzieła. Bo w samej sztuce zawiera się wolność. Szacunek dla tradycji pozwala mu od wielu lat przenosić jej doświadczenia do innych, skrajnych czasami gatunków – od perfomance po obiekty utylitarne. A otwarcie się na nowe nurty sprawia, ze jego dialog ze zmieniającą się teraźniejszością (np. performance i wystawa Ratujmy Europę w galerii Galerii Działań przed referendum unijnym), brzmi współczesnym głosem. Zawsze odzywają się w nim tony kampu: estetyzm łączy się z komizmem, dystansem, ironią i duchem ekstrawagancji.
Grzegorz Rogala – urodzony 1956, 1976 -1981 studia na wydziale operatorskim PWSFTv i T w łodzi. Członek S.F.P., ZPAP. Od 1988 prowadzi Studio Rogala, zajmujące się produkcją i postprodukcją filmową. Zrealizował bądź brał udział w realizacji ok. 800 projektów filmowych i reklamowych. Uhonorowany w 1996 nagrodą za animacje, Crackfilm, Kraków. Od 4 lat zajmuje się czynnie filmem , fotografią , sztuką multimedialną. Otrzymał parę nagród i wyróżnień na konkursie Grafika Warszawska. Liczne wystawy w Polsce, Niemczech, Holandii. Udział w festiwalach filmowych i multimedialnych w Europie. Wyróżnienie za pracę Schody na Videomedja, Serbia.
Prace w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, w prywatnych zbiorach w Niemczech, Polsce, Francji, Holandii, Nowej Zelandii. Od 2007 prowadzi, razem z Józkiem Piwkowskim, Joanną Krzysztoń I Klarą Kopcińską galerię 2b+r w Warszawie.
Jan Rylke – urodzony 28 lipca 1944 roku w Józefowie. W 1968 roku ukończył malarstwo na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Malarz, performer, poeta. Profesor architektury krajobrazu, kierownik Katedry Sztuki Krajobrazu w warszawskiej Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. W latach 80tych organizator domowych pokazów Sztuki Niezależnej, w latach 90tych seminarium metodologicznego architektury krajobrazu, w latach 2000nych Klubu Performance. Na wystawie pokażę obrazy z ostatnich lat i wykonam performance: piję do Unii.
Jan Stanisław Wojciechowski – urodził się w 1948 r. Artysta, krytyk, kurator, specjalista w zakresie wiedzy o kulturze i polityce kulturalnej. Wykładowca na Uniwersytecie Jagiellońskim. 1967-1973 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie – Wydział Rzeźby. 1993 -Doktorat – Uniwersytet im. A. Mickiewicza w Poznaniu – Wydz. Filozofii o Nauk Społecznych. 1975-1994 – brał udział w seminariach i konferencjach naukowych w kraju i za granicą. Publikacje m.in. w Polish Art Studies i Kulturze Współczesnej. Ważniejsze książki: Postmodernistyczna Kultura Sztuk Pięknych (1995), Wokół polskiej rzeźby lat 70 i 80 (1997), Jaki rozum po katastrofach (Wokół polskiej sztuki lat 90) (1998).
17 indywidualnych wystaw oraz udział w ponad 60 wystawach zbiorowych w kraju i za granicą (m. in. Galeria Studio w Warszawie, Camera Obscura w Sztokholmie, Herning Kunstmuseum w Danii, Biennale Sao Paulo. Ponad 100 recenzji, esejów i szkiców naukowych nt. sztuki współczesnej w czołowych pismach kulturalnych i fachowych w Polsce i za granicą. Zorganizował ponad 30 wystaw indywidualnych i zbiorowych najwybitniejszych artystów polskich. Wicedyrektor Instytutu Kultury Europejskiej Wyższej Szkoły Humanistycznej w Pułtusku, Sekretarz Generalny Polskiego Towarzystwa Kulturoznawczego.
