16 maja 2012 roku nakładem wydawnictwa W.A.B. ukazała się książka Elfriede Jelinek Moja sztuka protestu.
Moja sztuka protestu to zbiór różnorodnych tekstów, od artykułów i przemówień wygłaszanych na uroczystościach przyznania nagród literackich po felietony. Za rozmaitością formy idzie wielość tematów. Są tu rozważania o pisarzach, teatrze i sporcie, są też przemyślenia o milczeniu, słuchaniu czy komentarze dotyczące wydarzeniach, które wywołały w Austrii ogromne kontrowersje, jak choćby sprawa przez lata więzionej i gwałconej Elisabeth Fritzl.
Cechą wspólną tych tekstów jest styl pełen gier słownych i intertekstualnych nawiązań, który stał się znakiem rozpoznawczym autorki. W swoich esejach Jelinek krytykuje i oskarża, by napiętnować zjawiska takie jak rasizm i nietolerancja, zbydlęciałe społeczeństwo i zapominalstwo historyczne, szkicując przy tym gorzki obraz świata.
Elfriede Jelinek urodziła się w 1946 roku. Jest pisarką austriacką, laureatką Nagrody Nobla (2004), większość życia spędziła w Wiedniu. Otrzymała gruntowne wykształcenie muzyczne, studiowała także teatrologię i historię sztuki. Zadebiutowała w 1967 roku jako poetka. Dziś jest cenioną autorką powieści i dramatów. Znana w Polsce z książek: Pianistka, Amatorki, Wykluczeni, Pożądanie, Żądza, Dzieci umarłych i Jesteśmy przynętą kochanie! oraz utworów scenicznych: Choroba albo współczesne kobiety, Nora, Clara S., Zajazd, Ulrike Maria Stuart; przed kilku laty ukazały się drukiem miniatury: Śmierć i dziewczyna I–V. Dramaty księżniczek i wydane w jednym tomie O zwierzętach i Chór sportowy.
Elfriede Jelinek, Moja sztuka protestu
Wydawnictwo W.A.B.
Premiera: 16 maja
