13 października rozpocznie się 17. edycja Festiwalu Konfrontacje Teatralne w Lublinie. W sekcji Showcase lubelski zostaną zaprezentowane najciekawsze spektakle twórców z tego regionu.
Konfrontacje Teatralne powstały z inicjatywy lubelskich artystów, którzy chcieli podzielić się z lokalną publicznością odkryciami teatralnymi, dokonanymi podczas podróży po festiwalach w Polsce i za granicą. Tej idei pozostajemy wierni do dziś. W ciągu ostatnich lat teatralne środowisko Lublina niezwykle się zintensyfikowało. Do twórców, którzy zakładali Konfrontacje, dołączyło nowe pokolenie, dla którego pierwsze edycje festiwalu bywały wprowadzeniem do teatralnego świata.
Festiwal jest platformą promocji twórców związanych z miastem i generatorem nowych teatralnych projektów. Od kilku lat pierwsze dni Konfrontacji poświęcone są najciekawszym lubelskim spektaklom poprzedniego sezonu. Dla krytyków i kuratorów jest to szansa na przegląd sceny Lublina, a dla lokalnych widzów – szansa na nadrobienie zaległości z ostatnich miesięcy.
Tegoroczna edycja w sposób szczególny poświęcona będzie Pawłowi Passiniemu, obchodzącemu w tym sezonie 10-lecie pracy artystycznej. Kilka lat temu jego neTTheatre osiadł w Lublinie, dołączając do teatralnego krajobrazu miasta. Tegoroczny przegląd, prezentujący spektakle powstające w koprodukcjach z teatrami z innych ośrodków, nagradzane na festiwalach w kraju i za granicą oraz przenoszone do Teatru TV wskazuje na niezmiennie wysoki poziom rodzimej sceny i wciąż rosnący potencjał lubelskiego teatru.
W tej sekcji zostaną zaprezentowane następujące spektakle:
Sen nocy letniej – reżyseria: Artur Tyszkiewicz
Sen nocy letniej to najbardziej erotyczna ze wszystkich sztuk Szekspira – twierdził Jan Kott. Diabelski Puk wyzwalający z ludzi najbardziej pierwotne instynkty i perfidni władcy elfów gmatwają na potęgę emocje i pragnienia bohaterów. Eros i Tanatos pchają ich w objęcia miłosnej orgii, wymienność afektów i kochanków staje się igraszką. Debiutanci w sztuce miłości idą w las na zew zwierzęcej Natury. Czy w tym szaleństwie jest metoda?
Wedle koncepcji reżysera – Artura Tyszkiewicza – nie ukryje cichego smutku tej bardzo wesołej sztuki ani rozbuchany seks, ani kipiąca witalność młodych bohaterów, ani uroki rozsiewane przez elfy. Spektakl grany – dosłownie – śpiewająco, w rytm muzyki trzech wiolonczeli i jednej waltorni, pobrzmiewa gorzką mądrością, którą genialny ironista Szekspir sprzedaje nam w promocji teatralnego biletu.
Małgorzata Gnot
Komornicka. Biografia pozorna – reżyseria: Bartek Frąckowiak
Co wiemy o Marii Komornickiej? Jednej z fascynujących i jednocześnie najbardziej tajemniczych postaci polskiej literatury początku XX wieku?
Spektakl Bartka Frąckowiaka i Weroniki Szczawińskiej jest pasjonującą próbą opowiedzenia tej historii ze strzępów tekstów, wspomnień, fotografii. Twórcy podjęli prawdziwe śledztwo w poszukiwaniu materiałów, przewrotnie udowadniając, że próba przedstawienia biografii jest zadaniem niemożliwym – prowadzona w ten sposób narracja zawsze staje się osobistą wypowiedzią jej autorów. To opowieść zapośredniczona przez kontekst społeczny i historyczny, zbudowana poprzez lektury, rozmowy, spotkania reżysera i dramaturżki, a przede wszystkim wywalczona przez znakomitą Anitę Sokołowską. Aktorka, w teatrze odrzucającym mimetyczną reprezentację, podjęła wyjątkowo trudne wyzwanie rekonstrukcji postaci z ułamków informacji, domysłów, punktów widzenia i wrażeń wielu osób. W efekcie powstała jedna z najciekawszych propozycji polskiego teatru ostatniego sezonu, wyróżniona w Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.
Pieśń o Rolandzie – scenariusz i reżyseria: Daniel Arbaczewski
Lalkowy spektakl dla dorosłych Teatru Andersena to, jak nazywają je autorzy, widowisko plastyczno-muzyczne. Reżyser, Daniel Arbaczewski, przepisał średniowieczny epos rycerski na jednego aktora i lalki. To, co w pierwszej chwili wydaje się niemożliwe, okazuje się jednym z największych atutów spektaklu. Arbaczewski postawił sobie karkołomne zadanie i brawurowo mu sprostał. W pojedynkę rozgrywa na scenie wszystkie bitwy, spotkania dworskie i narady królewskie. Towarzyszy mu muzyka, wykonywana na żywo przez Agnieszkę Kołczewską – nadaje rozmach kolejnym scenom i bezbłędnie buduje ich nastrój.
Aporia’43 / Dekalog: lokalna wojna światowa – reżyserzy: Svitlana Oleshko, Łukasz Witt-Michałowski
Teatralno-społeczny projekt Aporia’43-47 składa się z dwóch części: polskiej, wyreżyserowanej przez Łukasza Witt-Michałowskiego (Scena Prapremier InVitro, Lublin) i ukraińskiej, w reżyserii Svitlany Oleshko (Teatr Arabesky, Charków). Artyści, posiłkując się materiałami źródłowymi, badaniami historycznymi, osobistymi wywiadami ze świadkami, odwołują się do realiów polsko-ukraińskiego konfliktu na Wołyniu w latach 1943-47. W obu częściach wystąpi jednakowa obsada, złożona z polskich i ukraińskich aktorów. Każda z opowiedzianych na scenie historii jest dokumentalnym zapisem konkretnych osób i miejsc, rodzajem autorskiej odmiany teatru dokumentalnego i metody verbatim.
Aporia’43 (reż. Łukasz Witt-Michałowski) nawiązuje do wydarzeń na Wołyniu (1943-45), gdzie doszło do masowej eksterminacji ludności polskiej przez nacjonalistów ukraińskich i polskich akcji odwetowych na ludności ukraińskiej, odnosząc się jednocześnie do współczesnych trudności w faktograficznym ujednoliceniu wersji tych wydarzeń przez obie strony konfliktu.
Dekalog: lokalna wojna światowa (reż. Svitlana Oleshko) oparta jest na Dekalogu nacjonalisty ukraińskiego, stworzonym przez 25-letniego studenta filozofii. Tego Dekalogu nauczyły się na pamięć setki tysięcy młodych ludzi. Był on dla nich nie tylko dokumentem, ale wezwaniem do działania. Właśnie tak żyli i tak umierali.
Teatralność – reżyseria: Stanisław Miedziewski
To znowu się zdarzyło. Kolejny raz ktoś ze splotu zwanego teatrem polskim obcesowo wyciąga jedną z nitek, aby uszyć z jej pomocą nowy, własny patchwork. Znów następuje negocjacja proporcji pomiędzy własnym a cudzym, przeglądanie się w systemie zwielokrotnionych luster. Mateusz Nowak i Stanisław Miedziewski w teatralności odwołują się do szlachetnej Schaefferowskiej postawy zdziwienia, zaglądania pod podszewkę zjawisk, na czele z samą istotą rzeczy – z performatywnym odgrywaniem. Podejmując grę z grą oferują teatr podejrzliwy, drwiący z własnych fundamentów, ale i zarazem teatr otwarty, ufnie i ironicznie oczekujący na możliwość własnej lektury. Teatr na targowisku idei, na wyprzedaży kluczy i wytrychów. Psychologizm, ciało, literackość, publicystyka?
Proszę bardzo. Wejdź, kup, opuść kram.
Grzegorz Kondrasiuk
Passini i Przyjaciele / koncert
Muzyka jest bijącym sercem spektakli neTTheatre. Grana zawsze na żywo, nadaje przedstawieniom rytm i charakter. Za jej pośrednictwem reżyser porozumiewa się z aktorami. Dlatego obchody Pięciolatki rozpoczniemy od koncertu pod tytułem Passini i przyjaciele, do którego reżyser zaprosił muzyków, z którymi miał szczęście, zaszczyt i radość współpracować. Usłyszymy: Rafała Rękosiewicza, Denisa Kolokola, Daniela Mońskiego, Seana Palmera, Łukasza Walewskiego i wielu innych.
Zwierzątka małe zwierzenia – scenariusz i reżyseria: Paweł Passini
Pierwszy spektakl Pawła Passiniego dla dzieci, pokazywany już z dużym sukcesem m.in. podczas Warszawskich Spotkań Teatralnych w 2012 roku w nurcie dla najmłodszych widzów. Znakomici aktorzy, świetna, wykonywana na żywo muzyka i mądre bajki Kozłowa składają się na spektakl fascynujący dzieci i uwodzący dorosłych.
Zwierzęta przeżywają czasem fantastyczne, a czasem najzwyklejsze na świecie przygody, próbują spełniać swoje, często zupełnie zwariowane marzenia. Zmagają się ze swoimi słabościami, walczą z samotnością i mimo dzielących je różnic, zawsze próbują się jakoś ze sobą dogadać. Nieustannie podróżują – zarówno na jawie jak również przez pełen niespodzianek las wyobraźni. Nigdy nie tracą nadziei i ciekawości świata, a wszystkie bajki – jak w bajce – dobrze się kończą.
Turandot – scenariusz i reżyseria: Paweł Passini
Ostatnia, niedokończona opera Giaccomo Pucciniego, historia chińskiej księżniczki Turandot zadającej zagadki i uśmiercającej zalotników, którzy nie potrafią ich rozwiązać. Pod postacią ekscentrycznego księcia Kalafa do jej królestwa trafia sam Puccini. Okrzyknięty w Nowym Jorku najsławniejszym człowiekiem na świecie, właściciel 17 samochodów i kilkuset milionów dolarów już wie, że umiera na raka krtani. Przez lata wlecze ze sobą wizję służącej Dorii Manfredi, która otruła się w konsekwencji posądzenia o romans z Maestrem. Od tej pory prostytutki, gejsze i niewolnice z nieznośnie wzruszającym śpiewem na ustach skwapliwie uśmiercają się w operach Mistrza. Dlatego oprócz zimnej księżniczki Turandot na scenie pojawia się niewolnica Liu, oczywiście po to żeby odebrać sobie życie. I by zaśpiewać. Na jej przedśmiertnej arii Puccini zatrzymuje się. Inspirowana Nagim Lunchem Williama Borroughsa wyprawa do Kraju Środka. Opera dla głuchych – spektakl z użyciem Polskiego Języka Migowego.
Kukła. Księga blasku – scenariusz i reżyseria: Paweł Passini
Kukła. Księga Blasku, najnowsza premiera neTTheatre to spektakl inspirowany pracami Tadeusza Kantora i tekstami kabalistycznymi. Z kosmosu sztuki Kantora wyłania się zjawisko śmierci, a właściwie sfera śmierci – jak to nazywa sam artysta – i jej nieoczekiwane sąsiedztwo, jakim jest dzieciństwo. To ostatnie rozumiane nie tylko jako czas historyczny, element przeszłości, ale przede wszystkim jako kondycja ludzka – afirmatywny i naiwny stosunek do świata, obcowanie z wyobrażonym na równi z rzeczywistym, swobodna i nieograniczona kreacja; radość i strach, euforia i rozpacz – wszystkie przelotne i niepohamowane. Wibrujący świat kukieł, golemów i manekinów skonfrontowany jest ze światem widzianym oczyma kabalistów.
17. Festiwal Konfrontacje Teatralne
od 13 do 20 października 2012 roku
Lublin
