Katowicka pracownia MUS architects jest autorem koncepcji Muzeum Mody w Tokio, wyróżnionej w ubiegłorocznej edycji World Architecture Award – 20+10+X World Architecture Community Awards.
Tkanka działki potraktowana została jako elastyczna tkanina, którą naciągając i wyciągając do góry, a następnie skręcając, można uformować założony i wynikający z analiz projektowo-programowych kształt.
Funkcja muzeum powszechnie kojarzona jest z horyzontalnymi budynkami o szerokim poziomym układzie programowo-przestrzennym. Są to obiekty będące opakowaniami ekspozycji, miejscami indywidualnej kontemplacji, ale także płaszczyznami spotkań, wciągającymi społeczeństwo w swój świat.
- Jak na niewielkiej działce w zurbanizowanej gęstej tkance miejskiej wytworzyć plac wciągający ludzi do wnętrza?
- Jak wytworzyć przestrzeń publiczną będącą forum spotkań?
- Jakie są wertykalne powiązania warstwowego ustroju horyzontalnych poziomów?
Ze względu na małe wymiary działki zlokalizowanej w intensywnie zurbanizowanej tkance miejskiej Tokio, szeroki program muzeum mody został rozłożony wertykalnie na 22 poziomy (19 powyżej poziomu terenu). Uzyskano funkcjonalny stos warstw – kwadratów programowych.
W parterze zorganizowano plac na stokach wytworzonych z płaszczyzn, które niczym elastyczny materiał wyciągnięte są z narożników działki. Łączą się one w głębi terenu i poprzez skręcenie przechodzą w górę do narożników podniesionych kondygnacji.
Uniesiony ponad poziom miasta stos kwadratów programowych poddano dalszej obróbce, wstępnie przesuwając je względem siebie, zgodnie z ruchem obrotowym w ramach wytyczonych przez granicę działki opracowania.
Poszczególnym poziomom stosu przypisano konkretne (funkcje) zadania, w kolejności założonego i przetransformowanego programu funkcjonalnego oraz schematów wzajemnych przestrzennych i logicznych relacji.
Stos pudełek poprzecinano prostymi poziomymi tworząc pasy przeszkleń oplatające budynek, zapewniając widok 360 stopni.
Największą część muzeum – układ stały galerii, poświęcony konkretnym okresom historycznym, odwrócono tak, aby pierwszy etap zwiedzania – galeria związana z najdawniejszym okresem historii objętej programem (lata 20), znalazła się na szczycie stosu. Niżej następne poziomy poświęcone kolejnym okresom zgodnie z kontinuum czasowym.
Struktura budynku w całości, począwszy od placu wejściowego po szczyt wieży została opleciona homogeniczną skórą nawiązującą do materiału bazowego każdego kreatora mody i stanowiącego podstawę każdej kolekcji, czyli tkaniny tekstylnej oraz jej tworzywa – nici, włókien.
Główny rdzeń komunikacji pionowej stanowi trzon konstrukcyjny, na którym wsparto stropy. Rozwiązanie to uwalnia elewację od elementów konstrukcji dając możliwość zastosowania czystego bezramowego szkła fasadowego.
Pasy ścian zewnętrznych w kolorze białym, oplecione zostały układem kabli – tkaniną. Strukturę tkaniny, tworzą białe kable z tworzywa sztucznego, uzupełnione lekkim stelażem z rurek karbonowych. Na poziomie placu przekształcają się one w stopnie – siedziska.
Wnętrza jednolite materiałowo i kolorystycznie. Utrzymane w bieli, stanowią naturalne tło dla ekspozycji. Zastosowano posadzki z białego betonu impregnowanego żywicą.
Muzeum Mody w Tokio
Projekt koncepcyjny: MUS architects (Adam Zwierzyński, Anna Porębska)
