Dzielnice zagłady – nowa wystawa plenerowa Państwowego Muzeum na Majdanku – prezentuje ponad 80 zdjęć, z czego około 50 dotąd niepublikowanych, 33 dokumenty historyczne i 52 fragmenty relacji. Ekspozycja powstała w ramach upamiętnienia 75. rocznicy utworzenia getta lubelskiego. Jej otwarcie odbędzie się 24 marca o godzinie 12.00 za wejściem na III pola więźniarskie.
Ekspozycja Dzielnice zagłady. Niemieckie getta dla Żydów w okupowanym Lublinie w sposób przekrojowy ukazuje wielowątkową historię getta na lubelskim Podzamczu, a także będącego jego kontynuacją getta szczątkowego w dzielnicy Majdan Tatarski. Wystawa składa się z 20 plansz z obrotowymi prezenterami, które pozwalają zwiedzającym na aktywne poznawanie jej treści. Oprócz tekstów historycznych i licznych zdjęć na każdej z plansz znalazły się fragmenty wspomnień i relacji żydowskich mieszkańców getta, Polaków mieszkających w Lublinie, a nawet niemieckich okupantów.
Ekspozycja prezentuje głównie materiały źródłowe pochodzące ze zbiorów Państwowego Muzeum na Majdanku, a także z zasobów 15 instytucji krajowych i zagranicznych oraz archiwów prywatnych. Autorem koncepcji i scenariusza wystawy jest Krzysztof Banach, kierownik Działu Wystawienniczego PMM.
Otwarciu ekspozycji towarzyszyć będzie wykład dr. hab. Dariusza Libionki, kierownika Działu Naukowego PMM, poświęcony gettom na okupowanych ziemiach polskich, prezentacja zdjęć lubelskiego getta przygotowana przez Krzysztofa Banacha oraz pokaz filmów z relacjami świadków funkcjonowania gett.
Program
- 12.00 – prezentacja wystawy
- 12.40 – Getta na okupowanych ziemiach polskich – wykład dr. hab Dariusza Libionki
- 13.00 – prezentacja zdjęć lubelskiej dzielnicy żydowskiej – Krzysztof Banach
- 13.30 – pokaz filmów z relacjami świadków funkcjonowania lubelskich gett
24 marca 1941 r. niemieccy okupanci utworzyli w Lublinie getto na Podzamczu i zmusili do osiedlenia się tam wszystkich zamieszkałych w mieście Żydów. W marcu i kwietniu 1942 r. większość mieszkańców dzielnicy wywieziono do niemieckiego obozu zagłady w Bełżcu, zaś pozostałych w Lublinie Żydów przeniesiono do getta szczątkowego utworzonego na Majdanie Tatarskim. Również ono zostało ostatecznie zlikwidowane przez władze okupacyjne 9 listopada 1942 r., zaś jego mieszkańców uśmiercono w obozach na Majdanku i w Sobiborze, a także rozstrzelano w pobliskim Lesie Krępieckim. W okresie istnienia obu gett na ich terenie oraz w powiązanych z nimi obozach zginęło ok. 40 tysięcy Żydów z Lublina i Lubelszczyzny, przybyszów z Łodzi, Kalisza, Sieradza, Krakowa i Warszawy oraz żydowskich obywateli Czech i Niemiec.
Była także pozytywna strona Lublina. Nędza tutaj była „skromniejsza”. Tu ludzie nie umierali na ulicy. Po prostu konali po cichu w domu, w skupiskach dla wysiedleńców, albo w szpitalach. Można powiedzieć: „przyzwoicie”. Również lubelscy nowobogaccy zachowywali się przyzwoicie. Nie było tu publicznych restauracji i dancingów, gdzie można było hulać jak w Warszawie […]. Głód wypędzał ludzi z getta warszawskiego. Obdarci, wynędzniali z narażeniem życia przybywali nie wiadomo jakim cudem do Lublina, który cieszył się jeszcze sławą miasta sytego.
Sujka Erlichman-Bank, relacja w zbiorach PMM
Dzielnice zagłady. Niemieckie getta dla Żydów w okupowanym Lublinie
Otwarcie wystawy: 24 marca 2016 roku
Państwowe Muzeum na Majdanku
Lublin
