W Teatrze Wybrzeże w Gdańsku trwają próby do Czyż nie dobija się koni? na motywach powieści Horace’a McCoya w reżyserii Wojciecha Kościelniaka. Premiera planowana jest na 2 kwietnia.
Jest rok 1935 w USA. Od kilku lat trwa wielki kryzys. Robert i Gloria, uwiedzeni marzeniem o wielkiej i nagłej karierze filmowej, przyjeżdżają do Hollywood. Uciekają przed biedą, brakiem perspektyw, samotnością, głodem i opresją codzienności. Aby przetrwać, postanawiają wziąć udział w maratonie tańca, który odbywa się w przy plaży w Santa Monica. Nagrodą jest niebagatelna suma 1000 dolarów. Tańczą po kilkanaście godzin dziennie. Zmęczenie odbiera im siły, zniekształca uczucia, niszczy dusze. Jednak spełnienie marzeń jest cały czas na wyciągnięcie ręki…
Wojciech Kościelniak o spektaklu:
Czyż nie dobija się koni? Horace’a McCoya prowadzi w malignę świata show-biznesu. Trwający od kilku lat w USA wielki kryzys rodzi potwora w postaci maratonów tańca. Para zawodników, która najdłużej utrzyma się na nogach, otrzyma 1000 dolarów. Zgłaszają się setki desperatów. Choć tylko nielicznym obiecane jest przetrwanie, wszyscy z nadzieją biorą udział w konkursie wytrwałości w tańcu, cierpieniu, upokorzeniu, odczłowieczeniu, osamotnieniu. I wszyscy przegrywają. Zawodnicy przychodzą z miejsc, gdzie nie było zrozumiałych i dostępnych szans, rodzin, sąsiadów, środowisk, szkół, miast, państw, firm, praw i uczuć. Nie widać migotliwego oświetlenia, szalonego tempa, efektownych tańców, kopa w perkusji, seksownych dziewczyn i wściekle zdeterminowanych facetów. Jest czekanie na dźwięk syreny ogłaszającej kolejną przerwę. Jest cierpliwe znoszenie bólu. Jest pokorna zgoda na upokorzenie. Jest powolne zasypianie. Wszystko przypomina łowienie ryb i wyciąganie ich na powierzchnię. Ufnie połykają przynętę i ukryty pod nią hak. Potem jest szarpnięcie i powolna podróż w jednym kierunku z coraz bardziej zakrwawionymi ustami. Wreszcie umieranie z nadmiaru tlenu, wysychanie. To konwulsja sił życia wobec świadomości nieuchronnej śmierci. To walka z Wędkarzem, który wbił hak. Podobno krwawi się po połknięciu przyjaźni, miłości, nienawiści.
Horace McCoy (1897–1955) – amerykański pisarz znany przede wszystkim z powieści Czyż nie dobija się koni?, napisanej w 1935 roku, przedstawiającej losy kilkunastu osób podczas wyczerpującego maratonu tanecznego w czasach Wielkiego Kryzysu. Na podstawie tej powieści powstał głośny film w reżyserii Sydneya Pollacka z poruszającą rolą Glorii Beatty, którą zagrała Jane Fonda. McCoy uczestniczył w I wojnie światowej, służył w lotnictwie amerykańskim we Francji, za co otrzymał francuski Krzyż Wojenny. Po wojnie był redaktorem w dziale sportowym „Dallas Journal”. W końcu lat 20. popularne sensacyjne czasopisma zaczęły zamieszczać jego opowiadania. Był też aktorem w teatrach Dallas. Wraz z dyrektorem swojego teatru przeniósł się do Hollywood, gdzie pisał scenariusze westernów i melodramatów kryminalnych. McCoy podejmował się licznych prac dorywczych, takich jak prace w myjni samochodowej czy przy zbiorach sałaty w Imperial Valley. Był też bramkarzem na molo w Santa Monica, gdzie znalazł inspirację dla swojej słynnej powieści.
Wojciech Kościelniak (ur. 1965) – reżyser, aktor, pedagog, profesor sztuk teatralnych; absolwent PWST im. Ludwika Solskiego w Krakowie, Wydziały Zamiejscowe we Wrocławiu. Od 1995 roku reżyseruje muzyczne spektakle teatralne, koncerty i widowiska telewizyjne. W swoich pracach poszukuje własnego języka, uwzględniającego specyfikę i odrębność polskiej i europejskiej kultury. Jest autorem tzw. „trzeciej drogi” teatru muzycznego, podejmującej próbę wypełnienia luki pomiędzy klasyczną operą czy operetką a typowym broadwayowskim musicalem. W latach 2002–2006 był dyrektorem Teatru Muzycznego Capitol we Wrocławiu, w roku 2006 dyrektorem artystycznym 27. Przeglądu Piosenki Aktorskiej. Zrealizował miedzy innymi Kombinat na podstawie utworów Republiki, Operę za trzy grosze Brechta/Weilla, Mandarynki i pomarańcze – poezję Juliana Tuwima z muzyką Leszka Możdżera, West Side Story Bernsteina oraz Galerię – piosenki Jacka Kaczmarskiego, Idiotę wg powieści Fiodora Dostojewskiego, Frankensteina, Tak jest – piosenki Jacquesa Brela oraz Mistrza i Małgorzatę wg powieści Michaiła Bułhakowa.
Na motywach powieści Horace’a McCoya
Przekład: Zofia Zinserling
Adaptacja i reżyseria: Wojciech Kościelniak
Scenografia: Damian Styrna
Animacje: Eliasz Styrna
Kostiumy: Bożena Ślaga
Ruch sceniczny: Jarosław Staniek
Asystent: Katarzyna Zielonka
Muzyka: Piotr Dziubek
Inspicjent: Katarzyna Wołodźko
Asystent reżysera: Maciej Glaza
W spektaklu występują: Justyna Bartoszewicz, Magdalena Boć, Katarzyna Dałek, Marta Herman, Katarzyna Kaźmierczak, Joanna Kreft-Baka, Maria Mielnikow-Krawczyk, Małgorzata Oracz, Piotr Chys, Jerzy Gorzko, Grzegorz Gzyl, Mirosław Krawczyk, Jacek Labijak, Piotr Łukawski, Krzysztof Matuszewski, Marcin Miodek, Jarosław Tyrański, Piotr Witkowski oraz Malwina Grzybowska, Natalia Łągiewczyk, Hanna Wawrzyniak, Joanna Żóraw, Maciej Glaza, Ralph Kamiński, Chrystian Talik,
W spektaklu zacytowano fragmenty poematu prozą Złowiony Tadeusza Różewicza.
Czyż nie dobija się koni?
Premiera: 2 kwietnia 2016 roku
Kolejne spektakle: 3, 5 kwietnia; 14, 15, 17 i 18 maja 2016 roku
Teatr Wybrzeże w Gdańsku, Duża Scena
