Tytuł wystawy odnosi się do przeczucia nadciągającej katastrofy, fatalnego widma przyszłości, obietnicy różnie pojmowanego końca. Odwołuje się do wyczekiwanego kresu kapitalizmu, złowrogiego masowego wymierania gatunków i ogólnego stanu niepokoju, który stał się najbardziej powszechnym modelem doświadczania współczesności.
Antropocen nie jest jedynie pojęciem opisującym destrukcyjne przemiany w obrębie środowiska zewnętrznego, ale jest również wewnętrznym nastrojem: lękiem, napięciem i poddenerwowaniem, które odczuwamy każdego dnia w sposób bardzo materialny, naszym własnym ciałem. Można mówić wręcz o narastającym zjawisku fascynacji ekologiczną katastrofą, fetyszyzacji wymierania, funkcjonującego już nie jako przerażająca groźba, lecz nieodłączny, niezmienny i przede wszystkim pociągający element kulturalnego pejzażu.
Popęd śmierci okazuje się dominującym wyznacznikiem współczesności, katastrofa przybiera postać ponętnej obietnicy, staje się jedynym możliwym wyjściem z sytuacji, a nawet niezbędnym narzędziem oczekiwanej zmiany społecznej (akceleracjonizm). Koniec przestał być już jedynie nadużywaną filozoficzną metaforą, lecz jest bardziej realny i materialny niż nam się do tej pory wydawało. Postapokaliptyczne dyskursy humanistyczne zadziwiająco zgodnie twierdzą, że jest już za późno – katastrofa już miała miejsce albo rozpoczęła się i nie jesteśmy w stanie jej zatrzymać.
Znajdujemy się w momencie, w którym trudno nam wyobrazić sobie przyszłość inaczej niż jako obietnicę potworności, zdążyliśmy przyzwyczaić się już do tego, że od dawna spadamy z zadziwiającą prędkością w dół. Dlatego jesteśmy w stanie powiedzieć jedynie: „Cześć, giniemy!”.
Andrzej Marzec
Cześć, giniemy!
Artystka i artyści: Artur Oleś, Diana Lelonek, Maciek Cholewa, Piotr Macha
Kurator: Andrzej Marzec
Wernisaż: 28 września 2018 roku, g. 19.00
Od 28 września do 27 października 2018 roku
Galeria Szara w Katowicach
