Średniowieczny mnich Fibonacci szukał postępu arytmetycznego, który byłby bliski postępowi niewyobrażalnego rozmnażania się szczurów; zaproponował progresję: 1. 1. 2. 3. 5. 8. 13. 21. 34. 55. 89. 144. 233. 377. 610. 987. 1597. 2584... W trzydziestu etapach dochodzi się do liczby 1346269!
Jego makroprogresja nie jest na miarę dynamiki ludzkiej egzystencji. Na początku swego życia dziecko przeżywa rozwój przyspieszony: ma rok, dwa lata, trzy lata, cztery lata... podwaja, potraja, mnoży przez cztery... Później dynamika egzystencji rozciąga się w trwaniu: czas poznawania, czas przystosowywania, czas zakorzeniania, czas refleksji i wreszcie czas mądrości. Świadomość osadza się w dynamice egzystencji, w jej granicach: mądrość jest spotkaniem granic.
Etapy w mojej makroprogresji: 1. 1. 22. 333. 4444. należą do początku pierwszego Detalu, liczba 55555 znajduje się na drugim Detalu, ale aby osiągnąć następny etap: 666666 trzeba mi było siedmiu lat.
Po 666666 - sześciu szóstkach, stawiałem sobie pytanie: ile trzeba mi czasu, żeby osiągnąć najważniejszy etap mojej makroprogresji? Zrozumiałem, że jeśli wszystko pójdzie dobrze, trzeba mi będzie około trzydziestu lat, żeby dojść do owego optymalnego etapu każdego ludzkiego życia: do liczby zbudowanej z siedmiu siódemek 7777777.
Przyjmując hipotezę średniego trwania ludzkiego życia, całkowicie wypełnionego tego rodzaju skandowaniem czasu, nigdy nie osiągnęłoby się liczby złożonej z ośmiu ósemek 88888888, bowiem liczba ta stanowi nieosiągalny pułap czasoprzestrzeni ludzkiego życia.
W przeciwieństwie do dynamiki progresji Fibonacciego, która nas poraża, moja makroprogresja daje nam do zrozumienia, że 7777777 jest liczbą o wymiarze czasoprzestrzeni jednego życia: liczbą, która rozdziela to, co przekracza miarę, ale styka się z mądrością.
Jeden zamysł, jeden kolor, jedno dzieło: moje przedsięwzięcie jest najbardziej minimalistyczne z minimalnych, ale chodzi w nim o życie, o jego ucieleśnienie, o jego oddanie sztuce maksymalnej: nieodwracalny ślad jednego istnienia. Nigdy ten sam obraz, nigdy ta sama fotografia, zawsze inność - życie się dokonuje, świadomość się pogłębia. Świadomość życia jest emocją absolutną, dzieło jest emocją tego absolutu.
Kolor szarości to czerń i biel. Wyraża jedność ruchu wszystkich kolorów. Wyklucza dualizm - manifestuje jedność. Jednakże kolor szary jest neutralny, wypełniam go emocją mojego życia.
Na tym szarym tle maluję moje istnienie.
Na wielkich biegunach czerni i bieli realizuję sfumato jednej egzystencji - kolor staje się śmiertelnie emocjonalny.
-----------------------------------
Medieval monk Fibonacci looked for an arythmetic progression, which would be similar to the progression of unimaginable proliferation of rats; He proposed the following progression: 1. 1. 2. 3. 5. 8. 13. 21. 34. 55. 89. 144. 233. 377. 610. 987. 1597. 2584... In thirty stages one reaches the number of 1346269!
His macroprogression exceeds the dynamics of human existence. A child, at the beginning of its life, is experiencing an accelerated development: it is one, two, three, four years old... it doubles, triples, multiplies by four... Afterwards the dynamics of existence extend in duration: time of learning, time of adaptation, time of deep-rooting, time of reflection and, at last, time of wisdom. Consciousness settles in the dynamics of existence, within its borders: wisdom is where boundaries meet.
Stages in my macroprogression: 1. 1. 22. 333. 4444. belong to the beginning of the first Detail, number 55555 lies within the second Detail. I needed seven years to achieve the next stage: 666666.
After 666666 - six sixes, I asked myself: how much time do I need in order to achieve the highest stage in my macroprogression? I realised that, if all goes well, I would need about thirty years to reach this optimum stage of every human life: the number built from seven sevens - 7777777.
Considering the hypothesis of an averige human life-span, completely filled up by this kind of time-chanting, one would never reach the number composed of eight eights - 88888888, for this number marks non-approachable level of time-space dimensions of human life.
In opposition to the striking dynamics of Fibonacci's progression, my macroprogression helps us to realise that 7777777 is the number of one life time-space dimension: the number dividing that, which exceeds measure, but touches upon wisdom.
One concept, one colour, one work: my enterprise is the most minimalist amongst minimalists, but it concerns life, its embodiment, its devotion to the maximal art: irreversible trace of one being. Never the same image, never the same photograph, always the otherness - life happens, consciousness deepens. The consciousness of life is an absolute emotion , a work is an emotion of this absolute.
The colour of greyness is black and white. It expresses the unity of the movement of all colours. It excludes duality - but it manifests unity. Nevertheless, grey is neutral. I fill it with the emotion of my life.
On this grey background I am painting my existence.
On the great poles of black and white I create sfumato of one existence - the colour becomes deadly emotional.
Roman Opalka
