Andrzej Lachowicz jest jednym z najważniejszych przedstawicieli polskiej neoawangardy. Wyrastająca z konceptualnej refleksji twórczość artysty reprezentuje tendencję racjonalistyczną i intelektualną. Twórca wypowiada się poprzez fotografię, film, wideo, malarstwo, grafikę, rysunek. Zorganizowana przez Galerię Foto-Medium-Art, prezentująca prace współczesne jak również realizacje z lat 80. XX wieku ekspozycja została opatrzona tytułem Vegetation.
Andrzej Lachowicz był współtwórcą powstałej w 1970 roku grupy i galerii Permafo, do której należeli m.in. Zbigniew Dłubak, Natalia LL i Antoni Dzieduszycki. Formacja stanowiła w tamtym czasie jeden z najważniejszych ośrodków sztuki konceptualnej w Polsce.
Od lat 60. Lachowicz koncentrował się na badaniu wizualnego języka fotografii. W 1964 roku rozpoczął cykl Cienie, który kontynuuje do dzisiaj. Z kolei prace z serii Topologie rozpoczął w 1966 roku i kontynuował do końca lat 80., kiedy realizacje przybrały charakter autocytatu. Z końca lat 60. pochodzą również prace z cyklu Transplantacje (od 1968), przedstawiające wielokrotnie naświetlony wizerunek splecionych dłoni. Ważny obszar jego działalności stanowią teksty teoretyczne, m.in. Poziomy energetyczne sztuki (1978), Zwątpienie i nadzieja (1986).
Od początku lat 70. Lachowicz rozwijał teorię sztuki permanentnej, w której zaakcentowane były aspekty niekończenia się. Wizualizacją tych idei była m.in. realizacja zatytułowana Perswazja wizualna i mentalna (1972), która została nagrodzona na Międzynarodowym Biennale Grafiki w Lublanie. Z 1975 roku pochodzą Znaki izomorficzne, w których artysta poddaje obserwacji i analizie własny cień.
W latach 1978 – 1995 artysta organizował Triennale Rysunku we Wrocławiu. W latach 80-tych rozpatrywał pojęcie upadku, wpisując je w szeroki kontekst filozoficzny i antropologiczny. Dekadę później wprowadził do swoich realizacji czarno-białe zdjęcia rodzinne. W ostatnich latach powstała, podejmująca wątki egzystencjalne, seria martwych natur. Teoria sztuki permanentnej Andrzeja Lachowicza wyrosła z potrzeby przekazu nieustającej ciągłości rzeczywistości, rzeczywistości jako nieskończenie złożonego, ruchliwego układu i to zarówno tej dziejącej się w nas jak i poza nami.
Używając jako środka wyrazu fotografii, Lachowicz chce pokazać ciągły i nieuchwytny charakter czasu. Służą temu obecne w jego pracach: seryjność i pozorna powtarzalność. Pojedyncze zdjęcia nie mają znaczenia, dopiero w ramach większych całości – struktur można odszyfrować ich właściwy sens. Taki model permanentnej sztuki pozwala pokazać rzeczywistość fragmentaryczną, złożoną z pojedynczych elementów, uchwyconych w fotografii odbić i resztek, które zestawiane w ciągi, graficzne obrazy-freski stanowią model rzeczywistości męczącej, z nieograniczoną możliwością dopełnień.
Andrzej Lachowicz (ur. w 1939 r.) w latach 1957 – 1961 studiował w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, a następnie w okresie od 1961 do 1965 roku w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu. Obecnie pracuje i mieszka we Wrocławiu. Dorobek artystyczny Andrzeja Lachowicza był prezentowany na licznych wystawach, m.in. Permart, Wrocław, 1971; Polska fotografia intermedialna lat 80-tych, Poznań, 1988; Wokół dekady. Fotografia polska lat 90-tych, Wrocław, 2002.
Galeria Foto-Medium-Art,
ul. Karmelicka 28/12, Kraków
