I Międzynarodowy Festiwal Teatralny Klasyki Światowej – Nowa Klasyka Europy

Zwy­kła ściana, czarna jak noc, jakby wyprana z całego ludz­kiego cie­pła i koloru, jest pod­stawą Mewy, którą wyre­ży­se­ro­wał Jür­gen Gosch wraz ze sce­no­gra­fem Johan­ne­sem Schut­zem kon­ty­nu­ując cze­cho­wow­skie poszu­ki­wa­nia w ber­liń­skim Deut­sches The­ater. Sam teatr staje się tema­tem tej kome­dii despe­ra­cji, a akto­rzy ogo­ło­ceni z teatral­nych atry­bu­tów odkry­wają znane nam postaci na nowo.

Jür­gen Gosch, pocho­dzący z byłej NRD reży­ser, mawiał: moje dzia­ła­nia teatralne nie mają słu­żyć prze­ka­zy­wa­niu cze­goś, co wykra­cza poza ich treść. Obda­rzany przez kry­tykę licz­nymi przy­miot­ni­kami: skan­da­li­zu­jący (z powodu zdję­tej z afi­sza, zaan­ga­żo­wa­nej poli­tycz­nie adap­ta­cji Leonce i Leny Büch­nera), pedan­tyczny (jako kazno­dziej­sko wręcz przy­wią­zany do tek­stu asceta), obra­zo­bur­czy (po pre­mie­rze nasą­czo­nej krwią i eks­kre­men­tami adap­ta­cji Mak­beta). Reży­se­ro­wał sztuki naj­więk­szych: Moliera, Szek­spira, Bec­ketta na naj­waż­niej­szych nie­miec­kich sce­nach, by bez­pieczną przy­stań odna­leźć w Ber­li­nie – jako reży­ser Deut­sches The­ater, legen­dar­nego teatru, dla któ­rego two­rzyli Otto Brahm, Max Rein­hard i Tho­mas Oster­me­ier.

Końcówka, Samuel Beckett, reż. Krystian Lupa

Kiedy świat wydaje się zamie­rać, dwie postaci wiodą żywot w klau­stro­fo­bicz­nym poko­iku. Bawi ich wza­jemna pro­wo­ka­cja. Hamm, pan, to ślepiec przy­kuty do wózka. Towa­rzy­szy mu Clov, kule­jący sługa. Są także Nagg i Nell, rodzice Hamma, któ­rzy stra­cili nogi w wypadku rowe­ro­wym – wychy­lają się z kosza na śmieci, by komen­to­wać świat, w któ­rym nie ma nic śmiesz­niej­szego niż nie­szczę­ście.

Po raz pierw­szy Kry­stian Lupa mie­rzy się z rygo­ry­stycz­nym, lecz peł­nym czar­nego humoru i absurdu, świa­tem sce­nicz­nym Bec­ketta. Na sce­nie zoba­czymy gwiazdy hisz­pań­skiego teatru: Jose Luisa Gomeza – lau­re­ata Zło­tej Palmy, zna­nego z fil­mów Prze­rwane obję­cia Pedro Almo­do­vara, czy Duchy Goi Milo­sza For­mana oraz Susi San­chez, która wraz z Gome­zem wystę­puje w naj­now­szej pro­duk­cji Almo­do­vara – The Skin I Live In.

Kry­stian Lupa – sce­no­graf, reży­ser, autor sce­nicz­nych adap­ta­cji. Jego zain­te­re­so­wa­nie sztu­kami pla­stycz­nymi prze­ro­dziło się w miłość do teatru, kul­ty­wo­waną z wza­jem­no­ścią od pra­wie czter­dzie­stu lat. Lau­reat pre­sti­żo­wej Euro­pej­skiej Nagrody Teatral­nej, twórca nie­za­po­mnia­nych spek­ta­kli na pod­sta­wie poezji Rainera Marii Ril­kiego, prozy Fio­dora Dosto­jew­skiego, Her­manna Bro­cha, Roberta Musila i Tho­masa Bern­harda, przed­sta­wień inspi­ro­wa­nych życiem i twór­czo­ścią Andy’ego War­hola, Mari­lyn Mon­roe i Simone Weil. W Hisz­pa­nii, w Teatro de La Aba­dia, który chęt­nie podej­muje się współ­pracy z twór­cami zagra­nicz­nymi, m.in. z Geo­r­ge­sem Lavau­dan­tem i Danem Jem­met­tem, Lupa reży­se­ruje po raz pierw­szy.

Teatro de La Aba­día to kom­pa­nia teatralna oraz cen­trum naukowe Regio­nal­nych Władz Madrytu, z sie­dzibą w daw­nej kaplicy w Madry­cie, ufun­do­wane w roku 1995 przez José Luisa Gómeza. Od czasu pre­mie­ro­wej pro­duk­cji Tableau of Ava­rice, Lust and Death autor­stwa Valle-Inclána kom­pa­nia kon­cen­truje się na tech­nice aktor­skiej, żywym sło­wie oraz pracy w zespole. Kie­ru­jąc się mot­tem inte­li­gentna roz­rywka, La Aba­día pre­zen­tuje śred­nio trzy nowe pro­duk­cje w sezo­nie, współ­pra­cu­jąc z reży­se­rami zagra­nicz­nymi, takimi jak Geo­r­ges Lavau­dant (Play Strind­berg) oraz Dan Jem­mett (The Trick­ster of Seville).

Opowiadania Szukszyna, adaptacja opowiadań Wasilija Szukszyna, reż. Alvis Her­ma­nis

Alvis Her­ma­nis po raz pierw­szy w swo­jej karie­rze pra­cuje w rosyj­skim teatrze z rosyj­skimi akto­rami. Na warsz­tat biorą opo­wia­da­nia wybit­nego pisa­rza, kla­syka XX-wiecznej lite­ra­tury rosyj­skiej, pre­zen­tu­jące spek­trum ludz­kich cha­rak­te­rów zamiesz­ku­ją­cych radziecką pro­win­cję. Powsta­wały one w latach 60. – są zapi­sem doświad­czeń Wasi­lija Szuk­szyna, pro­za­ika, aktora i reży­sera fil­mo­wego o barw­nym życio­ry­sie. Uro­dzony w 1929 roku w sybe­ryj­skiej wio­sce Srostki na Ałtaju, był dzien­ni­ka­rzem moskiew­skiego dzien­nika, żołnie­rzem mary­narki, wiej­skim nauczy­cie­lem. Przy­pa­dek spra­wił, że został reży­se­rem fil­mo­wym, ale już jego pierw­szy film peł­no­me­tra­żowy – Jest taki chło­pak zdo­był Złote Lwy w Wene­cji. Na pod­sta­wie jego wła­snych opo­wia­dań i powie­ści wyre­ży­se­ro­wał także Wasz syn i brat, Kalina czer­wona.

Pomysł prze­nie­sie­nia na scenę słyn­nych opo­wia­dań Vasi­liego Shuk­shina, kla­syka epoki radziec­kiej, wyszedł od Alvisa Her­ma­nisa. Her­ma­nis nazy­wany jest w świe­cie teatru nowym huma­ni­stą. Jedną z cech wyróż­nia­ją­cych go spo­śród innych reży­se­rów jest dba­łość z jaką oddaje szcze­góły codzien­nego ludz­kiego życia. Doty­czy to zarówno postaci współ­cze­snych, jak i tych z prze­szło­ści. Ze względu na nie­zwy­kłą pre­cy­zję, z jaką obser­wuje i inter­pre­tuje rze­czy­wi­sty świat prze­kła­da­jąc go na język teatru, nie­któ­rzy suge­rują, że Her­ma­nis two­rzy teatr doku­men­talny – o tym, co zna i co pamięta.

W przy­padku Opo­wia­dań Shukshin’a Her­ma­nis nie pro­sił akto­rów, aby uda­wali radziec­kich pro­sta­ków z lat 70. Wręcz prze­ciw­nie, zachę­cał ich by byli jak współ­cze­śni ludzie, któ­rzy opo­wia­dają pro­ste i wzru­sza­jące histo­rie mogące przy­da­rzyć się każ­demu. Ponadto, był nie­ugięty w kwe­stii zacho­wa­nia ory­gi­nal­nego tek­stu Shuk­shina w nie­zmie­nio­nej for­mie – opo­wia­da­nia są zagrane dokład­nie w ten sam spo­sób, w jaki zostały napi­sane.

Mia­łem poczu­cie, że jestem skrzyp­kiem, któ­remu dano moż­li­wość zagra­nia na instru­men­cie zro­bio­nym przez Stra­di­va­riusa i Guar­ne­riego – oświad­czył Her­ma­nis zapy­tany o obsadę z Chul­pan Kha­ma­tovą i Euge­nim Miro­no­vem na czele. W sierp­niu reży­ser i jego akto­rzy spę­dzili rów­nież kilka dni w Srostki, sybe­ryj­skiej wio­sce, gdzie uro­dził się i dora­stał Shuk­shin.

Program:

• Panny z Wilka, 19 listo­pada 2010 r., godz. 19.00 Duża Scena Teatru im. S. Jara­cza w Łodzi
• Panny z Wilka, 20 listo­pada 2010 r. , godz. 19.00 Duża Scena Teatru im. S. Jara­cza w Łodzi
• Ostat­nia taśma Krappa, 20 listo­pada 2010 r. , godz. 19.00 Teatr Wielki w Łodzi
• Ostat­nia taśma Krappa, 21 listo­pada 2010 r., godz. 19.00 Teatr Wielki w Łodzi
• Mewa, 21 listo­pada 2010 r.  godz. 18.00 Wytwór­nia
• Koń­cówka, 25 listo­pada 2010 r., godz. 19.00 Duża Scena Teatru im. S. Jara­cza w Łodzi
• Koń­cówka, 26 listo­pada 2010 r., godz. 19.00 Duża Scena Teatru im. S. Jara­cza w Łodzi
• Opo­wia­da­nia Szuk­szyna, 27 listo­pada 2010 r., godz. 18.00 Duża Scena Teatru im. S. Jara­cza w Łodzi
• Opo­wia­da­nia Szuk­szyna, 28 listo­pada 2010 r., godz. 18.00 Duża Scena Teatru im. S. Jara­cza w Łodzi