Spektakle – o (nie)widzeniu
- Teatr Milagros, La Reina (Chile), Nikolai Gogol, Płaszcz, reż. Paola Giannini, Aline Kuppenheim
Teatr na Świebodzkim, 7 października 2011 r., godz. 15.00, 8 października 2011 r., godz. 19.00
Wszyscyśmy wyszli spod Płaszcza Gogola – powiedział kiedyś Dostojewski. Nie mógł chyba przewidzieć, że półtora wieku później ta nowelka będzie wciąż miała tak głębokie i aktualne znaczenie, nie tylko zresztą w Santiago de Chile.
Płaszcz to klejnot, którego nie wolno ominąć. Zespół przekazuje uniwersalne wartości, takie jak tolerancja, demokracja, sprawiedliwość. Przekazuje też przesłanie, że istnieje szansa na osiągnięcie lepszego świata.
Marietta Santi, La Hora
Paola Giannini (ur. 1977 r.) – po dwóch latach studiów na Akademii Sztuk Pięknych zdecydowała się na zmianę emploi i studia teatralne, które ukończyła w 2001 r. Jako aktorka pracowała w teatrze, filmie i telewizji. W roku 2005, poruszona nowelą Gogola Płaszcz postanowiła przenieść ją na scenę.
Spotkanie z Aline Kuppenheim i praca nad spektaklem doprowadziły do założenia własnej grupy teatralnej, z która obecnie przygotowuje drugi lalkowy spektakl. Praca dla tego teatru to mój własny “Płaszcz” – mówi Giannini.
- Toneelgroep Amsetrdam, Amsterdam (Holandia), Tom Lanoye wg. A. Czechowa, Rosjanie! Płatonow spotyka Iwanowa, reż. Ivo van Hove
Studio Telewizyjne, 7 października 2011 r., godz. 18.00, 8 października 2011 r., godz. 18.00
Na potrzeby najnowszego projektu Toneelgroep Amsterdam Tom Lanoye dokonał radykalnej adaptacji wczesnych dramatów Antoniego Czechowa, prowokując – po raz pierwszy w historii teatru – bezpośrednie spotkanie Iwanowa z Płatonowem.
Ivo van Hove tworzy portret ludzi rozpaczliwie szukających kozła ofiarnego, którego można by złożyć na ołtarzu własnego, pełnego frustracji życia. Piorunująco precyzyjny portret współczesnego Rosjanina, którym – bez względu na narodowość – może być każdy.
Ivo van Hove (ur. 1958 r.) – jeden z filarów europejskiego teatru. Rozpoczął karierę w 1981 r. wystawiając własne sztuki, bardzo szybko zaczął przewodzić kolejnym scenom: flamandzkim AKT, Akt-Vertikaal i De Tijd; od 1990 do 2000 był dyrektorem Het Zuidelijk Toneel.
W latach 1998 -2004 szefował Holland Festival, na którym corocznie prezentował swój wybór międzynarodowych spektakli teatralnych, muzycznych i tanecznych. Wykłada na wydziale dramatycznym Konserwatorium Królewskiego w Antwerpii. Od 2001 jest dyrektorem generalnym Toneelgroep Amsterdam.
Sztuki w jego reżyserii od lat goszczą na wszystkich liczących się europejskich festiwalach. Bardzo dużo reżyseruje gościnnie, również w USA (w New York Theatre Workshop wystawił m. in.: Jeszcze wspanialsze pałace O’Neilla i Heddę Gabler Ibsena (za oba te spektakle dostał prestiżowe nagrody OBIE). Pracuje też dla teatru telewizji publicznej NPS.
Jego osobną pasją reżyserską jest opera. Ma w dorobku wiele znaczących spektakli operowych, w Antwerpii zrealizował m. in. cały Wagnerowski cykl Pierścienia Nibelungów. Dla Joop van den Ende Productions wystawił znany musical The Rent.
Najsłynniejsze spektakle ostatnich lat zrealizowane z zespołem Toneelgoep to m.in. Anioły w Ameryce, Tonego Kushnera, Rzymskie Tragedie oparte na tragediach Szekspira, Premiera Johna Cassavetesa, Rocco i jego bracia Luchino Viscontiego, Teorema oparta na dziełach Piera Paolo Pasoliniego i Antonioni – project oparty na dorobku Michelangelo Antonioniego, Szepty i krzyki Ingmara Bergman, Głos ludzki Jeana Cocteau oraz Trylogia letniskowa Carlo Goldoniego.
Wśród wielu ważnych nagród, jakie otrzymał w swej karierze, szczególnie prestiżową i niecodzienną jest tytuł Rycerza Orderu Sztuki i Nauk Humanistycznych przyznany w 2004 przez rząd Francji.
Spektakle – o (nie)pamięci
- Sud Costa Occidentale, Palermo (Włochy), Emma Dante, Zamek Zisa, Tancerze, reż. Emma Dante
Wrocławski Teatr Współczesny, Duża Scena, 8.10.2011 r., godz. 18.00, 9.10.2011 r., godz. 20.00
Zamek Zisa wziął nazwę od katolickiego przytułku dla nieuleczalnie chorych w jednej z dzielnic Palermo. Siostry miłosierdzia są dziecinne, ciekawskie, zrzędliwe i zabobonne… Bohaterowie Tancerzy to dziwaczna, niemal groteskowa para staruszków. Spoiwem obydwu przedstawień jest temat alienacji i melancholia.
Spektakle Emmy Dante pełne są niesamowitej energii, tej niezwykłej woli życia, której nie potrafi pokonać czy stłumić ani starość, ani choroba.
Paolo Cervone, Corriere Della Sera
Emma Dante (ur. 1967 r.) – jedna z bardziej znanych w Europie wizjonerek teatru autorskiego. Po studiach w szkole Michele Perriery, ukończyła Akademię Sztuki Dramatycznej Silvio d’Amico w Rzymie. Karierę zawodową rozpoczęła jako aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna.
Występowała w wielu teatrach włoskich, współpracowała z najwybitniejszymi reżyserami (Roberto Guicciardini, Andrea Camilleri, Gabriele Vacis, Davide Iodice, Aurelio Grimaldi, Nanni Loy, Francesco Martinetti, Vittorio Gassman, Valeria Moriconi, Marcello Mastroianni).
W 1999 założyła na Sycylii swój własny teatr Sud Costa Occidentale. Jest jego dyrektorem artystycznym i dramaturgiem. Jej życie zawodowe jest od wielu lat ściśle związane z tym właśnie zespołem, dla którego pisze i realizuje kolejne projekty.
W 2001 otrzymała nagrodę Lo Straniero w kategorii nowych talentów reżyserskich. W 2004 zdobyła nagrodę Donnadiscena oraz nagrodę Gassmana dla najlepszego włoskiego reżysera. Za zrealizowaną w 2004 adaptację Medei Eurypidesa, (Mercadante Teatro Stabile, Neapol), otrzymała nagrodę krytyki za dramaturgię i Złotego Graala za reżyserię.
Wśród wielu spektakli, które zrealizowała wraz ze swoim autorskim teatrem oraz poza nim, wyróżnić również należy Cani di Bancata (Centro di Ricerca per il Teatro Mediolan), podziwiane na europejskim tourne Le pulle (koprodukcja: Théâtre du Rond Point, Paryż; Teatro Stabile, Neapol; Théâtre National de la Communauté Française, Bruksela), oraz operę Carmen Bizeta, wyreżyserowaną w mediolańskiej La Scali. W 2010 zdobyła Premio Sinopoli w dziedzinie kultury.
- Associazione Rafaello Sanzio, Cesena (Włochy), Romeo Castellucci, O twarzy. Wizerunek Syna Boga, reż. Romeo Castelucci
Wytwórnia Filmów Fabularnych, Mała Sala, 8.10.2011 r., godz. 21.00, 9.10.2011 r., godz. 20.00
Jezus jako symbol, jako ikona, jako prowokacja. Na tle gigantycznego, renesansowego portretu Chrystusa Castellucci obnaża współczesną Golgotę starości. Syn opiekuje się zniedołężniałym ojcem. Luksus białego wnętrza nie chroni przed wciąż wydzielanymi przez chorego ekskrementami. Smród dociera aż na widownię.
To niezaprzeczalnie elektryzujące doświadczenie, przykuwające widownię do krzeseł.
Honour Bayes, Exeunt
