9 dni jak dziewięć kręgów dantejskich wielkiego święta sceny — konkurs przedstawień, showcase oraz przegląd prapremier i debiutów w jednym — 5. Międzynarodowy Festiwal Teatralny Boska Komedia nadchodzi! Na widzów czeka pełen różnorodnych barw, form i wizji teatralny kalejdoskop. Piekielne emocje konkursu polskich przedstawień (Inferno), czyściec festiwalowych prapremier i wydarzeń specjalnych (Purgatorio) oraz raj najświeższych produkcji reżyserów młodego pokolenia (Paradiso) złożą się na fascynujący obraz ostatniego sezonu teatralnego.
Inferno
Tegoroczne Inferno prezentuje się naprawdę gorąco. W części konkursowej, która swój kształt zawdzięcza doradczej roli krytyków-selekcjonerów (Wojciech Majcherek, Grzegorz Niziołek, Witek Mrozek, Joanna Derkaczew, Jacek Sieradzki, Łukasz Drewniak, Jacek Cieślak i Marcin Kościelniak) pojawią się najszerzej dyskutowane premiery 2012 roku.
W programie znajdą się dwie głośne wariacje na temat sztuk Shakespeara (Opowieści afrykańskie w reż. Krzysztofa Warlikowskiego oraz Burza w reż. Mai Kleczewskiej. Widzowie zobaczą także Dwunastu gniewnych ludzi w reż. Radosława Rychcika, który korzysta z fabuły znanej z kinowego i telewizyjnego ekranu. Uwagę selekcjonerów zwróciły także leżąca na pograniczu formy teatralnej i filmowej Iwona, księżniczka Burgunda Krzysztofa Garbaczewskiego, oparta o współczesny tekst Artura Pałygi Nieskończona historia w reż. Piotra Cieplaka, czarna komedia kryminalna Korzeniec w reż. Remigiusza Brzyka oraz będąca zderzeniem baśni i paradokumentu Królowa śniegu Michała Borczucha. W konkursie nie mogło oczywiście zabraknąć wałbrzyskiego przedstawienia Moniki Strzępki i Pawła Demirskiego O Dobru oraz budzącej kontrowersję w środowisku krytyków teatralnych Poczekalni.0 Krystiana Lupy.
Purgatorio
Jak prezentuje się program Purgatorio?
Ten rok upłynął w dużej mierze pod hasłem odmiany oblicza polskiej religijności. Tematy tabu stały się codziennością prasowych doniesień. Polacy zaczęli otwarciej mówić o swoim katolicyzmie. Sekularyzacja powoli ustępuje miejsca religijności słabej, ale wynikającej z wewnętrznej potrzeby, a nie tylko przynależności do tradycji
mówi Bartosz Szydłowski, dyrektor artystyczny Festiwalu. Dlatego Boską Komedię otworzy prezentacja prapremier, które w tym roku połączone zostaną w cykl o nazwie Niedowiara.
Do współpracy zaprosiłem reżyserów , którzy spróbują odnieść się do tematu z różnych perspektyw. Spróbujemy odpowiedzieć na pytanie jak mówić dzisiaj, bez posądzania o śmieszność i anachronizm, o wrażliwości religijnej
Bartosz Szydłowski.
Do współpracy produkcyjnej zaproszony został między innymi Teatr Nowy z Łodzi (Karzeł, Down i inne żywioły w reż. Wiktora Rubina). Jedna z prapremier, oparta o słynny tekst Klausa Kinskiego, powstała przy wsparciu Teatru Dramatycznego M. St. Warszawy (Jezus Chrystus. Zbawiciel w reż. Michała Zadary). W programie pojawią się także trzy koprodukcje z Teatrem Łaźnia Nowa: Niewierni w reż. Piotra Ratajczaka, Pieta w reż. Zenona Fajfera oraz trailer spektaklu W pewien sierpniowy wieczór Radosława Rychcika. W Purgatorio oprócz Niedowiary nie zabraknie licznych imprez branżowych, wykładów, Scen Dantejskich czyli spotkań twórców, teoretyków i krytyków teatru z publicznością oraz pokazów towarzyszących i specjalnych jak nagradzane i kontrowersyjne Lubiewo w reż Piotra Siekluckiego z Teatru Nowego w Krakowie, ciekawego i pełnego ekspresji spektaklu tanecznego Claude’a Bardouil Nancy. Wywiad z Noweg Teatru i najnowszej produkcji Narodowego Starego Teatru Śmierć i zmartwychwstanie świata w reż. Eweliny Marciniak, a także I będą świętaodnoszący sukcesy w całej Polsce monodram Agnieszki Przepiórskiej w reż. Piotra Ratajczaka.
Paradiso
W ramach Paradiso widzowie poznają w tym roku młodych, nieodkrytych bądź jeszcze nie docenionych przez środowisko teatralne reżyserów i aktorów: Ewelinę Marciniak (Zbrodnia), Bartosza Frąckowiaka (Komornicka. Biografia Pozorna), Szymona Kaczmarka (Jądro ciemności). Pojawią się też dwa spektakle przygotowane ze studentami krakowskiej PWST przez Magdę Miklasz (Ferdydurke) i Pawła Świątka (Healter Skelter). Konkursowe spektakle oceni międzynarodowe jury składające się z dyrektorów światowych festiwali teatralnych. Eva Maarika Schmitz (Stage Helsinki Theatre Festival ), Max Philip Aschenbrenner (Südpol Luzern), Dario Loperfido (FIBA Festival Internacional de Buenos Aires) oraz So Kwok Wan (Hong Kong Arts Festival) wybiorą twórców, którzy ich zdaniem okazali się najlepsi w sześciu konkursowych kategoriach. Statuetki Boskiego Komedianta przyznane zostaną za najlepsze przedstawienie (Krakowska Nagroda Teatralna Prezydenta Miasta Krakowa), oraz najlepszą: reżyserię, rolę męską, rolę kobiecą, scenografię i muzykę (Nagrody ufundowane przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego).
Burza
reżyseria: Maja Kleczewska, scenariusz (sceniczny): Maja Kleczewska i Łukasz Chotkowski, muzyka: Piotr Bukowski, scenografia i kostiumy: Katarzyna Borkowska
Teatr Polski Bydgoszcz 2012, 150’
obsada: Karolina Adamczyk, Michał Czachor, Mirosław Guzowski, Piotr Stramowski (gościnnie), Michał Jarmicki, Artur Krajewski, Marta Nieradkiewicz, Małgorzata Witkowska
Maja Kleczewska przedstawia własną, mocną i jak zawsze kontrowersyjną wizję sztuki Szekspira. Burza to spektakl o ludzkich koszmarach, lękach i obsesjach. Relacje rodzinne głównych bohaterów przedstawione są jako otwarta konfrontacja przeciwnych opcji czy walka sprzecznych sił. Rodzinny mikrokosmos wypełniony jest przez niszczące emocje – zaborczą miłość, przerost ambicji, zazdrość i nienawiść. Nie brak tu ostrych słów, agresji i wzajemnego obrzucania błotem. Całkowita szczerość relacji, bolesne, ale całkowite wyjaśnienie wszelkich niedopowiedzianych spraw jest metodą, która bohaterom dramatu ma pomóc w uwolnieniu się od traum.
– Reżyserka zmusza bohaterów do konfrontacji z demonami przeszłości. Moment pojednania poprzedzi tu wstrząsające rozliczenie, nie tyle ze sobą nawzajem, co z własnym ja – pisze Marta Leszczyńska z Gazety Wyborczej.
Mocną stroną spektaklu jest scenografia Katarzyny Borkowskiej. Strugi prawdziwego deszczu, burza piaskowa, szczekający pies, który obecny jest na scenie (a także wymieniony w obsadzie spektaklu) – w połączeniu ze zdecydowanym, konsekwentnym stylem reżyserskim Kleczewskiej tworzą plastyczną, sugestywną wizję, która porusza wyobraźnię widzów.
