- no właśnie co, Monodram Krystyny Krotoskiej
Na monodram składają się trzy jednoaktówki Samuela Becketta: Nie ja, Kroki i Kołysanka. Tytuł przedstawienia to także tytuł ostatniego wiersza Becketta. Bohaterkami są kobiety noszące w sobie tajemnicę. W Nie ja wśród całkowitej ciemności widoczne są tylko usta. Należą do kobiety, która przepowiada swoje życie, przedwczesne narodziny, mechaniczne przeżywane dni, unikanie samej siebie. Blisko dwudziestominutowy monolog o niezwykłe intensywności jest wielkim wyzwaniem dla aktorki. Kroki to historia dziewczynki, która się nie urodziła, lecz zaczęła. W tej matematycznej wręcz partyturze przeplata się to, co z realne z tym, co urojone. Kołysanka jest muzyką, dramatyczną trzyczęściową sonatą. To wzruszająca historią o starości i samotności.
Krystyna Krotoska swoją przygodę z teatrem rozpoczęła w czasie studiów na Uniwersytecie Wrocławskim, wiele lat występując w Teatrze Kalambur. W latach osiemdziesiątych otrzymała dyplom aktorki dramatycznej w trybie eksternistycznym, następnie przez wiele lat była aktorką Teatru Polskiego we Wrocławiu. Od lat współpracuje z Instytutem Grotowskiego, gdzie ma możliwość szlifowania swojego aktorskiego warsztatu. W 2002 roku zrealizowała tu swój Beckettowski monodram no właśnie co, na który złożyły się dwie jednoaktówki: Nie ja i Kołysanka oraz wiersz Becketta no właśnie co. W 2006 roku z grupą z międzynarodową grupą Bred in the Bone Theatre Company zrealizowała Unreal City – a jazzed performance, oparty na poemacie T.S. Eliota Ziemia jałowa.
- Egzorcysta, premiera spektaklu multi.mentalnego Teatru Ad Spectatores
Pan Henio jest elektrykiem i analfabetą, mającym ponadto problemy z alkoholem. Po spowodowaniu groźnej awarii zostaje wyrzucony z Pafawagu, ale jako fachowiec znajduje pracę w powstającym właśnie we Wrocławiu teatrze. Szybko orientuje się, że miejsce do którego trafił jest co najmniej dziwne: dyrektor teatru nawet nocą kryje oczy za ciemnymi okularami i ma dłonie o sześciu palcach. Aktorzy, zamiast grać, biczują się mokrymi ręcznikami, zawodzą dziwne pieśni, odtwarzają pogańskie rytuały i biegają półnadzy. Pan Henio opowiada o tym wszystkim wiekowemu księdzu podczas spowiedzi. Ten dokonuje wizji lokalnej i – jako były egzorcysta – nie ma żadnych wątpliwości: w samym sercu miasta, na wrocławskim Rynku, pod fałszywym szyldem Teatru Laboratorium działa sekta czcicieli Szatana.
Przedstawienie jest kolejnym etapem poszukiwań artystycznych w sferze nowoczesnych technologii multimedialnych. Teatr Ad Spectatores, po realizacji kilku głośnych nowatorskich spektakli, otwiera nowy cykl Wrocławskie morze opowieści i tym razem łączy siły z Fundacją Nowej Sztuki ART:FU (rozpoczynającą cykl multi.mentalia).
Teatr Ad Spectatores balansuje na krawędzi między głębią klasycznego języka teatralnego a otchłanią, jaką otwierają nowe technologie i media. Najtrudniejszy jest taki sposób połączenia obu tych ogromnych przestrzeni, który nie deprecjonuje i nie zubaża żadnej z nich, nie pozwala, aby multimedialne fajerwerki dominowały, lecz sprawia, że zostaną one wykorzystane i harmonijnie wchłonięte w tkankę spektaklu.. Zachowanie tej równowagi jest niełatwe, z uwagi na ogromne różnice recepcji dzisiejszych widzów i naturalne różnice konsystencji tkanek budujących starsze i młodsze formy przekazu.
- Awkward Happiness or Everything I Don’t Remember About Meeting You, premiera spektaklu Studia Matejka
Dwie pary wyruszają w niełatwą życiową podróż w poszukiwaniu szczęścia. Jesteśmy świadkami konfrontacji, w których ścierają się cztery punkty widzenia na to, czym jest szczęście i jak je osiągnąć (lub nie).
Spektakl jest refleksją na temat daremności poszukiwań szczęścia inspirowana książkami Nieznośna lekkość bytu Milana Kundery i L’Euphorie perpétuelle (Wieczna euforia) Pascala Brucknera.
Czas nakłada na płótno związku kolejne warstwy piękna, sekretów, zaskoczeń i nieporozumień. Czy obraz w lustrze, w którym odbija się relacja dwojga ludzi może przybliżyć nas do zrozumienia szczęścia? Czy szczęście jest czymś, czego szukamy w drugiej osobie, ale co nie może znaleźć pełnego spełnienia?
Zalążkiem projektu były badania Studia Matejka nad ludzkim ciałem we współczesnej praktyce performansu. Podczas 18-miesięcznych badań w Instytucie Grotowskiego członkowie Studia prowadzili poszukiwania w zakresie treningu i ćwiczeń fizycznych, opierając się na tematach i obrazach, które ich zainspirowały. Wstępny materiał twórczy został następnie przekształcony w fizyczne partytury: solowe i wykonywane w duecie, które podlegały nieustannej dekonstrukcji i rekonstrukcji pod kierunkiem Mateja Matejki i współpracujących ze Studiem gości, m.in. Cécile Da Costy (SpitKire, Farm in the Cave), Milana Kozanka (Artyci Dance Company) i Vivien Wood (DV8). Fragmenty tych struktur zostały zaprezentowane podczas pokazów pracy przedstawiających badania praktyczne i ich przekształcenie w materiał performatywny, które odbyły się w Polsce i Wielkiej Brytanii. We współpracy z DogDocs (Słowacja) Studio Matejka dokonało przeniesienia struktur twórczych na taśmę filmową, tworząc sześć filmów krótkometrażowych. W lipcu 2012 roku Studio Matejka, wraz z Vivien Wood, zakończyło pierwszy etap pracy nad przedstawianiem. Materiał twórczy został przetworzony w pracę w toku (work in progress) zatytułowaną Everything I Don’t Remember About Meeting You, której premiera odbyła się w 2012 roku na festiwalu KioSK w ośrodku Stanica Žilina-Záriečie na Słowacji. Obecnie trwają prace nad ostateczną wersją spektaklu, nad którymi czuwają reżyser Matej Matejka, jego asystentka Vivien Wood (ruch sceniczny/choreografia), Bryan Brown (dramaturgia) oraz Ditte Berkeley (kierownictwo muzyczne).
W spektaklu wykorzystano przede wszystkim teksty i dialogi autorstwa aktorów Studia. Są one owocem dwóch lat pytań i refleksji na temat związków międzyludzkich, szczęścia, marzeń i pragnień. Aktorzy przywołują także punkty widzenia innych autorów, czerpiąc inspiracje z poezji i prozy Anny Świrszczyńskiej, Alexandra Whp Fleischerera, Yehudy Amichaiego i Milana Kundery.
Warstwa muzyczna spektaklu powstała na bazie transformacji głosów i muzyki granej na żywo w postaci sampli w harmonii z tym, co dzieje się na scenie. Wykorzystano także współczesne utwory jazzowe i kompozycji instrumentalne. Muzyka nie stanowi tła ani budować atmosfery, lecz dopełniać działania fizyczne.
Guillaumarc Froidevaux urodził się w Szwajcarii. Występował z zespołami szkoły teatralnej TPR i Théâtre Circus Junior, w 2005 roku ukończył Scuola Teatro Dimitri. Współpracował z grupami: Twof2, Palin Teatro, Teatro Paravento oraz DschungelWien, obecnie jest członkiem duetu The Sunny Side Up. Ma również doświadczenia artystyczne związane z filmem, tańcem i projektami międzydyscyplinarnymi. Współzałożyciel, wraz z Zuzaną Kakalíkovą, Company T-d’U, w którym zrealizował 2008 roku swój pierwszy spektakl, Silence… Obecnie odbywa tournée z kolejnym przedstawieniem, ôkô. Jest instruktorem akrobatyki w szwajcarskim LeZarti Cirque i prowadzi zajęcia z akrobatyki i rytmów ciała w ramach pracy Studia Matejka.
Zuzana Kakalikova urodziła się na Słowacji, w latach 2000–2003 studiowała aktorstwo na Akademii Sztuk w Bańskej Bystrzycy, a następnie na Akademii Sztuk Muzycznych i Dramatycznych w Bratysławie, uzyskując w 2005 roku dyplom magistra sztuk dramatycznych. W latach 2005–2006 studiowała pantomimę, tai-chi, taniec i akrobatykę w Scuola Teatro Dimitri w Szwajcarii. Jest współzałożycielką Company T-d’U, z którym przygotowała kilka przedstawień i występowała za granicą. Należy do zespołu artystycznego Studia Matejka, a także kontynuuje pracę z własnym zespołem w Szwajcarii.
Daniel Han pochodzi z Korei, wychował się w USA, uzyskał licencjat z ekonomii na Uniwersytecie Północno-Zachodnim (USA). Uprawiał taekwondo i zdobył klasyczne wykształcenie muzyczne (gra na skrzypcach). Studiował aktorstwo w Chicago i brał udział w licznych projektach filmowych i teatralnych w USA, Wielkiej Brytanii i Polsce. Uczestniczył w warsztatach i współpracował z Zecora Ura/Para Active, Les Ballets C. de la B. oraz Teatrem Pieśń Kozła. W 2009 roku rozpoczął studia aktorskie na kursie magisterskim Teatru Pieśń Kozła i Uniwersytetu Miejskiego w Manchesterze. Prowadzi warsztaty w ramach międzynarodowego projektu Brave Kids we Wrocławiu, a także i własne badania w dziedzinie spotkań pieśni i ciała w strefach konfliktu, skupiając się na krajach byłej Jugosławii.
Magdalena Koza urodziła się w Polsce. Studiowała na Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie W latach 2003–2005 współpracowała z Iwoną Olszowską w Eksperymentalnym Studiu Tańca. Następnie dołączyła do Krakowskiego Teatru Tańca, w którym przez cztery lata tworzyła i występowała w spektaklach. W 2008 roku reprezentowała Polskę na XIII Biennale Młodych Artystów z Europy i Regionu Śródziemnomorskiego w Bari we Włoszech.W 2009 współpracowała z Jackiem Gęburą nad spektaklem Podobno, który był grany na Scenie Tańca Capitol we Wrocławiu. Organizatorka i współzałożycielka Wrocławskiego Festiwalu Ruchu Cyrkulacje. Od 2012 jest członkiem zespołu Studio Matejka. Prowadzi warsztaty ze Studiem Matejka dla aktorów i tancerzy oraz warsztaty z tańca współczesnego. Jej głównym zainteresowaniem jest praca ze świadomością ciała w teatrze fizycznym i teatrze tańca oparta na tańcu współczesnym, Body Mind Centering, improwizacji oraz kontakt improwizacji. Posiada dyplom szkoły baletowej oraz jest certyfikowanym nauczycielem tańca współczesnego.
- Wyjścia, premiera spektaklu Aleksandry Kugacz
Reżim opresji nie jest sprawą wyłącznie polityczną, nie jest sprawą tylko tych, którzy zajmowali wyraźne stanowisko, to sprawa intymnej ludzkiej obecności, sprawa wielu tych, którzy nigdy nie pisnęli słówka lub tych, którzy w zasadzie nie mieli nic do powiedzenia, chcieli jedynie wyjść z tej sytuacji.
Wyjścia to projekt teatralny inspirowany w znacznej mierze prozą Herty Müller, której opowieści o życiu i śmierci w Rumunii czasów reżimu Ceauşescu nieustannie przeplatają się ze wspomnieniami z dzieciństwa, spędzonego w niemieckiej wsi w Banacie. Stały się zarówno pretekstem, jak i materiałem do stworzenia spektaklu. Pracy nad nim towarzyszyły wyprawy do Rumunii będące okazją do spotkań z wieloma świadkami ówczesnych wydarzeń, a także z lăutari, tradycyjnymi muzykami z rejonu Gorj w Oltenii.
Projekt realizowany w Instytucie Grotowskiego, jest pierwszym krokiem do dalszych poszukiwań antropologicznych i muzycznych związanych z tradycyjną kulturą Rumunii.
Aleksandra Kugacz ukończyła filozofię na Uniwersytecie Wrocławskim. Aktorka związana z teatrem Studio Czyczkowy. Uczestniczyła m.in. w programie stażowym Teatru ZAR, uczestniczyła w pierwszym etapie pracy Seminarium badawczym technik aktorskich Anatolija Wasiljewa w ramach programu Masters in Residence.
Wspólnie z Jerzym Welterem przygotowała monodram Watt wg prozy Samuela Becketta oraz prowadzili warsztaty teatralne Sztuka dialogu w ramach projektów artystycznych i społecznych, m.in. w Polsce, Niemczech, Francji i Ukrainie.
Jerzy Welter – teatrolog, reżyser, założyciel teatru Studio Czyczkowy. Podróżujący ze swymi spektaklami po Polsce, Rosji, Ukrainie i Francji. W roku 2003 reżyserował Tango Sławomira Mrożka w teatrze U Mosta w Permie (Rosja). Reżyserował także spektakle w teatrach niezależnych w Warszawie, Poznaniu i Wrocławiu.
