Wielokrotnie oglądam filmy z założenia o filozoficznym przekazie. W Naszej muzyce Jean-Luca Godarda postawione zostały bardzo trudne pytania: o trwałość pamięci, o tożsamość, ale też jak godnie znaleźć się w życiu. Na wiele z nich sami musimy odpowiedzieć. Dwaj fotografowie szukają swego miejsca, które nie jest pewne i bezpieczne. Pojawia się znak, przewijają lęki, ale jest także próba sakralizowania śladu w różnych jego materializacjach, od formy bardzo osobistej (Żurek) do ogólnoludzkiej i uniwersalnej (Sobieraj). Cenne są dla mnie efekty tego fotograficznego doświadczenia, które posiada swój sens, w którym także uczestniczę.
Tomasz Sobieraj urodzony w 1964 w Łodzi. W 1990 roku ukończył geografię na UŁ. Prozaik, poeta oraz fotograf. Autor cykli, tworzonych jako monumentalny dokument o Łodzi, zbliżony do fotoreportażu: Kolosalna morda miasta (1999-2002), Our street is quite ordinary (2005), Ulica Krokodyli (2008-2009), Za bramami Ziemi Obiecanej (2012). Zupełnie inny w swym klimacie zbliżonym do ducha poezji jest cykl dwudziestu zdjęć Obiekty banalne (2010). Twórczość wyłącznie w zakresie fotografii analogowej, bez komputerowych przetworzeń. także w zakresie fotografii otworkowej. Zainteresowany teorią obrazu fotograficznego, czemu dał wyraz w swej twórczości prozatorskiej. Wydał tomiki poetyckie: Gra (2008), Wojna Kwiatów (2009), zbiór opowiadań Dom Nadzoru (2009), mikropowieść Ogólna teoria jesieni (2010), poemat Krawiec (2012). Jest także krytykiem i redaktorem Krytyki Literackiej. Niezwykle trafnie posługuje się formą prozy, w której, podobnie jak w fotografii, przedstawia swoje uczucia, przemyślenia i nostalgiczną, choć wywodzącą się z tradycji idealizmu refleksję o powolnym przemijaniu. Jest wyrafinowanym estetą, z wyraźnym nawiązaniem do symbolizmu i surrealizmu oraz przywoływaniem ulubionych autorów, m.in. Josepha Conrada, Witkacego i Goethego. W sztuce skupia się na problemie metafizyki i transcendencji. Mieszka w Łodzi.
O swoim cyklu artysta w 2012 r. napisał:
Obiekty banalne powstały w lutym 2006 i w listopadzie 2010 roku. Zastosowanie wielokrotnych ekspozycji średnioformatowego negatywu sprawiło, że fotografie cechuje niepokojąca odmienność od zwykłego doświadczenia wizualnego. Filozofia tych obrazów korzysta z malarskiej i fotograficznej koncepcji powidoku oraz autorskiej koncepcji dyfuzjonizmu, a ich plastyczna moc i emocjonalne oddziaływanie to skutek przenikania się wizerunków przedmiotów całkowicie wyzbytych podobieństwa. Z jednej strony bowiem są to zużyte, zdegradowane, porzucone, zbędne obiekty pochodzenia antropogenicznego, z drugiej zaś struktury naturalne – liście i rośliny. W wyniku tej swoistej syntezy przeciwieństw martwe, banalne w swej istocie obiekty zyskały cechy indywidualne, zdystansowały się od codziennej rzeczywistości. Fotografie mają charakter kontemplacyjny, jednocześnie są przykładem gry opartej na impresjach i paradoksalnych niekiedy skojarzeniach, wymagającej aktywizacji umysłu, emocji i zmysłów.
Leszek Żurek urodzony w 1964 roku w Gdyni. W 2003 r. ukończył licencjat fotograficzny na ASP w Gdańsku w 2007 USM UA (wówczas ASP) w Poznaniu. Od 2006 uczy w Liceum Plastycznym w Malborku oraz od 2011 także w Polsko-Japońskiej Wyższej Szkole Technik Komputerowych w Gdańsku. Jego twórczość rozwijana w kolejnych cyklach: Moje ogrody, Sekrety, Niepamięci, Po-widoki. Kontynuuje styl fotografii bliski poglądom i praktyce twórczej: Stanisława Wosia, Eryka Zjeżdżałki i Pawła Żaka, mający za przesłanie powrót do mitologii dzieciństwa oraz bardzo specyficzne wykorzystani tradycji dokumentalnej w formie skoncptualizowanej oraz przede wszystkim poprzez zgrafizowanie obrazu – piktorialnej. Uprawia także twórczość w zakresie wideo. Brał udział w kilku pokazach pn Fragmenty suplementu do historii polskiego wideo 1989-2007 oraz Crême de la crême. Eksploracje modernizmu oraz początki postmodernizmu w wideo polskim od końca lat 80 XX wieku do 2009 roku (MS2 w Łodzi, 21.01.11) przygotowanych przez Krzysztofa Jureckiego od 2007 do chwili obecnej. Interesuje się muzyką rockową i punk-rockową. Mieszka i pracuje w Rumi.
Żurek w 2011 r. o swoim cyklu napisał:
Obrazy z cyklu Po-widoki stanowią rodzaj fotografii pamiątkowej, osobistego dziennika z podróży do miejsc nieodległych, bliskich mnie i mojej rodzinie. Są próbą zapisu widoków zastanych i tych zapamiętanych z przeszłości, tak jak w przypadku zapamiętanych na siatkówce oka silnych wrażeń świetlnych nakładających się na to, co aktualnie obserwowane. Po-widoki stanowią wyraz chęci zatrzymania tego krótkotrwałego wrażenia. Można by zadać pytanie, czy utrwalenie wrażenia wzrokowego jest w ogóle możliwe. Po-widoki nie dają bezwzględnej odpowiedzi na to pytanie; nie wiem zresztą, czy w ogóle chcę na nie odpowiadać. Wystarcza mi, że wciąż na nowo próbuję.
Kurator: Krzysztof Jurecki
Tomasz Sobieraj, Leszek Żurek, Powidoki i Obiekty banalne
Wernisaż: 19 lipca 2013 roku, godz. 18.00
Wystawa potrwa do 25 sierpnia 2013 roku
Galeria Sztuki Wozownia
ul. Rabiańska 20
Toruń
