(…) W trzech częściach zmontowanej kompozycji Rozstrojenie 1 pojawia się postać didżeja, którą można postrzegać poprzez pryzmat implikowanego widza nowych fotografii Kurłowicza. Jego wizualnym środowiskiem jest puszczany z projektora obraz kobiety utrzymany w konwencji erotycznej oraz halucynacyjnie rozmyty obraz drogi, razem budzące skojarzenia z filmami Davida Lyncha.
We wszystkich ujęciach postać didżeja nie nawiązuje kontaktu z widzem fotografii, lecz zaangażowana jest w produkcję wydarzenia (muzyki, obrazów). Jego sylwetka sprawia wrażenie wizualnie umocowanej pośród ruchomych obrazów, zacumowanych w nieruchomym kadrze fotografii. Jako taki didżej może również stanowić alter ego artysty, który podejmuje się samplingu zgromadzonego wcześniej materiału wizualnego. W znacznej mierze poświęcony fotograficznej reprezentacji ujęć filmowych oraz miejscom projekcji, takich jak kino, czy kluby, w których muzyce towarzyszą wzbogacające jej odbiór wizualizacje (Rozstrojenie 10, 13), narzuca on poniekąd sytuacje recepcyjną w pewnym stopniu adaptującą nie tylko warunki prezentacji obrazu w tego typu przestrzeniach, ale także określony sposób bycia w nich: wyizolowanego uczestnictwa w tłumie, dla którego motywacją jest konsumpcja obrazu i dźwięku, nierzadko tożsamych z obietnicą przełamywania barier oraz czerpania zakazanych przyjemności.
Rozstrojenie 3 podejmuje z kolei temat męskiego widza/patrzącego. Artysta zdublował popiersie mężczyzny, znów nawiązujące do konwencji portretu sylwetowego, konfrontując je jednak natychmiast z ograniczeniami przypisywanej mu przez kulturę władzy. (…)
Wątek ugenderowionego wzroku explicite powraca w najmniejszym komponencie Rozstrojenia 10, gdzie pojawia się ledwie widoczna postać męskiego didżeja, niknąca pod obrazem w obrazie, w tym przypadku będącym zbliżeniem intrygującej twarzy aktora filmowego.(…)
Realizacją o szczególnym charakterze na tle powyższych uwag jest projekcja wideo Rozstrojenie (2013), wykonana klasyczną techniką animacji poklatkowej, w której pojedyncze zdjęcie stanowi bazową materię ruchomego obrazu. Artysta podzielił go na dziewięć, narracyjnie powiązanych ze sobą pól, z których każde powtarza tę samą akcję. Jej bohaterką jest naga kobieta umieszczona w kręgu światła, powstająca z podłogi do pozycji na klęczkach, atawistycznie badająca przestrzeń wokół siebie, a następnie kuląca się do pozycji embrionalnej.(…)
Kurłowicz nie tylko eksperymentuje z fotograficznie zapośredniczonym obrazem kina, czy też wprowadza sekwencyjne kadry, stanowiące fotograficzną, opartą na efekcie zatrzymania rzeczywistości, aluzję do klatki filmowej (środkowe pasmo Rozstrojenie 13; fototapeta). Novum pokazywanego na wystawie cyklu polega na radykalizacji wcześniejszego ujmowania rzeczywistości poprzez manipulację układem obrazów uzyskiwanych za pomocą aparatu.
Krzysztof Kurłowicz – ur. 1970. W roku 1999 uzyskał dyplom tłumacza akademickiego na Wydziale Filologicznym Universität Leipzig (Niemcy). W swej twórczości posługuje się różnymi technikami fotograficznymi. Zajmował się wieloma tematami, m. in. przestrzenią miejską: cykle Lipsk 1996 – Łódź 2006 oraz Poznań – Budapeszt. 1956 – dzisiaj. W roku 2007 na zaproszenie Stowarzyszenia Fotografów Dolnej Austrii FLUSS poprowadził w Wolkersdorfie (Austria) artystyczne warsztaty Zur Person. W ostatnim okresie w obszarze jego zainteresowań znajduje się głównie człowiek, jego ciało jako przestrzeń mediacji między światem wewnętrznym a zewnętrznym oraz jego problemy z własną identyfikacją i tożsamością: m. in. cykle Tatuaż-ciało, Zmagania, Ersatz, Marzenia, Rozstrojenie.
Kuratorka: Ewelina Jarosz
Krzysztof Kurłowicz, Rozstrojenie
Wystawa potrwa od 22 listopada 2013 roku do stycznia 2014 roku
Galeria Sztuki Wozownia w Toruniu
