XI Wałbrzyskie Fanaberie Teatralne

Scenariusz – Piotr Rowicki
Scenografia – Grupa Mixer
Opracowanie muzyczne – Piotr Ratajczak
Występują – Przemysław Chojęta, Dariusz Fodczuk, Izabela Gwizdak, Joanna Król, Barbara Kurzaj, Paweł Pabisiak, Tomasz Pisarek

Apostazja jest jawnym i formalnym odrzuceniem wiary chrześcijańskiej, skutkującym odłączeniem się od wspólnoty kościoła. Przede wszystkim jednak to akt symboliczny, podkreślający, że dla Kościoła rzymskokatolickiego przestaje się istnieć. Apostatów, wedle szacunków samych zainteresowanych,jest w Polsce już pół miliona. Spektakl Piotra Ratajczaka to rodzaj zbiorowej wypowiedzi artystycznej aktorów, odtwarzających prawdziwe świadectwa apostazji, oparte na osobistych relacjach i materiałach reportażowych. Widz śledzi rekonstrukcję drogi duchowej bohaterów spektaklu, zdarzeń i refleksji, które doprowadziły ich do decyzji o odejściu z Kościoła. Dlaczego ludzie wychowani i żyjący we wspólnocie wierzących nie chcą dłużej określać swojej tożsamości przez pryzmat wyznania? Jakie osobiste dramaty kryją się za jednostkowym aktem apostazji? Tekst powstawał w ramach projektu Sopot – non fiction prowadzonego przez Romana Pawłowskiego i Adama Nalepę we współpracy z Fundacją Teatru BOTO. Były to letnie warsztaty poświęcone dramatowi non-fiiction, w których brali udział aktorzy, reżyserzy i dramaturdzy. Piotr Ratajczak i Piotr Rowicki właśnie tam dyskutowali na temat apostazji i zaprezentowali wstępną wersję tekstu Niewiernych.

Do Władzy Wielkiej i Sprawiedliwej, Teatr Ósmego Dnia w Poznaniu

Scenariusz – zespół Teatru Ósmego Dnia
Współpraca – Paulina Skorupska
Oprawa plastyczna – Jacek Chmaj
Czytają – Ewa Wójciak, Adam Borowski, Tadeusz Janiszewski, Marcin Kęszycki

Do Władzy Wielkiej i Sprawiedliwej to działanie teatralne o cechach performatywnych, powstałe w drodze od czytania do spektaklu. Inspiracją do powstania scenariusza stały się informacje prasowe o rosnącej liczbie anonimów, a także lektura książki Barbary Engelking, która odnalazła donosy pisane przez Polaków do Gestapo i usiłowała je rzetelnie skomentować, zrozumieć, prześwietlić skłonność społeczeństwa do delatorstwa. Wykorzystaliśmy zatem donosy z okresu wojny oraz współczesne anonimy nadsyłane do Urzędu Skarbowego. Za ich pomocą chcemy pokazać, jak w obu wypadkach, mimo upływu lat i radykalnie odmiennych okoliczności, źródłem jest przerażająca właściwość natury ludzkiej – zawiść, a skłonność ludzi do dobrowolnego angażowania się jako agent czy szpicel, do darmowej pracy donosiciela jest ponadczasowa. Teksty, które wykorzystujemy niejednokrotnie wydają się zabawne, ale my opowiadamy też o tym, jak pozornie błaha i niegodna notatka może skutkować straszliwym ludzkim dramatem. W spektaklu wykorzystano fragmenty książki Barbary Engelking pt. Szanowny Panie Gistapo, materiały udostępnione przez Archiwum Izby Skarbowej w Poznaniu oraz fragmenty artykułów publikowanych w prasie codziennej.