Wystawa Przestrzeń Opery. Polscy scenografowie XX i XXI wieku w MNK odsłania przed widzami kulisy wyobraźni wielkich artystów i scenografów, którzy od czasów II wojny światowej kreowali teatr operowy, projektując scenografię i kostiumy. Zobaczymy kilkaset projektów dekoracji i kostiumów, fotografii, makiet, a także prezentacje multimedialne, fragmenty oper i filmów o twórcach. Usłyszymy najpiękniejsze arie operowe. Wejdziemy do magazynów dekoracji i charakteryzatorni, a na koniec znajdziemy się na scenie.
Wystawa jest częścią obchodów Jubileuszu 60-lecia Opery Krakowskiej i przygotowana została przez tę instytucję wspólnie z Muzeum Narodowym w Krakowie. Ekspozycja ukazuje różnorodność zjawisk i tendencji dominujących w polskiej scenografii, tworzonej na największych scenach operowych w Polsce. W operze i balecie wizualna strona przedstawienia jest obok muzyki najsilniejszym środkiem wyrazu, prawdziwym laboratorium wyzwalającym twórczą wyobraźnię artystów.
Charakterystyczną cechą polskiej scenografii jest jej związek ze sztuką nowoczesną i współczesną. Wystawa w MNK pokaże jak rodzi się wizualna strona teatru operowego, pozwoli zajrzeć za kulisy i poczuć magię tej sztuki.
Ponad 500 projektów dekoracji i kostiumów pochodzi z muzeów, teatrów operowych i ich archiwów z całej Polski. Wiele z tych prac zostanie pokazanych publicznie po raz pierwszy. Na wystawie zaprezentujemy prace 45 artystów, m.in.: Karola Frycza, Andrzeja Pronaszki, Andrzeja Stopki, Tadeusza Kantora, Kazimierza Mikulskiego, Lidii i Jerzego Skarżyńskich, Wojciecha Krakowskiego, Marii Jaremy, Józefa Szajny, Mariana Kołodzieja, Krystyny Zachwatowicz, Kazimierza Wiśniaka, Andrzeja Kreutz Majewskiego, Otto Axera, Krzysztofa Pankiewicza, Zofii Wierchowicz, Teresy Roszkowskiej, Franciszka Starowieyskiego, Zofii de Ines, Borisa Kudliki, Małgorzaty Szczęśniak.
Teatr dla niektórych plastyków, okazał się tak niewyczerpanym źródłem dopingu artystycznego, że na stałe się z nim związali. Teatr ich wciągnął, pochłonął, zawojował, lecz jednocześnie sam uległ, podporządkowując się ich zamysłom – pisał Andrzej Pronaszko. (O nową przestrzeń sceniczną, 1958, w: Andrzej Pronaszko. Zapiski scenografa, 1976).
