Karol Frycz
Scenograf, malarz i reżyser teatralny. Urodził się w 1877 roku na Kielecczyźnie. Studiował malarstwo w krakowskiej ASP u Jana Stanisławskiego, Leona Wyczółkowskiego i Józefa Mehoffera oraz historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Uznawany jest za spadkobiercę idei Stanisława Wyspiańskiego. Teatralne zainteresowania zaprowadziły Frycza do wiedeńskiej Kunstgewerbeschule, gdzie odbył studia u Alfreda Rollera, scenografa Opery Wiedeńskiej. Od 1913 roku realizował scenografię w Teatrze Polskim w Warszawie, w latach 1935–1939 i 1945–1946 był dyrektorem Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie. Był również profesorem krakowskiej ASP i kierownikiem założonej w 1930 roku pierwszej w Polsce katedry malarstwa dekoracyjnego i teatralnego.
Od 1956 roku pełnił funkcję dziekana utworzonego przez siebie Wydziału Scenografii. Jako pierwszy zerwał z XIX wieczną tradycją przywożenia gotowych kompletów dekoracji z Wiednia i stosowania tych samych scenografii do wielu sztuk. W oparciu źródła historyczne tworzył barwne i dekoracyjne kostiumy, poddając je stylizacji i nadając im nowoczesną formę. Po II wojnie światowej realizował także scenografie dla oper i baletów. Był wybitnym znawcą teatru, mentorem i mistrzem kolejnych pokoleń scenografów. Zmarł w 1963 roku w Krakowie.
Tadeusz Kantor
Malarz, scenograf, grafik, reżyser, krytyk i teoretyk sztuki, główny twórca powojennej polskiej awangardy. Urodził się w 1915 roku w Wielopolu Skrzyńskim. Studiował w krakowskiej ASP m.in. u Karola Frycza. W czasie wojny założył konspiracyjny teatr eksperymentalny, wokół którego skupieni byli artyści należący do powstałej po wojnie Grupy Młodych Plastyków i II Grupy Krakowskiej.
Po wojnie Tadeusz Kantor został zaangażowany na stanowisku kierownika malarni w Starym Teatrze, a następnie od 1950 roku pracował jako scenograf w teatrach zawodowych m.in. w Państwowych Teatrach Dramatycznych w Krakowie. Artysta tworzył także scenografie w teatrach operowych w Krakowie, Warszawie i Poznaniu. W 1962 roku na scenie Miejskiego Teatru Muzycznego w Krakowie wyreżyserował i zrealizował scenografię do opery Don Kichot J. Masseneta. Doskonała 00oprawa plastyczna miała mieć według słów artysty tak samo radykalną wymowę jak teatr Cricot2.
Tadeusz Kantor w założonym przez siebie w 1955 roku teatrze Cricot2, realizował sztuki według Witkacego oraz spektakle autorskie. Niezwykła formuła Teatru Śmierci i takie spektakle jak m.in. Umarła Klasa (1975) przyniosły artyście światową sławę. Teatr Tadeusza Kantora powstawał zawsze w związku z jego twórczością malarską. Artysta przeszczepiał na polski grunt awangardowe prądy tworząc malarstwo metaforyczne, uprawiając sztukę informel i realizując happeningi.
Jerzy Skarżyński
Malarz, wybitny scenograf teatralny i filmowy, ilustrator, twórca plakatów i komiksów. Urodził się w 1924 roku w Krakowie. Podczas okupacji związany z Grupą Młodych Plastyków oraz Podziemnym Teatrem Niezależnym Tadeusza Kantora. Był także uczniem Zawodowej Szkoły Przemysłu Artystycznego (Kunstgewerbeschule). Po wojnie został słuchaczem krakowskiej ASP i Instytutu Sztuki Filmowej. W latach 1948–1958 pracował jako scenograf w Teatrze Lalki i Aktora Groteska, kształtując niezwykle indywidualny styl projektowania dekoracji i kostiumów. Następnie od 1958 roku realizował scenografię w Starym Teatrze. Od tego czasu wszystkie prace tworzył wspólnie z żoną Lidią Mintycz.
Od 1959 roku tworzył także scenografię filmową. Był autorem ilustracji do wielu książek i czasopism, twórcą plakatów teatralnych i filmowych, współpracownikiem Przekroju. Był profesorem, a w latach 1990–1992 kierownikiem Podyplomowego Studium Scenografii Teatralnej, Filmowej i Telewizyjnej. Projektował scenografie dla wielu polskich scen, również teatrów operowych. Poetyckie, niedopowiedziane, inspirowane surrealizmem prace Jerzego Skarżyńskiego, stwarzały odrealnioną i intrygującą aurę spektaklu. Zmarł w 2004 roku w Krakowie.
