Świat, jaki znamy, nie będzie trwał. Tuż za rogiem czekają nas przesilenia, które w radykalny sposób zmienią naszą rzeczywistość – zmiany, na które czekamy, jak i te, których się obawiamy. Festiwal jest głosem wiary w istotność sztuk performatywnych, w ich siłę oddziaływania, wagę poruszanych tematów. Nigdy nie osiągną statusu masowości i zawsze będą wymagały od swoich widzów więcej.
Pierwszy temat podejmuje wystawa Performance Now, prezentująca działania performatywne z pogranicza teatru, sztuk wizualnych i akcji obywatelskich. Jej kuratorką jest RoseLee Goldberg, dyrektorka Performa Biennale w Nowym Jorku, a architekturę zaprojektowała Aleksandra Wasilkowska. Pokazujemy też prace choreografów Tino Sehgala, Borisa Charmatza, Very Mantero, Guya de Cointent, kolektywu Showcase Beat le Mot. Festiwalowi towarzyszą warsztaty Floriana Malzachera o kuratorowaniu sztuk performatywnych.
Drugi wątek dotyczy kryzysu politycznego na Ukrainie i w Rosji. Petersburski kolektyw Szto diełat’?, grupa TanzLaboratorium z Kijowa i reżyser Milo Rau odnoszą się do rzeczywistości politycznej Europy Wschodniej. Dagna Jakubowska w akcjach z Ukraińcami mieszkającymi w Polsce przybliża polityczny wymiar kuchni, Markus Öhrn prezentuje nowy spektakl o tożsamości młodych Polaków, a Artur Żmijewski Mszę – odtworzenie nabożeństwa na scenie teatru.
RoseLee Goldberg, Performance now
39. Krakowskie Reminiscencje Teatralne prezentują wystawę Performance Now, której kuratorką jest RoseLee Goldberg, dyrektorka Festiwalu Performa Biennale w Nowym Jorku i autorka kanonicznych publikacji na temat historii performansu. Wystawa prezentuje wybór najciekawszych działań performatywnych z pogranicza teatru, sztuk wizualnych i działań obywatelskich. Pokazuje, jak artyści sztuk wizualnych robią teatr, często próbując go zrekonstruować lub podważy, jak w realizacjach scenicznych islandzkiego artysty Ragnara Kjartanssona albo w Véronique Doisneau Jérôme’a Bela, gdzie baletnica Opery Paryskiej, zamiast tańczy, opowiada o kulisach pracy w tej instytucji. Architekturę wystawy projektuje Aleksandra Wasilkowska, architektka i scenografka, zainteresowaną procesami samoorganizacji i naukami o złożoności.
Ekspozycja zadaje pytania o to, w jakim stopniu zjawisko zwrotu performatywnego jest obszarem wspólnym dla różnych gatunków sztuki od sztuk wizualnych, teatru i filmu oraz wszelkich innych obszarów aktywności ludzkiej. Czy bierzemy udział w modzie performatywnej, uwikłanej nie tylko w teorię krytyczną, ale i neoliberalizm?
Kuratorka: RoseLee Goldberg
Artyści: Marina Abramovi, Jérôme Bel, Allora & Calzadilla, William Kentridge, Ragnar Kjartansson i inni
Architektura wystawy: Aleksandra Wasilkowska
Tino Sehgal, (Bez tytułu) (2000)
Po tym spektaklu choreograf Tino Sehgal opuścił teatr, przenosząc się do muzeów, które zamiast przedmiotów zaczęły wystawia ludzi, reżyserowane sytuacje, rozmowy, spotkania i w efekcie otwiera oddziały performansu, tańca i teatru. Sehgal, niemiecko-brytyjski artysta pochodzenia pakistańskiego, nie zgadza się na dokumentowanie swoich prac, tłumacząc, że performans może by utrwalony tylko w pamięci oglądającego, nie sposób więc znaleźć w Internecie pełnej relacji z jego działań. Jego prace w muzeach – m.in. w hallu Tate Modern, muzeum Guggenheima czy podczas ostatnich Documenta w Kassel – trwają przynajmniej sześć tygodni – tyle, co przeciętna wystawa.
