Maja Kleczewska, Hejt radio
8 czerwca 1993 roku w Rwandzie powstała stacja radiowa Radio-Télévision Libre des Mille Collines (RTLMC). Jednym z celów statutowych radia był harmonijny rozwój rwandyjskiego społeczeństwa, w rzeczywistości było to narzędzie w rękach ekstremistów Hutu, przygotowujące grunt dla ludobójstwa. Radio odegrało kluczową rolę w budowaniu atmosfery nienawiści i zachęcaniu do przemocy wobec ludności Tutsi. Według badań prowadzonych przez naukowców z Uniwersytetu Harvarda, ok. 51 tys. zabójstw zostało zainspirowanych przez radiowe audycje.
Hejt radio to projekt zainspirowany spektaklem Hate radio, przygotowanym przez International Institute of Political Murder – szkołę dramaturgiczną z siedzibami w Berlinie i Zurychu, założoną przez Milo Raua, Franziske Dick i Ninę Wolters. W swojej wersji Maja Kleczewska wykorzystuje mowę nienawiści obecną w polskim internecie. Jak mogłoby wygląda polskie RMTLC? Prześladowanymi staliby się Żydzi? Romowie? Homoseksualiści? Ateiści? Chcemy, by polskie Hejt radio stało się pretekstemdo zadania pytań o zależność między językiem a działaniem, o skutki wolności słowa, o odpowiedzialność za słowo.
Producentem słuchowiska jest Radio Kraków.
Milo Rau/ The International Institute for Political Murder, Procesy moskiewskie
Film Procesy moskiewskie to rejestracja odtworzenia procesów przeciwko kuratorom wystaw Uwaga! Religia i Sztuka zakazana oraz grupie Pussy Riot, postawionych przed rosyjskim sądem za obrazę uczuć religijnych. Milo Rau w siedzibie Centrum Sacharowa w Moskwie zaaranżował salę sądową i zainscenizował proces. Nie było w nim aktorów, ale prawnicy, artyści, politycy, duchowni, świadkowie i uczestnicy tamtych wydarzeń. Wśród debatujących znaleźli się zarówno członkowie artystycznej opozycji, m.in. Jekatierina Samucewicz z Pussy Riot, kuratorka Jekatierina Degot, dziennikarz i pisarz Michaił Kałużski, jak i konserwatyści. W ławie przysięgłych zasiadło sześciu reprezentantów rosyjskiego społeczeństwa, poddając pod osąd wolność artystyczną i demokrację w Rosji. Zainscenizowany proces był fascynującą debatą publiczną, która rozpoczęła się nie w mediach, ale w teatrze.
Milo Rau jest szwajcarskim reżyserem i dziennikarzem; w 2007 roku założył The International Institute of Political Murder (IIPM); w swoich pracach często używa formy odtworzenia historycznych wydarzeń, jak w Ostatnich dniach Ceauşescu (2009) czy Hate Radio (2012) – spektaklu prezentowanym w programie ubiegłorocznych Krakowskich Reminiscencji Teatralnych.
ARTISTIC CITY TRIPS Dagna Jakubowska, Kongres Kuchenny
Wychodząc od starej zasady jesteś tym, co jesz (sformułowanej przez Jeana Anthelme’a Brillat-Savarina, pioniera badań nad jedzeniem i smakiem), projekt bada związki gastronomii i polityki. Kongres kuchenny jest serią sytuacji zaaranżowanych w krakowskich mieszkaniach we współpracy z Ukraińcami mieszkającymi w Polsce, przygotowanych w oparciu o ich biografie i codzienne doświadczenia. Ukraińcy stają się przewodnikami po Polsce, interpretatorami obecnych wydarzeń politycznych, komentatorami często trudnych, czy wypartych relacji polsko-ukraińskich oraz niewidzialnej pracy wykonywanej przez nich na co dzień.
Kongres kuchenny to połączenie spaceru i kulinarnego performansu. Inspiracją są rytuały kulinarne i praktyki artystyczne, w których przekraczane są granice między sztuką a życiem codziennym. Kuchnia staje się przestrzenią debaty i namysłu nad polityką, ekonomią, historią, etyką związaną z produkcją żywności. Kuchnia jest by może najlepszą platformą porozumienia dla ludzi wywodzących się z różnych środowisk, wyznających odmienne wartości i reprezentujących odmienne style życia. Wspólne przygotowywanie posiłku ułatwia rozwiązywanie konfliktów, sprzyja otwartości i szczerej dyskusji.
Wydarzenie zrealizowane w ramach projektu Nowy teatr – nowy odbiorca. Rozwój międzyregionalnej sieci współpracy parnerskiej – przepływ doświadczeń – wymiana idei współfinansowanego przez Unię Europejską w ramach Małopolskiego Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007–2013.
Markus Öhrn, Bohaterowie przyszłości
Choć nie ma reżyserskiego wykształcenia i przygotował dopiero kilka spektakli, jego prace prezentowane są na najważniejszych festiwalach teatralnych: w Awinionie, Wiedniu, Brukseli czy Berlinie. Przedstawienia Markusa Öhrna budzą kontrowersje i gorące dyskusje o granicach współczesnego teatru. W tryptyku Conte d’Amour (2010), We love Africa and Africa loves us (2012), Bis zum Tod (2014) Öhrn podejmował tematy toksyczności tradycyjnego europejskiego wzorca rodziny i towarzyszącej mu nieodłącznie przemocy. W Étant donnés dotkliwie prezentował skutki przedmiotowego traktowania kobiecego ciała. Jego spektakle dalekie są od konwencji tradycyjnego teatru repertuarowego; strzępy tekstu są dla niego jedynie komentarzem do wizualnie budowanych, radykalnych sytuacji scenicznych. Chętnie używa wideo, nierzadko przez większą część spektaklu nie wprowadzając żywych aktorów na scenę. Rolę monologów odgrywa precyzyjnie komponowana muzyka.
