Lidia Amejko | Silesia, Silentia
III nagroda w konkursie dramaturgicznym Strefy kontaktu (2015)
- Wrocławski Teatr Współczesny
- reżyseria i scenografia: Marek Fiedor
- kostiumy: Bajka Mourier
- muzyka: Tomasz Hynek
- światło: Jan Sławkowski
- inspicjentka, asystentka reżysera: Elżbieta Kozak
obsada:
- Płaszcz – Maciej Kowalczyk
- Krawiec – Przemysław Kozłowski
- Dusza – Aleksandra Dytko / Anna Kieca
- Dia-Mat – Maciej Tomaszewski
- Przyjaciółka 1 / Żeglarz5 / Kobieta – Zina Kerste
- Przyjaciółka 2 / Żeglarz 4 / Irène Joliot-Curie – Renata Kościelniak
- Irma / Żeglarz 7 / Maria Dąbrowska – Elżbieta Golińska
- Żona Krawca / Żeglarz 1 / Zofia Nałkowska / Kelnerka – Irena Rybicka
- Lonia / Fadiejew / Żeglarz 3 – Michał Szwed
- Biskup / Żeglarz 2 / Pablo Picasso – Jerzy Senator
- Żeglarz 6 / Żołnierz Niemiecki / Paul Éluard – Marek Kocot (gościnnie)
- oraz Katarzyna Jankowska i Elżbieta Kozak
- muzyka na żywo – Grzegorz Zioła (gitara basowa)
Bohater Silesii… „płaszcz czarny, gabardynowy, męski, nosiciel świadomości swego Kreatora, żydowskiego krawca z Breslau, wiedzie nas w sztuce Amejko przez spory szmat (dobre słowo) dwudziestego stulecia. Nie jest więc nosicielem szczęścia na wzór Andersenowskich kaloszy, lecz świadkiem epoki pieców i wędrówki ludów, protagonistą niedopasowań i nieskutecznych przebrań. Wyposażony przez Krawca w nadprzyrodzoną trwałość przechodzi z rąk do rąk, a raczej gości najrozmaitsze istnienia, czasem cielesne, czasem, jak duch zmasakrowanego miasta, bezcielesne, lecz namacalne. Nigdy dotąd Amejko nie wyłożyła swej metafizyki nieistnienia tak jawnie. [fragment tekstu Jana Gondowicza napisanego dla „Dialogu” nr 1/2016].
Lidia Amejko (1955), absolwentka kulturoznawstwa na uniwersytecie Wrocławskim. Od początku lat dziewięćdziesiątych zajmuje się pisaniem dramatów i prozy. W latach 2004-2006 była felietonistą miesięcznika „Dialog”; zebrane felietony – Żywoty świętych osiedlowych – ukazały się w 2007 r. jej sztuki Gdy rozum śpi – włącza się automatyczna sekretarka. Rzecz o gadaniu, Męka Pańska w butelce, Dwadrzewko, Farrago, Nondum oraz proza były realizowane w teatrach, w radio i telewizji w Polsce za granicą. Prowadziła warsztaty dramatopisarskie i zajęcia w warszawskim Teatrze Rozmaitości, na kulturoznawstwie Uniwersytetu Wrocławskiego, w Dolnośląskiej Szkole Wyższej Edukacji we Wrocławiu, na slawistyce Uniwersytetu w Bochum. Za Żywoty świętych osiedlowych otrzymała Dolnośląską Nagrodę Literacką, Pióro Fredry (2007), Srebrny Kałamarz, Nagrodę Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek. Tytuł ten był też nominowany do Literackiej Nagrody Nike 2008. W zamkniętym konkursie dramaturgicznym rozpisanym przez Wrocławski Teatr Współczesny jej Silesia, Silentia otrzymała trzecią nagrodę (pierwszej nie przyznano). Stypendystka m.in. University of Iowa, Fundacji Batorego, Ministerstwa Kultury i Sztuki, dwukrotnie – szwedzkiego Baltic Center for Writers and Translators.
Agnieszka Jakimiak, Weronika Szczawińska | Wojny, których nie przeżyłam
- Teatr Polski im. Hieronima Konieczki, Bydgoszcz
- reżyseria: Weronika Szczawińska
- dramaturgia: Agnieszka Jakimiak
- scenografia i kostiumy: Daniel Malone
- asystent scenografa: Piotr Wawer jr.
- muzyka: Krzysztof Kaliski
- ruch: Agata Maszkiewicz
- reżyseria światła: Robert Łosicki
- realizacja dźwięku: Łukasz Maciej Szymborski
- inspicjent: Mateusz Stebliński
- występują: Marta Malikowska, Maciej Pesta, Sonia Roszczuk, Jan Sobolewski, Małgorzata Trofimiuk, Piotr Wawer Jr.
Jak wygląda wojna, której się nie przeżyło? Jak doświadcza się wojny, której się nie przeżyło? Czym jest wojna w czasach, kiedy obraz wojny został zastąpiony przez wojnę na obrazy? Wojny, których nie przeżyłam to spektakl, który eksploruje niewygodne i wstydliwe doświadczenie naszej współczesności – doświadczenie właściwe podglądaczom historii (którymi w zasadzie wszyscy jesteśmy), typowe dla obserwatorów obcych wojen, rzucających swoje ciekawskie spojrzenia z bezpiecznego terytorium, na którym wojna jest wciąż tylko słowem, cudzym wspomnieniem, niebezpieczną fantazją. Fantazją niezwykle kuszącą – bo dającą prawo do zawłaszczenia nie swoich przeżyć, obsadzenia siebie w dowolnie wybranej roli, wyprodukowania emocjonalnych wstrząsów bez poniesienia realnych konsekwencji.
