Ownetic to platforma społecznościowa, na której ludzie z pasją do kolekcjonowania i tworzenia prezentują, katalogują i organizują swoje zbiory.

© Ownetic 2020 / Polityka Prywatności

Sztuki wizualne

„Zaprzęg chłopski na drodze”, Antoni Kamiński, 1 poł. XX w.; litografia, papier Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa w Warszawie, fot. Stefan Olech, MŁiJ (źródło: materiały prasowe organizatora)
Wyświetl artykuł
  • 5 min

Dziękuję ci, koniu

Są piękne. Niewiele jest osób, które nie lubią patrzeć na konie. Są piękne w ruchu, na swobodzie. Są piękne, gdy pracują. Są piękne, gdy stoją i patrzą na nas wielkimi, mądrymi oczami. I są piękne, gdy już chodzą powoli i czasem tylko brykną, przypominając sobie dawne czasy. Były i są natchnieniem dla artystów – rzeźbione, rysowane, malowane, opiewane w prozie i poezji, fotografowane i filmowane.
Agnieszka Piotrowska, „Euphorbia”, 2011 (źródło: materiały prasowe organizatora)
Wyświetl artykuł
  • 2 min

Ciała powszednie

Juhani Pallasmaa w Oczach skóry dowodzi, że hegemonia wzroku pozbawiła nas wielopoziomowej percepcji, i wskazuje na skórę jako istotny zmysł budowania obrazu w odczuwaniu rzeczywistości. Postuluje przeniesienie punktu ciężkości z okulocentrycznego kontaktu ze światem w stronę wielozmysłowego doznawania, ze szczególnym uwzględnieniem haptycznego kontaktu.
Ghislain Amar, fotografia, 2016. Dzięki uprzejmości artysty (źródło: materiały prasowe organizatora)
Wyświetl artykuł
  • 2 min

Cały czas w pracy

Dostęp do sieci i aplikacje uwalniają nas od konieczności fizycznego kontaktu z innymi ludźmi, ale generują nowe przyzwyczajenia, skutkując nieustającym pozostawaniem w gotowości. Technologia pomaga oddelegować nasze działania na urządzenia, ale sprawia, że używamy ich coraz częściej i trzymamy je blisko swoich ciał o wiele dłużej niż wcześniej.
Elżbieta Cieślar, „Czas – przestrzeń – materia”, 1957/58, fot. E. Cieślar, Archiwum Elżbiety Cieślar (źródło: materiały prasowe organizatora)
Wyświetl artykuł
  • 2 min

Możliwość rzeźby. Pracownia Jerzego Jarnuszkiewicza

Wystawa jest próbą pokazania fenomenu Pracowni prowadzonej przez Jerzego Jarnuszkiewicza na Wydziale Rzeźby ASP w Warszawie w latach 1954–1985. Program dydaktyczny Jarnuszkiewicza, wywodzący się ze sprzeciwu wobec tradycji rzeźby „szkoły warszawskiej”, rozszerzał klasyczny warsztat rzeźbiarski o fotografię, podejmował problematykę związków z architekturą, zwracał uwagę na procesualność.
Adam Myjak (źródło: materiały prasowe organizatora)
Wyświetl artykuł
  • 4 min

Adam Myjak. Rzeźba, rysunek

Marzec to w Zakopanem czas szczególny. Kiedy pękają okowy zimy, ciepłe powiewy i pierwsze symptomy odwilży od zawsze przyciągają pod Tatry niezliczone rzesze spragnionych wiosennego powietrza i nadzwyczaj szczodrego w tym okresie słońca. To właśnie tutaj, w tym miejscu i w czasie „marcowej odwilży” narodziła się idea określana później przez krytyków mianem „awangardy zakopiańskiej”.
Józef Hałas, Z cyklu „Przeciwstawienia”, l. 50. (źródło: materiały prasowe organizatora)
Wyświetl artykuł
  • 2 min

Józef Hałas. Poszukiwania

Około stu pięćdziesięciu prac Józefa Hałasa – malarstwo olejne i akrylowe na płótnie, tusze, akwarele, gwasze na papierach – zostanie zaprezentowanych w niebywałej przestrzeni wrocławskiego Muzeum Architektury, w dawnym kościele bernardyńskim. Prace od najwcześniejszych do ostatniej, nigdy nie pokazanej publicznie, namalowanej tuż przed śmiercią.
Piotr Michałowski (źródło: materiały prasowe organizatora)
Wyświetl artykuł
  • 2 min

Piotr Michałowski (1800–1855). Malarstwo i rysunek

Ceniony za niezwykłą ekspresję i wrażliwość Michałowski zapisał się w panteonie sztuki polskiej swoimi dynamicznymi kompozycjami batalistycznymi oraz mistrzowskimi przedstawieniami koni. Wśród dzieł zaprezentowanych na wystawie znajdą się również te, dzięki którym zyskał renomę uważnego portrecisty – między innymi wnikliwe studia portretowe wieśniaków.