Hommage à Bernard Heidsieck
Od 1959 roku Bernard Heidsieck korzystał z magnetofonu jako środka zapisu i retransmisji komplementarnej swoich utworów poetyckich. Traktował to jako nowe podejście do wiersza, przeprowadzając na nim, dzięki możliwościom technicznym, różnego rodzaju manipulacji tj. prędkość nagrania, cięcia, nakładanie słów.
