Ownetic to platforma społecznościowa, na której ludzie z pasją do kolekcjonowania i tworzenia prezentują, katalogują i organizują swoje zbiory.

© Ownetic 2020 / Polityka Prywatności

Artykuły wg słowa kluczowego

Galeria Sztuki Wozownia w Toruniu

Marek Rogulski, „Ślepa plamka 3D”, performance, 2014 r. (źródło: materiały prasowe)
Wyświetl artykuł
  • 3 min

Aerolit – zaplatanie energii

Artysta konsekwentnie uprawia rodzaj twórczości, w której jest demiurgiem, prawodawcą, kapłanem i funkcjonującym jako szaman. Tym, co określa wyjątkowość twórczości Rogulusa (pseudonim artystyczny), jest styl ekspresjonistyczny połączony z wizualizacją własnego języka ezoterycznego i symbolicznego, do którego nie zawsze można wniknąć.
Judyta Bernaś, „Droga” I, 2008 (źródło: materiały prasowe)
Wyświetl artykuł
  • 7 min

Judyta Bernaś. Jednia

Grafiki z cyklu Droga (2008) są osobistą interpretacją Drogi Krzyżowej; wynikiem głębokiej personalnej perspektywy i subiektywnej formy wypowiedzi artystycznej na temat wiary i sztuki. Łączą w jedną istotę, kobietę i mężczyznę, sacrum i profanum. Wprowadzają nową ikonografię w utarty patriarchalny wizerunek.
Aldona, 80 lat, Izabela Łapińska „Naga twarz” (źródło: materiały prasowe)
Wyświetl artykuł
  • 3 min

Izabela Łapińska. Naga twarz

Twarz w konfrontacji z obiektywem aparatu staje się zauważona, doceniona i nieodmienna od reszty, taka sama. Jednakowa stylistyka fotografii, formalny rygor dużego zbliżenia, surowość ciasnego kadru i tym samym śmiałość w traktowaniu tematu odkrywa poruszające fizjologiczne podobieństwo. Każda twarz starzeje się tak samo – pomarszczona obwisła skóra, narośla, bruzdy, wąskie oczy, zgaszone, mętne spojrzenie, zanikające brwi i rzęsy, zapadnięte policzki, przerośnięty nos.
Roman Bromboszcz „I am scratching on Your Ear” (źródło: materiały prasowe organizatora)
Wyświetl artykuł
  • 5 min

Roman Bromboszcz. Wyższe etapy gry

Projekt wystawy powstał w wyniku rozważań na temat pojęcia „gra”. W słowniku komputeryzacji istnieje słowo określające kolejny etap rozwoju gry lub innego produktu oprogramowania. Mówi się o wersjach systemu lub edycjach i sezonach. „Wyższe etapy gry” oznaczają, że gra toczy się w następnej odsłonie, która przynosi znaczące przekształcenia.
Ute Lindner „Z serii: Jestem jeszcze w swoim domu”, 2013 (źródło: materiały prasowe organizatora)
Wyświetl artykuł
  • 4 min

Dylematy tożsamości / Identitatsdilemmata

Kiedy oglądamy prace georgii Krawiec i Ute Lindner, słowa rozpoczynające książkę Marca Augé mogą wydawać się prowokacyjne. Dychotomie gniazd pierwszej i Jestem jeszcze w swoim domu drugiej opowiadają bowiem o potrzebie powrotu do utraconej przeszłości. Jak zatem zgodzić się na zapominanie, jeśli opowieść odnosi się do utraty? Wymuszonego przez historyczne okoliczności odejścia z własnego domu? Tymczasem, jeśli starannie wczytamy się w słowa francuskiego etnologa, dostrzeżemy, że mądre zapomnienie może być jedyną drogą odnalezienia świata utraconego i pogodzenia się ze zmianami. To jedna z dróg prowadzących do tego, co inny myśliciel – Paul Ricoeur – nazywa trudnym wybaczeniem.
Agnieszka Grodzińska, „Hard Light in the Light Heat” (źródło: materiały prasowe)
Wyświetl artykuł
  • 2 min

Agnieszka Grodzińska. Hard light in the light heat

Wystawa najnowszych prac Agnieszki Grodzińskiej dotyczy autoprezentacji wizerunków ciał, których nośnikiem stały się powiększone wydruki kserograficzne. Chociaż można na nich dostrzec torsy, plecy, nogi, brzuchy, pośladki etc., to jednak zastosowana strategia powiększenia zaciemnia obraz na tyle, że nie tylko wzmaga wrażenie zapośredniczenia obrazu ciała, lecz także staje się jego mistyfikacją. Pozbawiając reprodukowany obiekt cielesny czytelności poprzez ingerencję w obszar jego widzialności, artystka pokazuje i kwestionuje stereotypowe wyobrażenia na temat wiarygodności obrazu kserograficznego.
Małgorzata Wielek-Mandrela, „Krajobraz zwierzęcy”, 150x140 cm, 2012 (źródło: materiały prasowe organizatora)
Wyświetl artykuł
  • 7 min

Małgorzata Wielek-Mandrela. Warstwy

Małgorzata Wielek-Mandrela w swoich obrazach kreuje fantastyczne, baśniowe światy bliskie też poetyce surrealizmu. Artystkę interesuje człowiek ze swą złożonością i jego relacje z otoczeniem. Głównie tajemnice ludzkiego wewnętrznego życia, jego podświadomość właśnie, niełatwo dające się zwerbalizować uczucia, emocje, impulsy, instynkty.
Adriana Majdzińska, „Relikwiarze”, 2011 (źródło: materiały prasowe organizatora)
Wyświetl artykuł
  • 6 min

LSC – przestrzeń nieograniczona

Wystawa pracowników kierunku Rzeźby na Wydziale Rzeźby i Intermediów ASP w Gdańsku w zamyśle kuratorki ma być nie tylko dokumentacją sporego dorobku, ale również prezentacją różnych sposobów odniesienia artystów do tematu samego pokazu. Wśród wybranych prac znajdą się te historyczne, jak i powstałe specjalnie na tę okazję, związane bardziej lub mniej bezpośrednio z tytułem, znaczeniem jego słów.
„Fiction / Non-Fiction - biblioteka obrazów”, Kostas Kiritsis (źródło: materiały prasowe organizatora)
Wyświetl artykuł
  • 3 min

Kostas Kiritsis | Fiction / Non-Fiction – biblioteka obrazów

Kostas Kiritsis w niekonwencjonalny i oryginalny sposób wykorzystuje możliwości klasycznych technik fotograficznych. Fotografia istotna jest dla niego nie tylko jako obraz, ale także jako materialny przedmiot – obiekt. Tworzywem swoich prac Kostas Kiritsis uczynił papier, który jest nie tylko podłożem obrazu, ale także jego dopełnieniem, nadającym mu byt realnego obiektu z własnym życiem i historią. Dla sensu jego prac istotne są ślady destrukcji, jakie zostawia na papierze upływający czas i indywidualna historia fotografii-przedmiotu, czyniąc z niej symboliczny relikt, świadectwo przemijania.
Anita Andrzejewska, „Niespiesznie” (źródło: materiały prasowe organizatora)
Wyświetl artykuł
  • 4 min

Anita Andrzejewska | Niespiesznie

Na przekór modom, pod prąd trendom Anita Andrzejewska nie ustaje w oswajaniu świata, przemierzaniu zapomnianych albo nieznanych, wiodących pozornie donikąd ścieżek. Gdzieś tam daleko na obrzeżach cywilizacji postępu, w fałdach codzienności i zmarszczkach czasu poszukuje źródeł i korzeni – choćby tylko cienia rajskich drzew. I co ciekawe, udaje jej się zadziwiająco często utrwalić aurę Sacrum tak w gestach rąk ludzkich jak i tychże rąk prostych dziełach: przedmiotach codziennego użytku. Nawet żywy inwentarz i roślinność zdają się być dumne i wdzięczne swemu milczącemu Stwórcy.
Aleksandra Sojak-Borodo, „Blok dzienny" (źródło: materiały prasowe organizatora)
Wyświetl artykuł
  • 5 min

Aleksandra Sojak-Borodo i Katarzyna Skrobała. Rubinkowo

Na pierwszy rzut oka wszystkie one wydają się do siebie podobne, szeregi bloków, wieżowce, zsypy, windy, niewielkie balkony, ogródki przyblokowe, place zabaw, markety, drobne sklepiki i bary. Ale Rubinkowo jest tylko jedno, niepowtarzalne, o tej niepowtarzalności świadczy nie tylko określone założenie urbanistyczne, ale przede wszystkim jego mieszkańcy.
Basia Sokołowska, rysunki z serii „Krwiste rośliny”, z wystawy „Cielesne kontinuum”, 13 muz, Szczecin, fot. Piotr Mizaga (źródło: materiały prasowe organizatora)
Wyświetl artykuł
  • 3 min

Cielesne kontinuum

Wystawa prezentuje różne aspekty cielesności ujawniające się w twórczości zaproszonych do udziału w przedsięwzięciu artystów: Doroty Buczkowskiej, Tatiany Czekalskiej i Leszka Golca (Czekalska + Golec), Magdaleny Moskwy, Basi Sokołowskiej i Izabeli Żółcińskiej. Cielesność w ich ujęciu dotyka sensoryki i percepcji, tworzenia korporalnych metafor i metonimii, dotyczy także współodczuwania i empatii na cielesnym poziomie.