Izabela Łapińska. Naga twarz
Twarz w konfrontacji z obiektywem aparatu staje się zauważona, doceniona i nieodmienna od reszty, taka sama. Jednakowa stylistyka fotografii, formalny rygor dużego zbliżenia, surowość ciasnego kadru i tym samym śmiałość w traktowaniu tematu odkrywa poruszające fizjologiczne podobieństwo. Każda twarz starzeje się tak samo – pomarszczona obwisła skóra, narośla, bruzdy, wąskie oczy, zgaszone, mętne spojrzenie, zanikające brwi i rzęsy, zapadnięte policzki, przerośnięty nos.
