Iza Tarasewicz. Przez oczywistą niemożliwość aranżacji znaków
Tarasewicz bada i przekształca materię z wrażliwością, która sprawia, że proces ten staje się rodzajem złożonego objaśniania rzeczywistości, przejawiającego się w obiektach, instalacjach przestrzennych, grafikach, rysunkach, dźwiękach, pracach wideo i performansach. Jej prace stawiają opór dualistycznym podziałom na naturalne i sztuczne, łącząc w sobie codzienne, pospolite, a zarazem symboliczne materiały, jak gl ina, gips, cement, złoto, stal, szkło, smoła, smalec, skóra, futro, jelita, plastelina, włókna roślinne, łajno czy popiół.