Ośrodek Badań nad Awangardą
Uniwersytet był na różnych etapach rozwoju polskiej awangardy bardzo dogodnym miejscem formowania się osobowości artystycznych, zarówno w kręgu artystów i pisarzy, jak i badaczy, programotwórców, ale stanowił też, co jest niesłychanie ważne w myśleniu o awangardzie i myśleniu awangardowym, mocno osadzony, dobrze uchwytny negatywny układ odniesienia. Odegrał bardzo ważną rolę w okresie formowania się Nowej Sztuki w Krakowie w latach dwudziestych: to na polonistyce powstawały grupy takie jak Helion, Symposjon, Dionizy, a później Lit-Art. Uniwersytecka Sala Kopernika służyła zaś jako miejsce wielu spotkań literackich, czasem o całkiem „skandalizującym” przebiegu. Ośrodek Badań nad Awangardą nawiązuje zatem do tradycji „wykluwania się” samej awangardy w murach Akademii i jej stopniowego odchodzeniu od uniwersyteckich struktur, sam jednak pozostaje częścią owej struktury i – jak sądzimy – nie należy się bać tego, co wiąże się z jego instytucjonalną formą istnienia. Staramy się wykorzystać właśnie tę bardzo dziwną, paradoksalnie niewłaściwą z punktu widzenia tego, czym ma być awangarda, sytuację uniwersytetu.