Wit Szostak

Wydaje się, że Sto dni bez słońca, książka, która miała swoją premierę 1 kwietnia, jest literackim dowcipem, w ramach którego dobry skądinąd pisarz wciela się na chwilę w rolę zaczadziałego bufona, żeby obśmiać środowisko, w którym sam na co dzień pracuje. I pewnie by się udało, gdyby nie to, że książka ma tak poważną objętość oraz — i to jest problem największy — że stanowi satyrę na coś, co poza umysłem skompromitowanego narratora po prostu nie istnieje.