Właśnie ukazują się dwie ksiązki historyczne. Pierwsza, Czesi. Studium historyczno – polityczne. Wojna o Śląsk Cieszyński. Tomasz Janowicza traktuje o przeszłych stosunkach polsko – czeskich z uwzględnieniem sprawy Śląska Cieszyńskiego. Druga, Rewolucja. Studium społeczno – psychologiczne. Stanisława Grabskiego porównuje rewolucje: francuska i bolszewicką, analizując dogłębnie tę drugą.
Czesi. Studium historyczno – polityczne. Wojna o Śląsk Cieszyński, Tomasz Janowicz
Wielu Polaków niestety nie ma dziś bladego pojęcia, o co bili się nasi przodkowie, gdy odzyskiwali ziemie Śląska Cieszyńskiego po okresie zaborów. Nie wiedzą w jaki podstepny sposób Zaolzie było nam wydarte przez Czechów, gdy Polska w śmiertelnym boju zwarła się z Sowietami w roku 1920. Ba! Nie znają podstawowych faktów – których w książce na szczęście nie brak – jednak z tego co uważają wynika, że zapewne lepiej byłoby, gdyby ziemia ta została zabrana przez hitlerowców, gdy dokonali oni zajęcia Czechosłowacji. Czyżby lepiej było to dla Polaków tam zamieszkujących od pokoleń? Tak oto odzyskania Zaolzia wstydzą się współcześni Polacy, ogarnięci szaleństwem pacyfizmu i nie potrafiący bić się już o nic, którym nie tylko że można odebrać już niemal wszystko ale którym w rzeczywistości wszystko odebrano (przez ostatnie dwadzieścia lat stracili bowiem to wszystko bez walki o co ich dziadowie bili się przez tysiąclecie), ci właśnie Polacy wyprani propagandą najpierw komuszą a teraz poprawnopolityczną wiedzą wszak, że nie wolno było Zaolzia zająć (bo nie powiedzą: odzyskać)! Książka ta jako reprint pozycji wydanej w Dwudziestoleciu, bardzo rzadkiej pozycji antykwarycznej, jest próbą przywrócenia współczesnej świadomości polskiej tego, co było dla dawnych pokoleń oczywiste.
Rewolucja. Studium społeczno-psychologiczne, Stanisław Grabski
To porównanie dwóch rewolucji francuskiej i bolszewckiej. Niezwykle wnikliwa analiza bolszewizmu. Nieznane fakty polityczne i analiza ducha rosyjskiego oraz źródeł bolszewizmu.
Stanisław Grabski pochodził z rodziny ziemiańskiej z Łęczyckiego. Profesor ekonomii: w latach 1910 – 1939 Uniwersytetu Lwowskiego, Akademii Rolniczej w Dublanach a także Uniwersytetu Jagiellońskiego, a następnie, od 1947 roku Uniwersytetu Warszawskiego. W młodości organizator kółek socjalistycznych. Od 1890 r. członek Związku Robotników Polskich. We wrześniu 1891 r. wyjechał do Berlina na studia. Tam był wydawcą szeregu publikacjo postulujących umieszczenie hasła niepodległości w programie partii socjalistycznej. Był również redaktorem Gazety Robotniczej. W listopadzie 1892 r. współzałożyciel PPS, z którą zerwał w 1902 r., wiążąc się z obozem narodowym. Od 1907 r. wiceprezes Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego w Galicji. Członek Komitetu Narodowego Polskiego w Paryżu. Członek polskiej delegacji na rokowania Polski i RFSRR w Mińsku, a następnie w Rydze, zakończonych traktatem ryskim. Jako zwolennik koncepcji inkorporacyjnej Romana Dmowskiego i przeciwnik koncepcji federacyjnej Józefa Piłsudskiego doprowadził do wytyczenia polsko – sowieckiej linii zawieszenia broni (która następnie stała się podstawą linii granicznej).
W latach 1919 – 1927 poseł na Sejm z listy Związku Ludowo-Narodowego. W 1923 r. (rząd Wincentego Witosa, tzw. Chjenopiast) i w latach 1925 – 1926 minister wyznań religijnych i oświecenia publicznego, znany ze swego negatywnego stosunku do mniejszości narodowych. Autor tzw. ustawy Grabskiego, przewidującej coroczne plebiscyty w publicznych szkołach powszechnych i gimnazjach w kwestii języka wykładowego. Po przewrocie majowym w 1926 r. wycofał się z życia politycznego i poświęcił się pracy naukowej i publicystycznej.
W czasie II wojny światowej, po najeździe sowieckim na Polskę 17 września 1939 r. i okupacji Lwowa przez Armię Czerwoną aresztowany przez NKWD i więziony w obozie na terenie ZSRR. W 1942 r. uwolniony, wyjechał do Londynu. W latach 1942 – 1944 przewodniczący II Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej. 1 lipca 1945 r. wrócił do Polski, został jednym z zastępców prezesa Krajowej Rady Narodowej, a po zaprzestaniu jej działalności po wyborach w styczniu 1947 r. objął katedrę ustrojów społecznych na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Zmarł w 1949 r. w Sulejówku. Jego ciało spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim.