11 stycznia 2010 roku w Paryżu w wieku 89 lat zmarł Eric Rohmer – sławny reżyser, scenarzysta, krytyk filmowy i jeden z czołowych przedstawicieli francuskiej Nowej Fali.
Eric Rohmer, właściwie Maurice Henri Joseph Schérer, urodził się w 1920 roku w Tulle. Pracował jako nauczyciel literatury, a w 1946 roku pod pseudonimem Gilbert Cordier opublikował swoją pierwszą powieść. Potem zajął się krytyką filmową, najpierw pisząc do czasopism, a później zakładając wraz z Jacques’em Rivette własne – La Gazette du Cinéma. Tam spotkali się Jean-Luc Godard, Jacques Rivette, François Truffaut i Claude Chabrol, z którym w 1957 roku Rohmer napisał książkę o Alfredzie Hitchcocka. Grupa zajmowała się początkowo krytyką na łamach Cahiers du Cinema, których w latach 1957 – 1963 Rohmer był redaktorem naczelnym. Ta działalność zapoczątkowała ruch nazwany później Nową Falą.
W 1959 roku Eric Rohmer nakręcił swój pierwszy pełnometrażowy film Znak lwa – nowatorski, zadziwiający dygresyjnością i powolnością, doceniony został dopiero 3 lata później. W 1962 roku wraz z Barbet Schroeder założył stowarzyszenie Les Films du Losange, które wyprodukowało większość jego filmów. W tym samym roku rozpoczął pracę nad cyklem sześciu filmów, nazwanym później Przypowieściami moralnymi (1962-72). Ich tematem były znane kinu tematy: miłości, przypadku i przeznaczenia i popularne schematy: wybór kobiety, pokusa zdrady, powrót do wybranki. Romansowym historiom Rohmer nadawał jednak głębszy wymiar.
Komedie i przysłowia były kolejnym cyklem sześciu filmów, stanowiących swoistą ilustrację do utartych formuł powiedzeń ludowych. Zielony promień (1986), który stanowi część tej serii, został nagrodzony Złotym Lwem na Festiwalu w Wenecji. Lata 90. przyniosły z kolei cykl Opowieści czterech pór roku.
Poza realizowanymi cyklami, Rohmer zyskał sławę reżysera adaptującego wielkie dzieła literackie, m.in. Markizę O (1976) według Heinricha von Kleista oraz Percevala z Galii (1979), na bazie opowieści Chrétiena de Troyes.
Współpracował z takimi gwiazdami francuskiego kina jak Jean-Louis Trintignant (Moja noc u Maud, 1969) czy André Dussollier (Piękne małżeństwo, 1982) oraz Arielle Dombasle, Pascal Greggory i Fabrice Luchini, których talent wypromował.
