30 sierpnia, w wieku 85 lat zmarł Jacek Sempoliński – malarz, rysownik, eseista, krytyk oraz pedagog.
Jacek Sempoliński – ur. 27 marca 1927 roku w Warszawie, jako syn Leonarda, znanego fotografika i Eugenii z domu Kozłowskiej. W latach 1943-44 uczęszczał do konspiracyjnej szkoły malarskiej im. Konrada Krzyżanowskiego, prowadzonej przez Adama Rychtarskiego, W latach 1946-51 studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowniach Jana Seweryna Sokołowskiego i Eugeniusza Eibischa oraz scenografię u Władysława Daszewskiego.
W 1956 roku uzyskał dyplom ukończenia akademii. Za debiut artystyczny uznaje się udział w wystawie Przeciw wojnie – przeciw faszyzmowi w warszawskim Arsenale w 1955. roku. Od tamtej pory uczestniczył we wszystkich ważnych prezentacjach sztuki polskiej w kraju i za granicą, m.in. w Niemczech, Austrii, Szwecji, Finlandii, Danii, Francji, Monako, Rumunii, we Włoszech i w Japonii.
W latach 1981–1989, na znak protestu wobec wprowadzenia stanu wojennego bojkotował oficjalne formy życia artystycznego. Uczestniczył w ruchu Kultury Niezależnej, biorąc udział w ekspozycjach organizowanych w kręgu Kościoła, animowanych przez m.in. Janusza Boguckiego, Marka Rostworowskiego i Tadeusza Borutę.
W tamtym okresie brał udział między innymi w wystawach: Znak krzyża, Niebo nowe i ziemia nowa? w Parafii Miłosierdzia Bożego przy ul. Żytniej w Warszawie, Labirynt w kościele na Ursynowie, Misterium Paschalne w kościele na Solcu, Wszystkie nasze dzienne sprawy w krużgankach klasztoru oo. Dominikanów w Krakowie, a także szeregu prezentacji organizowanych w Muzeum Archidiecezji Warszawskiej.
Po 1989 roku następuje szereg wystaw indywidualnych, a wśród nich – w 2002 roku w Narodowej Galerii Sztuki Zachęta, a w 2006 roku w Galerii Studio w Warszawie i w tym samym roku w Galerii Malarstwa krakowskiej ASP. Od lat równolegle z malarstwem uprawiał krytykę i publicystykę artystyczną. W 2001 roku pod tytułem Władztwo i służba ukazała się antologia tekstów w wyborze i redakcji Małgorzaty Kitowskiej-Łysiak.
Od 1956 roku był pedagogiem, w latach 1988-2004 profesorem warszawskiej ASP. Tworzył długie, otwarte cykle. Został uhonorowany wieloma nagrodami i odznaczeniami, m.in. im. Kazimierza Ostrowskiego przyznanej w 2004 r., a w 2012 roku został odznaczony złotym medalem Gloria Artis.
W 2011 roku jego prace można było oglądać w Łodzi podczas festiwalu Łódź Czterech Kultur – był to wernisaż pod nazwą Ręka Farbiarza.
