13 października w Lublinie rozpoczną się Konfrontacje Teatralne. Pojawi się na nich Teatr MAAT ze swoim projektem.
Teatr MAAT Projekt towrzyszy Konfrontacjom od trzech lat. Trzy lata to dobry czas na postawienie kolejnych pytań i próbę ich umiejscowienia w rzeczywistości; czas na pewnego rodzaju bilans dotychczasowej formuły i otwarcie się na nowe możliwości. W tym roku zaprasza uczestników na pokaz czterech spektakli, które symbolicznie podsumowują te trzy lata i osobiste poszukiwania: pojawią się trzy spektakle teatru MAAT z ostatniego roku (I Ifigenia, Orlando, Station de corps) oraz na wyjątkowe spotkanie z mistrzem Daisuke Yoshimoto (Kyokatabira ciała).
W ramach programu odbędą się też sesje warsztatowe i spotkania z krytykami tańca, podczas których postawione zostaną pytania o taniec w Polsce i na świecie. Tą edycją MAAT Festival kończy również z dotychczasową formą festiwalu – od następnego roku zaczyna przekształcać się w międzynarodowy program rezydencyjny, by stać się niejako domem tańca, w którym przez cały rok będzie mógł spotykać się z poszczególnymi artystami a jesienią zobaczyć się we wspólnej przestrzeni prezentacji.
Kyokatabira ciała – reżyseria, choreografia, taniec: Daisuke Yoshimoto
Kyokatabira of body jest utkane z prawdy, groteski, ruiny, chwały, nędzy, głupoty, godności ciała, niezdarności, pragnienia, piękna, biegania, fałszerstwa, ambicji, mroku, bakterii, Eros, sacrum i profanum, czegoś nieznanego, eleganckiego okrucieństwa, 13-krotnego pogrzebania Daisuke w 2012 roku, urojeń, napięć, zdrady, samotności, itd…Jest to kimono w kolorze białym, zwykle z lnu lub bawełny, w które ubiera sie zmarłych do pogrzebu w obrządku buddyjskim.
Orlando – reżyseria i choreografia: Tomasz Bazan
Orlando– niezwykła biografia fikcyjnej postaci, która na początku powieści jest szesnastoletnim arystokratycznym młodzieńcem z czasów elżbietańskich, a na końcu – w roku 1928 – trzydziestosześcioletnią poetką. Przemiana z mężczyzny w kobietę dokonuje się z dnia na dzień i nie ma wpływu na poczucie tożsamości: zachowuje pamięć o swojej przeszłości i nadal pozostaje tą samą osobą. Przez ponad 300 lat pisze wciąż ten sam poemat, za który w końcu dostaje nagrodę literacką. Orlando traktuje o dwoistości ludzkiej natury, o androgynizmie i biseksualności oraz kulturowych uwarunkowaniach i społecznych rolach przypisywanych i narzucanych obu płciom. Ma bez wątpienia wydźwięk feministyczny, ale jest nie tylko powieścią genderową – staje się traktatem o próbie uzyskania wolności. Dramat napisany przez Szczepana Orłowskiego jest pewnego rodzaju dyskursem z książką Woolf, gdzie zjawia się Orlando w trzech osobach – człowiek egocentryczny, szukający przemiany i próbujący uwolnić się od własnego ego.
I Ifigenia – reżyseria, choreografia, światło: Tomasz Bazan
Sytuacja poszukiwania prawdy o sobie. Konfrontacja z tym, co ukryte. Poszukiwanie głębi kłamstwa – w potrzebie ratowanie swojej osoby. Prawda – czyli to, co zwykliśmy uważać o sobie – jest pojęciem względnym – na ile względność ta, daje nam prawo do stanowienia o sobie i innych. Granica «prawda-fałsz-kłamstwo» staje się tylko indywidualną sprawą wyboru. Wybory wobec siebie, świata i ludzi – ofiara, jaką każdy z nas składa. Sytuacja jednego dnia – sytuacja jednostki – sytuacja osamotnienia.
Tomasz Bazan – reżyser
Station de corps – reżyseria, choreografia, taniec: Tomasz Bazan
Kontakt z drugim człowiekiem i próba uchwycenia zmian, które w nas zachodzą pod jego wpływem. Czy ciało jest tylko pojemnikiem? Czy moje ciało należy do mnie, czy ja należę do mojego ciała? Nierozstrzygalność tych pytań powoduje pozostawanie w ciągłym wewnętrznym procesie ruchu wobec samego siebie. Widzowie mogę zaobserwować próby przekroczenia tych granic.
Warsztat: Kyokatabira of Body works hop / Daisuke Yoshimoto
Warsztaty tańca butoh prowadzone przez jednego z największych mistrzów tego tańca, Japończyka, Daisuke Yoshimoto, są niepowtarzalną okazją do zdobycia nowych doświadczeń w technikach improwizacji i obecności scenicznej. Podczas zajęć uczestnicy będą krok po kroku odkrywać zasady metamorfozy ciała i docierać do informacji ukrytych w pamięci komórkowej. Warsztaty będą skupiały się na improwizacjach badających organiczność ruchu oraz nowe formy relacji i interakcji między ciałem a jego otoczeniem zewnętrznym. Zajęcia z Daisuke Yoshimoto to nie tylko wprowadzenie do butoh, ale także porywająca lekcja teatru butoh i twórczego przekraczania własnych granic.
Wykład Ciało wydobyte z mitu – Magdalena Szpecht
W spektaklach Tomasza Bazana ciało wydobyte z mitu jest nieustannie konfrontowane z wizerunkiem ciała przetworzonego za pomocą technik multimedialnych. Dzięki temu funkcjonuje w kilku przestrzeniach jednocześnie, tworząc nowe konteksty dla tańca jako formy ekspresji. Dawne narracje łączą się z indywidualnym doświadczeniem cielesności, a to, co intelektualne, znajduje rozproszoną formę wyrazu, śledzoną przez wnikliwe oko kamery. Ciało tancerza staje się ciałem historii, a historia – opowieścią o ciele. Cytaty przestają być cudzymi słowami, słowa powracają z figury tancerza owładniętego ruchem i zostają wzbogacone o doświadczenie wysiłku. W swoim wystąpieniu spróbuję nakreślić kulturowe uwikłania Teatru MAAT i odpowiedzieć na pytania o ich związki ze współczesną myślą antropologiczną.
Czytanie Bausch Kantorowskim tropem – Anna Królica
Korespondencja tematyczna i formalna pomiędzy dorobkiem Bausch i Kantora skłania do głębszej refleksji. Nieobecność, ekshumacja czasu minionego, ukrytych emocji – te wątki zdają się fascynować obu twórców. Kiedy Bausch odwołuje się do archiwum uczuć, to Kantor ucieka w dystansującą emocje groteskę. Posługują się innymi środkami, opowiadają niby odrębne historie co do detali, a jednak zdaje się, że szukają odpowiedzi na te same pytania, dotyczące spraw fundamentalnych. Poszukiwania w głąb pamięci własnej i aktorów staje się rezerwuarem do tworzenia spektakli na granicy rzeczywistości potocznej, która staje się sztuką. Reformatorzy zapowiadający nowy porządek w sztukach performatywnych. Możliwe, że odczytanie twórczości Piny Bausch przez pryzmat znanego nam dorobku Tadeusza Kantora naświetli w nowy sposób i oswoi zjawisko Tanztheater polskim widzom.
Taniec spełnia postulat bycia sztuką żywą – Adam Kamiński
Taniec współczesny jako sztuka ujawnia się w indywidualnej wolności wyrazu i kreacji. Stale rozwija formy swojej emanacji. Jako sztuka poruszającego się ciała umożliwia doświadczanie przestrzeni i czasu. Stwarza wyzwanie dla publiczności, która coraz łatwiej potrafi rozpoznać trwałe wartości w procesie nieustannych zmian i docenić ich artystyczną niepowtarzalność. W coraz większym stopniu taniec przyczynia się do rozprzestrzeniania idei, kreuje odbiorcę rozpoznającego specyficzne kody ruchu i podążającego za myśleniem twórcy. Tancerze współcześni przenoszą swoje wykonania taneczne w alternatywne przestrzenie, uwrażliwiając się na możliwości swojego ciała i jego interakcję z innymi przedmiotami i ludźmi. Tworzą w ten sposób swoiste performanse, w których zaciera się granica między sztuką tańca a pewnym spektaklem ruchowym, gdyż coraz istotniejsza staje się jakość doświadczenia, które wtedy powstaje, a nie jakość samego ruchu.
Tancerze stają się słyszalni na scenie i mówią, a nawet opowiadają całe historie, prowokują pytania o autentyczność ciała i jego ekspresji. Osobisty stosunek tancerza do ruchu postrzegany jest jako ujście dla intuicji, ulega ciągłym przemianom, wzbogaca się o nowe doświadczenia wynikające z przeżyć twórczej jednostki. Taniec współczesny daje wyjątkową możliwość jednoczenia sztuk w ramach utworu scenicznego. To najlepsza platforma porozumienia rożnych dziedzin twórczości. Tutaj sztuki wspierają się, mobilizują, uzupełniają, a zarazem tworzą niepowtarzalną jedność.
Film Orlando.doc – reżyseria: Tomasz Bazan, Patrycja Płanik
Film dokumentalny ukazujący proces pracy nad spektaklem Orlando. W dokumencie ukazane są rozważania artystów w plenerach Norwegii oraz praca w Bergen. Zdjęcia odsłaniają żywy proces powstawania koncepcji spektaklu oraz spotkania z twórczością Virginii Woolf – próby zmierzenia się z jej osobowością i literaturą. Pięć deszczowych dni pośród fiordów Norwegii i symboliczna wyprawa do środka istoty Orlanda mierzona w zapisach rozmów, wspólnych podróży i obecności czterech osób realnych oraz bytów Woolf i Orlanda.
Film exandnext 2011 – reżyseria: Katarzyna Kasica
exandnext 2011 to kolektyw młodych artystów podejmujących wyzwanie wypracowania własnego wizualnego dzieła i języka poprzez uczestniczenie w wydarzeniach prezentowanych na Maat Festiwalu. exandnext 2011 – peryferie ciała to krótki utwór skomponowany w oparciu o materiał filmowy zgromadzony podczas czterech dni aktywnego uczestniczenia kamery na Maat Festiwalu w roku 2011. Osobista opowieść twórców o artystach, ich przedstawieniach, jak i o samym MAAT Festiwalu.
17. Konfrontacje Teatralne
od 13 do 20 października 2012 roku
Lublin
