Rzeczy (fr. Les Choses. Une histoire des années soixante), debiutancka powieść Georgesa Pereca z 1965 r., za którą autor otrzymał Nagrodę Renaudot ukaże się 1 października nakładem Wydawnictwa Lokator.
Pisarz opowiada historię dwojga młodych ludzi, rozgrywającą się w latach 60. XX wieku. Sylvie (22 lata) i Jerôme (24 lata) mieszkają w Paryżu, z wykształcenia są psychosocjologami, zajmującymi się przeprowadzaniem ankiet. Pochodzą z niezbyt bogatych domów, marzą o zdobyciu bogactwa, a wraz z nim prestiżu i wysokiej pozycji społecznej. W swojej wyobraźni stworzyli już idealny dom, zaplanowali jego umeblowanie i sposób, w jaki będą prowadzić swoje przyszłe życie. Jednak oboje nie robią nic, by zrealizować swoje marzenie; sparaliżowani przez ogrom swoich pragnień, czekają na cud.
W ich życiu nie ma głębszych wartości. Dążą oni jedynie do zaspokajania własnych potrzeb i jak najlepszego korzystania z wolności; nie mają żadnych zainteresowań ani pasji z wyjątkiem kina. Nie rozumieją zaangażowania swoich znajomych w kwestię wojny algierskiej i pozostają obojętni. Cenią sobie jedynie leniwe życie bez pośpiechu, spacery, długie posiłki i spotkania z przyjaciółmi.
Zdesperowani wyjeżdżają do Tunezji, ale po początkowym zachwycie spowodowanym odmianą w życiu popadają w stan odrętwienia, bierności i zobojętnienia. Gdy wracają po pewnym czasie do Paryża, decydują się na krok, przed którym dotychczas uciekali – podejmują stałą pracę. W tym celu wyjeżdżają do Bordeaux. Wydaje się więc, że zdobyli to, czego tak długo pragnęli – nareszcie zarabiają wystarczająco dobrze, by móc pozwolić sobie na życie w luksusie. Wsiadając do pociągu, rozkoszują się możliwością podróży w pierwszej klasie. Gdy dostają obiad na firmowej zastawie, oczekują wspaniałej uczty. Jedzenie jednak okazuje się zupełnie bez smaku.
Rozdział pierwszy, opis modnie urządzonego, idealnego mieszkania, napisany jest w trybie warunkowym; rozdział ostatni, epilog, w którym Jerôme i Sylvie niby to wracają do Paryża, jest od początku do końca w czasie przyszłym. Pomiędzy tymi dwoma nierzeczywistymi strefami czasowymi rozciąga się właściwa opowieść w czasach, przeszłym, dokonanym i niedokonanym, i w zdaniach tak po Flaubertowsku nieubłaganych, że jakiekolwiek ich alternatywne wersje trzeba po prostu wykluczyć – tak zanalizował Rzeczy przyjaciel Pereca z OuLiPo, Harry Mathew.
Perec był młodzieńcem uzależnionym od czytania ulubionej powieści, Wicehrabiego de Bragelonne Dumasa, którą przeczytał niezliczoną ilość razy. W literaturze – albo wręcz w jej formalnej stronie – odnalazł Perec swoistą ojczyznę.
Georges Perec (ur. 7 marca 1936 r. w Paryżu, zm. 3 marca 1982 r. w Ivry-sur-Seine) – francuski eseista, pisarz i filmowiec eksperymentalny, zaliczany do grona najważniejszych współczesnych twórców. Członek grupy literackiej OuLiPo. Perec urodził się we Francji. Jego rodzice zginęli w czasie II wojny światowej, jego samego wychowywała ciotka. Ukończył historię i socjologię na Sorbonie, kilka lat pracował jako nauczyciel w Tunisie, by w 1962 r. rozpocząć pracę w archiwum jednego z paryskich szpitali. Zawód archiwisty wykonywał do 1979 r., następnie przebywał w Australii. Zmarł na raka płuc w 1982 r. Perec jest uważany za najważniejszego eksperymentatora formalnego w literaturze II połowy XX wieku. Udanie łączył wątki autobiograficzne (jak w Rzeczach) z eksperymentami (najbardziej skrajny przykład to La Disparition, utwór napisany bez użycia samogłoski e), zachowując przy tym zwartą, logicznie zamkniętą, fabułę dzieła. Przyjęta przez Pereca koncepcja literatury powoduje olbrzymie problemy przy przekładzie – niektóre z jego utworów mogą funcjonować praktycznie jedynie w języku francuskim, co jest główną przyczyną słabej znajomości twórczości Pereca w Polsce.
Georges Perec
Rzeczy
Premiera: 1 października 2014 roku
Wydawnictwo Lokator
