9 marca 2019 roku odbędzie się Gala Nagród PSC (Polish Society of Cinematographers), podczas której przedstawiciele Stowarzyszenia Autorów Zdjęć Filmowych po raz siódmy uhonorują swoją nagrodą twórców najlepszych zdjęć filmowych w trzech kategoriach – do filmu fabularnego, filmu dokumentalnego oraz odcinka serialu.
24 lutego 2019 roku zakończył się pierwszy etap głosowania członków Stowarzyszenia Autorów Zdjęć Filmowych na najlepsze filmy biorące udział w konkursie na Nagrodę PSC 2019. W tym roku do konkursu zgłoszonych zostało 20 filmów.
W wyniku głosowania w finałowej piątce znalazły się (kolejność alfabetyczna):
1. Ajka, zdjęcia Jolanta Dylewska
2. Fuga, zdjęcia Jakub Kijowski
3. Kamerdyner, zdjęcia Łukasz Gutt
4. Nina, zdjęcia Tomasz Naumiuk
5. Zimna wojna, zdjęcia Łukasz Żal
Głównego laureata konkursu poznamy podczas Gali Nagród PSC, która odbędzie się 9 marca w Centrum Kreatywności Targowa w Warszawie. Podczas ceremonii zostaną wręczone także nagrody za zdjęcia do filmu dokumentalnego i odcinka serialu.
W tym roku członkowie Stowarzyszenia postanowili również uhonorować szczególnie zasłużone dla polskiej kinematografii osobistości. W 2019 roku Nagrodę PSC za Całokształt Twórczości przyznano autorowi zdjęć Andrzejowi J. Jaroszewiczowi, natomiast Nagroda Specjalna PSC zostanie wręczona znakomitemu reżyserowi Januszowi Majewskiemu. Sylwetki laureatów w załączeniu.
Stowarzyszenie Autorów Zdjęć Filmowych PSC
Stowarzyszenie Autorów Zdjęć Filmowych PSC powstało w 1994 roku i zrzesza obecnie blisko stu członków, wśród których znajdują się laureaci wielu prestiżowych nagród oraz festiwali, wykładowcy szkół filmowych i wyższych uczelni artystycznych. To elitarne grono artystów, którzy reprezentują najwyższy światowy poziom zawodu autora zdjęć, pracują z najlepszymi reżyserami na świecie i mogą pochwalić się wspaniałym dorobkiem filmowym. Od początku swojego istnienia PSC zajmuje się popularyzacją zagadnień związanych ze sztuką operatorską i podkreślaniem roli zdjęć w budowaniu filmowej narracji, kształtowaniem wrażliwości wizualnej widza, a także propagowaniem twórczości filmowej, która łączy wysokie walory treściowe, intelektualne i estetyczne.
Nagroda Specjalna PSC
Nagrodą Specjalną PSC dla wybitnej osobowości polskiego kina zostanie w tym roku uhonorowany reżyser i scenarzysta Janusz Majewski. Twórca zapisał się w historii kinematografii nagradzanymi na międzynarodowych festiwalach filmami krótkometrażowymi, dokumentami, spektaklami teatru telewizji i ponad trzydziestoma filmami fabularnymi. Majewski ukończył architekturę na Politechnice Krakowskiej (1955) i reżyserię na Państwowej Wyższej Szkole Filmowej i Teatralnej w Łodzi (1960). Był Prezesem Zarządu Głównego Stowarzyszenia Filmowców Polskich w latach 1983 – 1990, od 2006 roku jest Honorowym Prezesem Stowarzyszenia. W latach 1987 – 1991 był członkiem Komitetu Kinematografii, pozostaje członkiem Polskiej Akademii Filmowej.
Majewski karierę rozpoczął jako twórca scenografii do filmów Antoniego Bohdziewicza – „Szkiców węglem” (1956), „Kaloszy szczęścia” (1958) i „Rzeczywistości” (1960). Po ukończeniu szkoły filmowej pracował zaś w Wytwórni Filmów Dokumentalnych, realizując kilkanaście tytułów, w tym unikalne i uznane przez krytykę wspomnienia czasów okupacji – „Różę” (1962) i „Album Fleischera” (1962). Majewski tworzył również filmy telewizyjne, sięgając po gatunki bardzo rzadko występujące w polskim kinie, takie jak fantasy, science fiction czy kino grozy, w dziełach takich jak „czyli zamiana dusz” (1964) czy „Pierwszy pawilon” (1965).
W pełnometrażowej fabule debiutował w 1966 roku „Sublokatorem”, cenioną do dziś komedią z Janem Machulskim w roli głównej. Wraz z realizacją „Zazdrości i medycyny” z 1973 roku Majewski rozpoczął w swoich filmach odtwarzać klimat lat przedwojennych, co stało się charakterystyczną cechą jego twórczości. Majewski wykorzystał kostium epok minionych do opowiadania bardzo różnorodnych historii, tworząc najbardziej cenione ze swoich dzieł, jak choćby „Zaklęte rewiry” (1975), „Sprawę Grogonowej” (1977), „Lekcję martwego języka” (1979), czy cieszącą się ogromną popularnością komedię „C.K. Dezerterzy” (1985).
Janusz Majewski jest nie tylko wybitnym twórcą, ale i pedagogiem. Wykładał w łódzkiej filmówce w latach 1969 – 1991, kształcąc między innymi takich reżyserów jak Feliks Falk, Andrzej Barański, Filip Bajon czy Juliusz Machulski. Od 2012 roku jest rektorem Warszawskiej Szkoły Filmowej. Wygłosił wiele wykładów gościnnych tak w Polsce jak i za granicą. Co jednak ważniejsze, jego twórczość cieszy się popularnością do dziś i nie przestaje wpływać na kształt rodzimego kina.
Nagroda PSC za Całokształt Twórczości
Tegoroczną Nagrodą PSC za Całokształt Twórczości wyróżniony zostaje wybitny autor zdjęć, legendarny szwenkier i zasłużony pedagog Andrzej J. Jaroszewicz. Jaroszewicz rozpoczął studia na wydziale operatorskim Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi w roku 1955 jednak przerwał je po roku, aby powrócić na uczelnię w roku 1963 i ukończyć ją trzy lata później. W międzyczasie pobierał naukę rysunku w Studium Nauczycielskim oraz pracował jako asystent reżysera na planach kilku produkcji filmowych.
Jaroszewicz przez lata współpracował ściśle z Andrzejem Żuławskim, za co twórcy zostali uhonorowani Złotą Żabą dla pary reżyser – operator podczas 10. Festiwalu Camerimage w Łodzi. Żuławski zwrócił uwagę na Jaroszewicza ze względu na jego karkołomny szwenk z „Uciec jak najbliżej” (1972) Janusza Zaorskiego i zaangażował go jako operatora kamery przy filmie „Diabeł” (1972). Przez kolejne lata Jaroszewicz był szwenkierem przy takich filmach słynnego reżysera jak „Najważniejsze to kochać” (1975) czy „Opętanie” (1981), oraz autorem zdjęć do „Na srebrnym globie” (1987), „Borysa Godunowa” (1989), „Błękitnej nuty” (1990) i „Szamanki” (1996). Na szczególną uwagę zasługuje wstrzymany przez cenzurę w 1978 roku, wizjonerski obraz science-fiction – „Na srebrnym globie”, którego warstwa wizualna to bezprecedensowy przykład nagromadzenia nowatorskich rozwiązań, o wiele lat wyprzedzających swoje czasy.
Oprócz tej owocnej współpracy Jaroszewicz znany jest jako autor zdjęć do ósmej części „Dekalogu” (1988) Krzysztofa Kieślowskiego czy „Quo vadis” (2001) Jerzego Kawalerowicza. Przez lata kariery twórca wsławił się także niezwykłą technologiczną kreatywnością, która pozwoliła mu skonstruować wiele prostych urządzeń usprawniających pracę kamery i tym samym zrealizować wiele ujęć, których bez wsparcia technik komputerowych nie osiągnąłby nikt inny.
Andrzej J. Jaroszewicz od lat wykłada na Wydziale Operatorskim PWSFTViT w Łodzi, kształcąc kolejne pokolenia autorów zdjęć, sam będąc przykładem operatora totalnego – z wrażliwym okiem, pewną ręką i odwagą w wykorzystywaniu i tworzeniu nowych technologii.
