5 lutego nakładem Wydawnictwa Marginesy ukazała się książka Uśpiony głos autorstwa Dulce Chacón.
Uśpiony głos opowiada o losie kobiet, które przeżyły piekło hiszpańskiej wojny. Wyzwala wspomnienia rozciągniętych na pryczach bólu i rozpaczy, nadziei krążącej po spacerniaku, miłości ukrytej pod bluzką i odbijającej się od murów bezsilności. Godność jest jedyną bronią żon, narzeczonych, sióstr i matek republikańskich partyzantów – Hortensji, której pisane było zginąć, jej siostry – pięknej Pepity o niemożliwie niebieskich oczach, rudowłosej Elviry, Reme o barwie głosu jak jej popielate włosy i niepokornej Tomasy o oliwkowej cerze.
Dramatyczna, przejmująca powieść została oparta na relacjach ocalałych kobiet i przerwała trwające dziesiątki lat milczenie rozdartej Hiszpanii. Wywołała burzę w kraju, gdzie do dziś sąsiedzi patrzą na siebie wilkiem i mówią o sobie rojillos (czerwoni) lub fachas (faszyści).
Hiszpania nie pogodziła się z własną przeszłością. Wciąż nie zostały osądzone zbrodnie popełniane przez cztery dekady dyktatury Generała Franco. Od wybuchu wojny domowej w 1936 roku faszystowska Falanga masowo pozbywała się politycznych przeciwników. Torturami próbowano złamać setki tysięcy więźniów podejrzewanych o sympatie republikańskie. Z dwóch i pół tysiąca masowych grobów pomordowanych do dziś otwarto zaledwie jedną dziesiątą. Do wydania Uśpionego głosu najbardziej wymownym dziełem ukazującym okrucieństwa hiszpańskiej wojny był obraz Pabla Picassa z 1937 roku (fragment na okładce). Upamiętniał prawie doszczętne zbombardowanie Guerniki, baskijskiego miasteczka, którego los miał złamać zwolenników Frontu Ludowego. Historia przedstawiona w książce dowodzi, że nie złamał.
Dulce Chacón – urodzona w Zafrze w 1954 r. córka reżimowego burmistrza miasta wychowała się w arystokratycznym domu przesiąkniętym prawicowymi poglądami i poezją pisaną przez ojca. Po jego śmierci, gdy miała dwanaście lat, razem z matką i siostrą bliźniaczką Inmą przeniosły się do Madrytu. I obie z siostrą zostały poetkami i pisarkami. Uśpiony głos pisała cztery lata. Dotarła do wielu ofiar wojny domowej, by odkryć to, czego nie uczono jej w szkole. W powieści przedstawiła łagodniej niektóre prawdziwe zdarzenia, bo uznała, że byłyby zbyt brutalne dla czytelnika. Od bohaterki książki Pepity usłyszała: Wybaczam, ale nie zapominam. Niepamięć uważała za najważniejszy problem Hiszpanii. Zmarła na raka rok po publikacji książki.
Uśpiony głos
Dulce Chacón
Tłumaczenie: Aleksandra Wiktorowska, Katarzyna Okrasko
Premiera: 5 lutego 2014 r.
Wydawnictwo Marginesy