W Centrum Kultury „Zamek” w Poznaniu oglądać można wystawę współczesnej fotografii fińskiej interior / exterior. Wystawa jest czynna do 2 października w godz. 11.00-19.00 (Sala Marmurowa).
„interior / exterior – współczesna fińska fotografia” przedstawia twórczość pięciu współczesnych fińskich fotografek, wśród których są: Maarit Hohteri, Tiina Itkonen, Aino Kannisto, Marjaana Kella, Marja Pirilä. Wszystkie artystki należą do tzw. Szkoły Helsińskiej – ukończyły największą w Skandynawii uczelnię o profilu artystycznym The University of Art and Design w Helsinkach (TaiK). Przynależność do tej szkoły nie definiuje jednak w żaden sposób ich stylu: twórczość każdej z nich to zupełnie osobne zjawisko. Ich prace są osobiste, intymne, stonowane i refleksyjne. Jest to głównie fotografia inscenizowana, która od lat 90. zaczęła zyskiwać coraz większą popularność.
Aino Kannisto
Urodziła się w 1973 w Espoo, mieszka i pracuje w Helsinkach. Ukończyła University of Art and Design w Helsinkach, TaiK w 2001 roku. Ma na swoim koncie liczne wystawy indywidualne i zbiorowe w m.in.: Finlandii, Niemczech, Francji, Szwecji, Norwegii, Danii, Hiszpanii, Japonii, Włoszech, Belgii, Portugalii, Wielkiej Brytanii.
Jej prace znajdują się w: Finnish Museum of Photography w Helsinkach; National Museum of Photography, Film and Television w Bradford, Wlk Btytania; Klasma, Finnish Museum of Contemporary Art w Helsinkach; Stiftung Fur Zeitgenössische Fotografie, Kolonia, Niemcy.
„Robienie zdjęć – mówi Aino Kanonisto – jest dla mnie sposobem na radzenie sobie z ludzkimi emocjami. To jest także ogromne źródło kreatywnej, twórczej energii i przyjemności”.
Każde zdjęcie jest swoistym „autoportretem”. Kannisto na każdym zdjęciu występuje jako bohaterka zaaranżowanych scen, ale jej zdjęcia „nie są autoportretami w tradycyjnym sensie”. Są to fikcyjne, wymyślone „sceny” w których Aino gra główną rolę, choć mogłoby się wydawać, że każde zdjęcie odwołuje się do jej własnej biografii, zdaje się opowiadać historię z jej życia. Zdjęcia te mają nastrój tajemnicy i niepokoju.
Prace Aino Kannisto nie mają tytułów, jak stwierdza sama artystka: „nie chcę ich definiować poprzez nadawanie im tytułów”.
Jak pisze Pirkko Siitari we wstępie do katalogu „Współczesna fotografia fińska”: „Na fotografiach Kannisto istnieje pewna dwuznaczność i stłumiony żywioł. Na pewnym poziomie uznajemy, iż na każdej fotografii widnieje ta sama kobieta, mimo że na każdym zdjęciu wydaje się kompletnie różna. Jej zdjęcia pełne są niecierpliwego oczekiwania: wydaje się, że coś się wydarzy, niemożliwe jest jednak odgadnąć co. Fotografie Kannisto są jak przywołane wspomnienia, marzenia lub koszmary”.
Marjaana Kella – cykl „Hypnosis”
Urodziła się w 1961 w Orimattila w Finlandii, mieszka w Helsinkach. Ukończyła Free Art School (1986) oraz University of Arts and Design (1993) w Helsinkach. Zbiorowe i indywidualne wystawy w Finlandii, Szwecji, Holandii, Francji, Wlk Brytanii. Jej prace znajdują się w muzeach oraz prywatnych kolekcjach w Finlandii, Szwecji oraz Holandii.
Cykl zdjęć „Hypnosis” przedstawia portrety osób poddanych hipnozie. Widzimy, ich niekontrolowane emocje wywołane wspomnieniami: szczęścia, bólu i smutku, które zazwyczaj ukrywają. Te fotografie zmuszają widza, aby skoncentrował się na tym, co zazwyczaj jest pomijane. „Zamiarem Kelli nie jest dokumentowanie samego stanu hipnozy, lecz spenetrowanie osobowości, emocji i sposobu funkcjonowania podświadomości – pojęć trudnych do przekazania obrazami”.
Tiina Itkonen
Urodziła się w Helsinkach w 1968 r., mieszka w Helsinkach. W 1995 ukończyła School of Art And Communication w Turku , a w 2002 University of Art and Design w Helsinkach. Wystawiała w galeriach w całej Europie, a jej prace znajdują się w stałych kolekcjach:Modern Museum w Sztokholmie, Fine Arts Association w Finlandii, Helsinki City Art. Museum, Finlandia, Finnish State Art. Collection, Finlandia, a także w prywatnych kolekcjach w Austrii, Danii, Anglii, Finlandii, Francji, Niemczech, Norwegii, Szwecji, Szwajcarii oraz USA.
Itkonen otrzymała nagrodę Finnish Young Photographer of the Year 2003. Była finalistką Fotofinlandia w 1996 i 2004.
Cykl zdjęć „Inughuit” poświęcony zostałam Eskimosom żyjącym na Grenlandii. Itkonen spędziła 4 miesiące mieszkając i żyjąc z Eskimosami polarnymi w 1995, 1998 i 2002 roku. Zdjęcia z tego cyklu przedstawiają portrety współczesnych Eskimosów oraz pejzaże koła podbiegunowego.
Itkonen na swych zdjęciach uwieczniła ogromne lodowe krajobrazy przesiąknięte niebieskim światłem oraz intymne portrety Eskimosów, rejestrowała rytm ich życia oraz coraz silniejszy wpływ współczesnego świata. Czas spędzony pośród tych ludzi pozwolił jej uchwycić na zdjęciach ich ciepło, serdeczność i wyjątkowy, intymny związek z wszechotaczającym jałowym krajem, w którym przyszło im żyć.
Maarit Hohteri
Urodziła się w 1976 r. w Helsinkach, gdzie do dziś mieszka. W 2002 r. ukończyła University of Art and Design w Helsinkach.
Wystawy indywidualne: Finlandia, Francja, Dania, Norwegia; wystawy zbiorowe: Finlandia, Islandia, Portugalia, Dania, Hiszpania, Rosja, Niemcy, Anglia, Szwecja. Prace w kolekcjach Finnish Museum of Photography w Helsinkach oraz helsińskim City Art Museum
Maarit Hohteri tematy czerpie z codziennego życia, fotografuje swoich znajomych oraz rodzinę. Jak pisze Pirkko Siitari: „Hohteri pozostaje ze swymi obiektami w bliskim osobistym kontakcie, dzięki czemu zyskuje dostęp do intymnych sytuacji. Jej fotografie są jak obrazowy pamiętnik młodej kobiety. (…) Intensywne barwy i zaskakująca kompozycja wzbudzają dodatkowe zainteresowanie jej stylem portretowania”.
Marja Pirilä
W 1986 ukończyła University of Art and Design w Helsinkach (Departament of Photography) oraz University of Helsinki (Faculty of Science / Ecological Zoology).
Wystawy indywidualne i grupowe: Finlandia, Szwecja, Estonia, Włochy, Czechy, Rosja, Słowacja, Austria, Hiszpania, Polska (1994)
Za pomocą camera obscura M. Pirillä przenosi zewnętrzny świat do prywatnych wnętrz, zamkniętych przestrzeni.
M. Pirila jako ciemnię (camera obscura) wykorzystuje wnętrza mieszkań, w których portretuje ich mieszkańców, „rzucając” na ściany prywatnych przestrzeni projekcję świata zewnętrznego odwróconego do góry nogami. Dzięki temu uzyskuje niesamowity, fantastyczny, wręcz surrealistyczny obraz. W przestrzeniach tych łączy się to, co indywidualne, prywatne, odizolowane z tym, co publiczne, wszechobecne.
Dla Pirilli „jest to sposób na dokumentowanie tego co nas otacza a zarazem „wyciąganie” podświadomych uczuć, emocji na światło dzienne”.
Projekt Camera Obscura interior/exterior nadal trwa i przybiera coraz to nowsze formy.
