W lecie, w zaciszu ojcowskiego domu, tajemnice zgromadzonej na czas wakacji rodziny krzyżują się z tajemnicami Stanu, a sprawy osobiste zmieniają się pod wpływem historycznych wstrząsów. Otoczony postaciami reprezentującymi władzę (minister obrony, doradca ministra, działaczka partii politycznej, adwokat) starzejący się Ojciec staje w obliczu niezwykle poważnych oskarżeń.
Joël Pommerat (ur. 1963 w Roanne) pisaniem sztuk teatralnych zajmuje się od roku 1986. Na początku chciał być aktorem. W połowie lat 80., po nieudanych próbach dostania się do szkół teatralnych w Paryżu i Strasburgu (co docenił po latach) oraz dzięki współpracy z zespołami amatorskimi, postanowił zostać reżyserem. W 1990 roku założył grupę Compagnie Louis Brouillard, z którą pracuje do dziś. To ten zespół stał się dla Pommerata prawdziwym artystycznym laboratorium – sięgnął po pióro właśnie pod wpływem doświadczeń zdobytych w pracy z aktorami. Próby są dla Pommerata laboratorium tekstu i inscenizacji. W chwili rozpoczęcia pracy nad spektaklem aktorzy nie dostają gotowego dramatu. Przez kilka miesięcy Pommerat pracuje samotnie nad nowym projektem – sporządza notatki, gromadzi luźne wypiski, skrawki dialogów. Aktorzy uczą się niektórych tekstów na pamięć, choć ostateczne miejsce danych kwestii długo nie są dookreślane. Podczas spotkań Pommerat weryfikuje układy i domyka całość. Napisane w latach 2003-2005 dramaty Do wszystkich, Jedną ręką i Kupcy tworzą – jak mówi sam autor – trylogię, choć są to utwory różne stylistycznie i mogą istnieć jako teksty samodzielne.
Pommerat swoje pierwsze spektakle wystawił w teatrze na Main d’Or w Paryżu (Le Chemin de Dakar, Le Théâtre, Vingt cinq années, Des suées, Les Evénements). W 1995 roku otrzymał stypendium pisarskie od banku CIC w Paryżu. Napisał wówczas sztukę Pôles, wystawioną w Théâtre des Fédérés à Montluçon, następnie wznowioną w Théâtre de la Main d’Or. W 1996 roku, jako efekt warsztatów z trzydziestką aktorów, powstaje Obecność, wystawiona w Hublot. W następnym roku, w czasie pobytu w Montluçon, Pommerat rozwija ten projekt jako Treize étroites têtes, grany następnie w Théâtre des Fédérés, w Théâtre Paris-Villette, w Théâtre Brétigny, a także na Festival de Saarbrücken. Od 1997 roku Théâtre Brétigny et Le Théâtre Paris-Villette ściśle współpracuje z jego kompanią teatralną, prezentując każdego roku jej projekty. Od 1998 r. w siedzibie kompanii, w Bretigny-sur-Orge, odbywają się różne projekty (warsztaty pisarskie, produkcje wideo, staże, obiady literackie, wykłady dla młodzieży, spotkania).
Joël Pommerat jest również zainteresowany obrazem i filmem. Zrealizował kilka filmów krótkometrażowych, z których jeden – Twarze – z Marguerite Bordat zgromadził 800 osób stojących twarzą w twarz z kamerą. Od 2003 r. jego teksty są publikowane przez Actes Sud-Papiers. W latach 2005-2008 był członkiem Espace Malraux-Scene Nationale de Chambéry i Savoie. Joëla Pommerata i kompanię Brouillard zaproszono w lipcu 2006 na 60-lecie Festiwalu w Awinionie z trzema spektaklami W 2007 Pommerat zdobył Grand Prix 3. Literatury Dramatycznej tekstem Marchands (Kupcy). Od początku 2008 jest członkiem teatru Bouffes du Nord w Paryżu. Joël Pommerat na pytanie, czy mógłby pisać bez sceny, odpowiedział w jednym z wywiadów: Nie sądzę. Jedynie w teatrze mamy do czynienia z ucieleśnianiem, z jednoczesnym urzeczywistnianiem się ciała i słów. Być to nie tylko słowo. (cyt. za Dialog nr 3/2009)
Anna Smolar jest reżyserką, absolwentką literatury w Paris IV Sorbonne. Ukończyła szkołę aktorską w Sudden Théâtre. W 2001 roku założyła zespół La compagnie Gochka. Od 1998 w teatrze we Francji zrealizowała: Nie wolno igrać z ogniem A. Strindberga; Gorzkie łzy Petry von Kant, R.W. Fassbindera; Wyspa niewolników P. Marivaux; Sextuor banquet A. Llamas. Od 2005 w Polsce zrealizowała: Zamianę P. Claudela (Teatr Śląski, Katowice); Maestro J. Abramowa-Newerly’ego (Laboratorium Dramatu, Warszawa); Jak pięknie było rzucać płytami chodnikowymi M. Modzelewskiego (Teatr Radia Tok Fm); współreżyserowała Aktorów prowincjonalnych z Agnieszką Holland. Pracowała jako asystentka: Andrzeja Seweryna przy realizacji Wieczoru trzech króli Shakespeare’a w Comédie Française i Ryszarda II Shakespeare’a w Teatrze Narodowym w Warszawie; Jacquesa Lassalle’a przy realizacji Tartuffe’a Moliera w Teatrze Narodowym w Warszawie oraz Krystiana Lupy Na szczytach panuje cisza Thomasa Bernharda w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. Pracowała w trzeciej ekipie zdjęciowej podczas realizacji Kopii Mistrza w reżyserii Agnieszki Holland i współpracowała podczas realizacji Boiska bezdomnych w reżyserii Kasi Adamik.
Reżyseria: Anna Smolar, scenografia: Magdalena Maciejewska, kostiumy: Anna Nykowska, muzyka: Jan Duszyński, światło: Rafał Paradowski, ruch sceniczny: Bartłomiej Ostapczuk, animacja: Radosław Bułtowicz, występują: Paula Kinaszewska, Monika Obara, Elżbieta Piwek, Grażyna Rogowska (gościnnie), Anna Sroka, Izabela Szela, Stanisław Brudny, Krzysztof Skonieczny, Michał Żurawski.
Teatr Studio im. Stanisława Ignacego Witkiewicza
Warszawa, Plac Defilad 1
