Teresa Tyszkiewicz wyraża refleksję artystyczną w wielu dyscyplinach, wśród których można wymienić rysunek, malarstwo, fotografię, performance czy film eksperymentalny, określany przez nią jako obraz wyobraźni w ruchu. Jej bardzo osobiste realizacje, z powodu dużego ładunku erotycznego, często kojarzone były z rozwijającą się równolegle na świecie sztuką feministyczną, z którą artystka jednak nie czuje się związana. Pod koniec lat 70-tych uczestniczyła w ruchu artystów Foto-Art.
Wejście Teresy Tyszkiewicz w obszar sztuki odbyło się właśnie za pośrednictwem kamery i taśmy filmowej. Instrumenty te pozwoliły odsłonić pewne tajne, a nawet intymne ceremonie, których podmiotem była ona sama – artystka. Już wówczas zastanawiające było, w jakim stopniu jesteśmy dopuszczeni do tajemnicy, czy też – która rzeczywistość jest nam dana do wierzenia, która podpowiedziana, a która ukryta. Treścią filmów, najkrócej, było zmaganie: człowieka z matarią; kobiety z materią; kobiety z przyrodzoną jej rolą biologiczna wreszcie zmaganie samej Teresy, obleczonej w określony, skończony, fizyczny kształt z nieforemną, sypką strukturą ziarna. Syzyfowy trud, jak próba przeskoczenia własnego cienia – i powrót do roli przypisanej przez geny, przez biologię, wreszcie przez kulturę. Na przełomie lat 70-tych i 80-tych przypadła jej wzmożona działalność w dziedzinie filmu autorskiego. Indywidualnie zrealizowała m.in. Dzień pod dniu (1980), Ziarno (1980) i Oddech (1981), a wspólnie z mężem Zdzisławem Sosnowskim Stałe zajęcie (1978) i Drugą stronę (1980).
Prace wideo Teresy Tyszkiewicz charakteryzują rozbudowane struktury: wizualna i znaczeniowa, które powstawały bez scenariusza w trakcie improwizacji przed kamerą. Niezmiennym elementem, konsekwentnie pojawiającym się w różnych wariantach w realizacjach artystki są szpilki: wbite w cienką warstwę papieru (początek lat 80-tych), mięsistą fakturę płótna, zestawione z lutowaną metalową siatką, a w ostatnich latach skontrastowane z wizerunkiem twarzy autorki. Kluczową kategorią określającą przepełnione dramaturgią realizacje Teresy Tyszkiewicz jest metaforycznie rozumiana walka – artysty z materią lub jako sposób istnienia w świecie. Potoki szpilek można odczytać jako symbol energii witalnej człowieka, hołd składany prawom natury, mogą one również reprezentować genezę życia w ogóle, dynamikę pierwiastków, pozornie chaotyczny ład wszechświata.
Teresa Tyszkiewicz (ur. w 1953 r.) w 1978 r. uzyskała dyplom na Wydziale Mechaniczno-Technologicznym Politechniki Warszawskiej. Od 1982 r. mieszka i pracuje w Paryżu. Prace artystki były eksponowane na wielu wystawach zbiorowych i indywidualnych, m.in. w Amsterdamie, 1980; Lizbonie, 1982; Warszawie, 1998; Nowym Jorku, 2000; Paryżu, 2007. Znajdują się również w licznych kolekcjach muzealnych, m.in. Fondation Camille, Musée Ville de Paris, Musée Bohin w Paryżu, oraz prywatnych (Francja, Niemcy, Polska, Szwajcaria, Włochy, USA).
Galeria Sztuki Najnowszej, Miejski Ośrodek Sztuki ul. Pomorska 73, Gorzów Wielkopolski
