Grupa artystyczna używająca też nazwy Supergrupa Azorro, powstała w 2001 roku. Azorro tworzy głównie filmy wideo. Dowcipne działania grupy stanowią swoistą przeciwwagę dla egzystencjalnej powagi sztuki krytycznej poprzedniej dekady; nie są one jednak pozbawione głębszych treści, zawierają dozę ironii określanej jako lekki krytycyzm. Pierwsza retrospektywna wystawa panów z Azorro, czyli Oskara Dawickiego, Igora Krenza, Wojtka Niedzielko i Łukasza Skąpskiego będzie niebezpiecznie bliska perfekcji.
Głównym tematem podejmowanym przez Azorro jest artystyczny światek galerii, wystaw, kuratorów i marszandów. Materią swych działań czynią samą sztukę. Jak pisze Magdalena Ujma: Członkom Azorro udało się bycie artystami bez tworzenia sztuki. W ich filmach przewija się problem roli artysty w społeczeństwie, stawianych przed nim oczekiwań, mitów i stereotypów z nim związanych. Z drugiej strony podejmują też kwestię funkcjonowania dzieła sztuki i jego odbioru. Ich działania opierają się na ironii i humorze. Ważną figurą jest tu również groteska – próba przedstawienia rzeczywistości, jednak w przerysowanej, absurdalnej formie, wyolbrzymiającej istniejące problemy. Ważnym, często powracającym w pracach grupy problemem jest awangardowy paradygmat oryginalności i nowości w sztuce.
Projekt zakłada najobszerniejszą jak dotąd prezentację dorobku grupy Azorro, bazującą na koncepcji wystawy retrospektywnej. Tytuł i formuła pokazu zdradzają jednak ironiczne podejście do tematu samej retrospektywy. Na wystawę składać się będzie prezentacja wybranych filmów oraz archiwum złożonego z obiektów, rysunków i dokumentacji w różnej formie, stanowiących ważny element warsztatu pracy artystów wideo. Wybór materiałów na ekspozycję będzie próbą nowego spojrzenia na działalność grupy, która weszła już do oficjalnego kanonu sztuki i jest znana w Polsce i za granicą.
Wystawa podejmie też próbę reinterpretacji twórczości grupy Azorro, kładąc szczególny nacisk na wybrane wątki obecne w ich sztuce czy też koncentrując się na prezentacji mniej znanych filmów z dorobku artystów. Azorro pokazuje świat na opak, w krzywym zwierciadle, świat pogrążony w absurdzie. Członkowie grupy w żartobliwy sposób pytają – czy artyście wszystko wolno, czy sztuka się skończyła, czy wszystko już było?
Dla koncepcji Idealnej wystawy szczególnie istotne jest stworzenie archiwum, które ujawnia warsztat pracy artystów, ale również stanowi swego rodzaju kolekcję pozornie nieważnych artefaktów i osobliwości, nigdy dotąd nie prezentowanych publiczności. Archiwum jest ironicznym komentarzem utrzymanym w duchu sztuki Azorro – artyści po raz kolejny pytają o sens produkcji artystycznej oraz o kondycję artysty we współczesnym świecie, zdominowanym przez rynek sztuki.
Na archiwum składać się będą m.in wędki (Niech się dzieje co chce / Whatever, 2004), przyrządy do mierzenia galerii oraz notatki z mierzenia galerii (Miara jakości / Azorro standard, 2002), pół psa (Pyxis systematis domestici qiud video dictur, 2003), rysunki (Rodzina/ Family, 2004), fonetyczne notatki po pretigalsku (Wszystko już było / Everything has been done, 2004), rowerek treningowy ( Hic et nunc) czy zamek do zamykania przedziału (używany przez członków grupy w czasie podróży kolejowych jako zabezpieczenie przed kradzieżami) i wiele innych. Ponadto kolekcję uzupełnią liczne zdjęcia z podróży artystycznych, planów filmowych a nawet dokumentacja z działalności grouppies. Planowana jest również realizacja niektórych obiektów, które istnieją jedynie w formie szkiców, jak kino domowe czy idealna rzeźba opisana przez członków grupy w jednym z filmów.
Wystawa zrealizowana zostanie we współpracy z kilkoma partnerami w Polsce i za granicą. Projekt jest pierwszą tego typu próbą obszernego przedstawienia dorobku twórców i obejmuje również wydanie monograficznego katalogu dokumentującego działania grupy.
Kurator / aranżacja: Joanna Zielińska
Idealna wystawa Supergrupy Azorro
Od 22 maja do 26 września 2010 roku
Centrum Sztuki Współczesnej Znaki Czasu w Toruniu
