Puma [NOR]
Improwizacja to słowo, które wspomina się najczęściej, pisząc o grupie Puma. Ci radykalni muzyczni buntownicy sieją zamęt i zniszczenie na gruncie wielu nurtów, by potem z ich zdewastowanych ruin budować swoje utwory. Można usłyszeć w nich rock, free jazz, noise i elektronikę – wszystko idealnie zbalansowane. Melodia zderzona z ostrym hałasem, delikatny śpiew zestawiony z obłąkańczym krzykiem – ta wybuchowa mieszanka spowodowała, że trio to uznawane jest za jeden z najbardziej obiecujących i oryginalnych norweskich zespołów. Muzyka Pumy to dynamiczny tygiel przeróżnych, często chaotycznych i chropowatych dźwięków, podanych jednak w melodyjnym sosie. Ich koncerty na żywo to spektakularne pokazy kreatywnego piękna, pełne energii i muzycznej szczerości.
Puma zdobyła prestiżową nagrodę JazzIntro w 2006 roku, jako najbardziej obiecująca grupa jazzowa z Norwegii. Reprezentowali też swój kraj na Young Nordic Jazz Comets oraz na Reykjavik Jazz Festival. Członkowie grupy współpracowali z takimi sławami jak Arve Henriksen, Ståle Storløkken, Christian Wallumrød, Audun Kleive, Bugge Wesseltoft, Paal Nilssen-Love, Kjetil Møster czy Lasse Marhaug. Z trzema albumami na koncie (ostatni to Half Nelson Courtship wydany przez słynną Rune Grammofon), grupa prezentuje się już jako formacja z wyraźnym celem artystycznym, ideami i kierunkami rozwoju oraz silną osobowością. Trudno porównać ich do jakichkolwiek innych grup, ale pewne aspekty koncertowych improwizacji King Crimson z 1973 roku mogą służyć tu za punkt odniesienia. Puma jest jedną z najbardziej prominentnych i postępowych grup łączących improwizację, jazz, elektronikę i free rock. Wciąż podąża własnymi ścieżkami na stale rozwijającej się norweskiej scenie eksperymentalnej.
Skład zespołu: Øystein Moen (instrumenty elektroniczne), Stian Westerhus (gitara i elektronika) i Gard Nilssen (perkusja).
Terje Isungset & Stian Westerhus [NOR]
Gitarzysta Stian Westerhus i perkusista Terje Isungset to gorące nazwiska na scenie młodej norweskiej muzyki improwizowanej. Połączyli w duecie swoje siły, by zabrać słuchaczy w mroczną podróż. Trochę jazzu, trochę noise, trochę improv z dodatkiem metalu. Gitary tu nie brzmią jak gitary, a perkusja wykracza poza ramy rytmiczne. Ten projekt to wyzwanie nawet dla bardzo wyrobionych słuchaczy.
Terje Isungset jest jednym z najbardziej uznanych i innowacyjnych perkusistów w Europie. Po ponad dwóch dekadach doświadczenia w jazzie i w skandynawskiej muzyce etnicznej wybiega daleko poza ich tradycyjne granice. Można nazwać go kimś, kto łączy cechy artysty dźwiękowego i szamana. Projektując i własnoręcznie wytwarzając instrumenty z norweskich elementów naturalnych, takich jak brzoza arktyczna, granit, łupek, dzwonki pasterskie czy lód, jest godny polecenia wszystkim wrażliwym na poezję i prostotę dźwięków. Isungset komponował specjalne utwory na festiwale jazzowe, do przedstawień tanecznych, spektakli teatralnych i filmów. Jego dorobek kompozytorski można usłyszeć na docenionych solowych płytach Reise (1997), Floating Rhythms (2000), Iceman Is (2002), Middle of Mist (2003), Igloo (2006), Two Moons (2007), Ice Concerts (2008) i Hibernation (2009), na których pojawiają się takie sławy jak: Nils Petter Molvær, Arve Henriksen, Per Jørgensen, Sidsel Endresen, Palle Mikkelborg, Lena Willemark, Ståle Storløkken, Hilmar Jensson, Skuli Sverrison, Rabiu Ayandokun, Karl Seglem, Iro Haarla, Helge Nordbakken, Lena Nymark, Silvia Moi, Jon Halvor Bjørnset, Sara Marielle Gaup i Jorma Tapio.
Gitarzysta Stian Westerhus jest jednym z najbardziej pracowitych młodych norweskich improwizatorów grającym m.in. w zespole Monolithic, Puma, Nils Petter Molvær Group, Bladed, Eldbjørg Raknes i Crimetime Orchestra. Przez ostatnie lata Stian Westerhus zaprezentował się też jako radykalny artysta solowy. Jego występy epatują surową ekspresyjnością, wirtuozerią i instynktem, będącym wypadkową norweskiego dziedzictwa muzycznego i twórczości ulubionych zespołów okresu jego dorastania (jak Slayer). Tworząc swoje pejzaże dźwiękowe daleko wybiegające poza standardowe użycie gitary, artysta poszukuje nowych ścieżek w muzyce współczesnej.
Offonoff [NOR]
Offonoff to trio, które zadebiutowało w listopadzie 2006 roku. Wtedy to trójka muzyków spotkała się przy projekcie Original Silence, w której udział brali także Jim O’Rourke, Thurston Moore i Mats Gustafsson. Podczas koncertów projektu Pupillo, Ex i Nilssen-Love, którzy założyli później Offonoff, zaczęli uzupełniać się na scenie tak, jakby grali już ze sobą od dekad. Zdecydowali się więc powołać do życia wspólną formację. Ich muzyka mieści się gdzieś na skrzyżowaniu ścieżek wytyczonych przez Last Exit, Jamesa Blood Ulmera, Sonic Youth i Locust. Jest ona hałaśliwa, intensywna, ciężka, pełna szybkich zmian i kontrastów, w całości improwizowana.
Terrie Ex jest znany głównie ze współpracy z holenderską formacją The Ex, jedną z najbardziej interesujących i innowacyjnych europejskich grup rockowych, która łamie konwencjonalne bariery artystyczne już od ponad 25 lat. Jako instrumentalista przekracza wszelkie ustalone granice i jest postrzegany jako jeden z najbardziej ekstremalnych gitarzystów wszech czasów. Bardzo fizyczny w swoim podejściu do muzyki, łączy rytm i tonalność w sposób niespotykany.
Massimo Pupillo jest dobrze znany na scenie muzyki rockowej, przede wszystkim jako członek Zu. Grupa ta istnieje już ponad 10 lat i zagrała ponad 1000 koncertów, współpracując między innymi z takimi sławami jak Mike Patton, Melvins czy Nomeansno. Muzyk podłącza gitarę basową wprost do wzmacniacza i dzięki swojej oryginalnej technice potrafi w radykalny sposób wydobywać z niej nowe i niezwykłe dźwięki. Rzadko można spotkać tak doświadczonego basistę, który umie wydobyć tyle siły i głośności z jednego tylko instrumentu.
Paal Nilssen-Love to jeden z najważniejszych współczesnych perkusistów, obdarzony wielką energią i możliwościami. Współpracując z muzykami między innymi ze Szwecji, Stanów Zjednoczonych, Japonii i Niemiec, prezentuje ciągłą chęć i zdolności przełamywania fizycznych i muzycznych granic, szukając okazji do zdobywania nowych doświadczeń. Aktywnie wspiera studyjnie i koncertowo takich tuzów dźwiękowej awangardy jak Mats Gustafsson, Peter Brötzmann, Ken Vandermark, Evan Parker, Sten Sandell, Raoul Björkenheim czy Frode Gjerstad.
Alva Noto [DE]
W którym miejscu kończy się zwykła twórczość muzyczna i zaczyna inżynieria dźwięku? Są tacy artyści, dla których każdy aspekt odbioru jest równie ważny jak sama kompozycja – przestrzeń, pozycja słuchacza, nawet ich ruchy podczas słuchania. Jednym z nich jest Carsten Nicolai, niemiecki mag elektroniki, szerzej znany jako Alva Noto. Swoja przygodę z dźwiękami zaczynał jeszcze pod pseudonimem Noto, punktem zwrotnym kariery okazała się znajomość z Frankiem Bretschneiderem i Olafem Benderem, z którymi założył dziś już kultową wytwórnię: Raster-Noton.
