21 i 23 października 2010 r.
Azyl Fryderyk – Doraźna pomoc i wypoczynek / Fryderyk Retreat – Emergency Help and rest
koncepcja i realizacja: Stefan Åkesson, Linn Hilda Lamberg, Erik Berg
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy im. Gustawa Holoubka, Warszawa,Polska
Fundacja Propaganda, Warszawa, Polska; Poste Restante, Sztokholm, Szwecja
Żałoba i melancholia
Tymczasowy azyl otwiera swoją działalność w jawnych i ukrytych przestrzeniach Teatru Dramatycznego. W zakres oferowanych usług wchodzą: ucieczka od problemów życia codziennego, możliwość wyciszenia, a także stworzenie przestrzeni do refleksji nad śmiercią i towarzyszącą jej rozpaczą. Każdy z gości Azylu Fryderyk po osobistej konsultacji z personelem zakładu określi czas i cel swojego pobytu. Wizyta trwać może od 2 do 12 godzin.
W razie potrzeby azylantowi zostanie przydzielone łóżko. Podczas pobytu gość poddany zostanie serii działań indywidualnych i grupowych, przybliżających go do istoty żałoby i melancholii. Nie damy ci lekarstwa, ale możemy zaoferować schronienie i chwilę wytchnienia – zapewniają twórcy. Inspiracją dla Azylu Fryderyk stał się los Fryderyka Chopina – wyniszczająca ciało gruźlica, zakończona bolesną śmiercią artysty.
Projekt realizowany jest przy wsparciu Urzędu m.st Warszawy oraz Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
22 – 23 października 2010 r.
Glissando
scenariusz i reżyseria: Christian Garcia
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy im. Gustawa Holoubka, Warszawa, Polska;
Nienapisana opera Chopina
Rok 2010, Teatr Dramatyczny: muzycy z Lozanny, performerzy z Berlina i Paryża oraz młodzi aktorzy z Warszawy przejmują twórczość i biografię Fryderyka Chopina. W ich rękach muzyka romantycznego kompozytora nie jest skazana na obumierającą tradycję, lecz staje się źródłem nowych narracji muzycznych i narracji o samej muzyce, także współczesnej. Sama postać Chopina, jego życie i choroba skonfrontowane zostały z tragiczną biografią gitarzysty i współtwórcy Pink Floyd – Sydem Barretem. Współcześni artyści przekształcają utwory Fryderyka Chopina i wspólnie tworzą dzieło, którego Chopin sam nigdy nie stworzył – operę Glissando.
Glissando – to technika polegająca na płynnym przejściu przez wszystkie dźwięki możliwe do zagrania na danym instrumencie. Dla twórców opery w Dramatycznym to również artystyczna swoboda w przechodzeniu z muzyki klasycznej do współczesnej. Swoiste ślizganie się po konwencjach, sposobach ekspresji aktorskiej i performerskiej. Glissando to wielka migracja gatunków – muzyczna odyseja przez wieki, epoki, style, obrazy i refleksje.
Projekt realizowany przy wsparciu Ville de Lausanne, Canton Vaud, Pro Helvetia – Fondation suisse pour la Culture, Loterie Romande, Pour-cent culturel Migros, Fondation Ernst Göhner, Fondation Artephila
Booom
reżyseria: Christian Garcia,
Lozanna–Berlin, Szwajcaria–Niemcy
24 październik 2010 r.
Juliana Snapper Głęboko na pięć sążni mój ojciec leży / Five Fathoms Deep My Father Lies
Los Angeles, Stany Zjednoczone
Migracje żywiołów
Juliana Snapper – klasycznie wykształcona sopranistka – uprawia jedną z najbardziej ekstremalnych form body artu. Szukając granic artystycznych form wyrazu, eksploruje możliwości aparatu głosowego na styku wody i powietrza. Bada formy operowe i tworzy ich eksperymentalne przetworzenia. Głęboko na pięć sążni mój ojciec leży to multimedialna opera, której rytm wyznaczają dźwięk i ruch, rozkosz i ból, intensywność emocji i dyscyplina ciała.
Razem z artystką i towarzyszącym jej chórem staniemy się uczestnikami podwodnego rytuału, który jeden jedyny raz wydarzy się na i w basenie w Pałacu Młodzieży. Co przyniesie bezwzględna walka ciała ludzkiego z żywiołem wody? Czym okaże się dla widza egzorcyzmowana przez artystkę jej osobista trauma? Czy wstąpimy do rzeczywistości i ukrytej pod powierzchnią? I co tam odnajdziemy?
27 – 28 października 2010 r.
Piekło na Ziemi / Hell on Earth
choreografia i reżyseria: Constanza Macras
Dorky Park, Berlin, Niemcy
Postkolonialna tolerancja
Więcej imigrantów z Turcji niż Niemców. Wciąż obecne konflikty religijne i narodowościowe. Nierozwiązane kwestie społeczne. Przez lata tłumione i ukrywane. Pozory tolerancji, przemoc, brak edukacji i socjalizacji. Oto berlińska dzielnica Neukölln. Miejsce-problem. Mieszkająca w Berlinie argentyńska choreografka Constanza Macras zaprosiła do współpracy tamtejszą młodzież. Taniec klasyczny i breakdance, etnodisco i muzyka na żywo, historie życia codziennego opowiadane wprost lub zapośredniczone przez oko kamery – oto tworzywo spektaklu.
Rozwibrowanym od emocji językiem młodzi dorośli przedstawiają siebie, badają swoją nie do końca zdefiniowaną tożsamość, pokazują, jak w stale buzujących od napięć środowiskach imigranckich radzą sobie z kulturową niejednorodnością. Piekło na ziemi to opowieść o dojrzewaniu – o wspólnych wszystkim ludziom marzeniach i nadziejach, ale też o dyskryminacji i lokalnych ograniczeniach.
29 – 30 października 2010 r.
Adam Duch / Adam Geist
reżyseria: Lilach Dekel-Avneri
Tmuna Theater, Tel Aviv, Izrael;
Goethe-Institut Tel Aviv, Tel Aviv, Izrael
Izraelska apokalipsa
Po śmierci matki Adam Duch udaje się w apokaliptyczną podróż. W poszukiwaniu własnej drogi i miejsca podejmuje liczne próby rozpoczęcia życia na nowo. Wybory młodego człowieka za każdym razem okazują się jednak niewłaściwe.
Adam Duch to sceniczny manifest młodego pokolenia, a zarazem krytyczna refleksja o dzisiejszym społeczeństwie. Polityczna wrażliwość i wyobraźnia niemieckiej dramatopisarki Dei Loher spotyka się tu z rzeczywistością współczesnego Izraela. Na scenie zderzają się kultury, wyznania, narody i języki.
Adam Duch z Tel Awiwu to bardziej dźwiękowo-wizualno-aktorska instalacja niż przedstawienie. Dzięki energetycznej obecności aktorów i pulsującemu rytmowi hebrajskiej mowy powstaje kalejdoskop intymnych, czasem wyimaginowanych sytuacji, których tragikomiczny wymiar wciąż odsyła do realnej polityki.
31 października 2010 r.
Trzy kolory: niebieski, biały, czerwony / Drei Farben: blau, weiss, rot
reżyseria: Johan Simons
Münchner Kammerspiele, Monachium, Niemcy
Rewolucje życia codziennego
Jak wprowadzić w prywatne życie ideały zjednoczonej Europy? I czy w ogóle warto to robić? Czy polityka zawsze musi determinować pojedyncze istnienie? Co kryje się za pozornie trywialnymi historiami życiowymi? Jaką rewolucję może przynieść śmierć zwykłego człowieka?
Wdowa po wybitnym kompozytorze próbująca uwolnić się od przeszłości i kłamstw, nieudacznik z Polski w czasie transformacji ustrojowej, modelka u progu dorosłości i doświadczony, zgorzkniały sędzia na emeryturze. To bohaterowie Trzech kolorów. Przypadek, który pozwoli im się spotkać, nazwać można przeznaczeniem.
Wybitny holenderski reżyser po raz kolejny (po Dekalogu) sięga po scenariusz filmowy Kieślowskiego i Piesiewicza. Simons nie konkuruje jednak z filmem. Wykorzystuje kino Kieślowskiego, by przywrócić teatrowi jedną z jego podstawowych funkcji – możliwość opowiadania przez konkretne istnienia historii uniwersalnych. I ujawnić w życiu pojedynczego człowieka archetypy ludzkiej kondycji i emocjonalności.
10 – 14 listopada 2010 r. i 16 listopada 2010 r.
Klub Polski (premiera)
reżyseria: Paweł Miśkiewicz
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy im. Gustawa Holoubka, Warszawa, Polska
Kultura samotnych mężczyzn
Wielka Emigracja to jedno z największych duchowych doświadczeń Polaków, fundament dla ukształtowania polskiej tożsamości nowoczesnej. Emigracja popowstaniowa to również bezprecedensowe w Europie zjawisko kultury samotnych mężczyzn – przebywających poza krajem poetów i żołnierzy. Jak myśleli i co czuli? Jak reagowali na nową rzeczywistość i jak próbowali ją uwewnętrznić? Jak dochodzili do świadomości bycia emigrantami i jak stan ten sami określali?
Fantazmaty polityczne i emigracyjna codzienność, sekciarstwo i religijne szaleństwa, cielesne i duchowe perwersje zakonników, skandaliczne upadki wielkich bohaterów i zwykłych żołnierzy, choroby, nędza, nałogi, uzależnienia… To drugi biegun walki Mickiewicza ze Słowackim o rację stanu i rangę sztuki, tragicznych losów Chopina i Norwida, religijnych zrywów Towiańskiego.
W Klubie Polskim po raz pierwszy na scenie obok wielkich romantycznych poetów i bohaterów stają bezimienni, zapomniani, wykluczeni. Poeci i prorocy. Oszuści i mistyfikatorzy. Mesjasze ludzkości i liberałowie. Narodowcy i katolicy. Kim my właściwie jesteśmy?
Międzynarodowy Festiwal Teatralny Warszawa Centralna 2010: Migracje
15 – 31 październik 2010 roku
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy im. Gustawa Holoubka