- Emmanuelle Haïm
Po ukończeniu studiów z zakresu pianistyki oraz gry na organach, podjęła naukę gry na klawesynie w klasie Kennetha Gilberta i ukończyła Conservatoire National Supérieur de Musique et de Danse w Paryżu z pierwszą lokatą. Fascynacja muzyką wokalna skłoniła ją do podjęcia pierwszych prób prowadzenia zespołów chóralnych w Centre de Musique Baroque de Versailles. Szybko dostrzeżono jej talent i Haïm wkrótce zaczęła udzielać się w projektach znanych artystów jako klawesynistka, bądź dyrygent. Znaczący sukces odniosła z Glyndebourne Touring Opera prowadząc w roku 2001 operę Rodelinda, i dwa lata później oratorium Theodora G.F. Handla. Od tego momentu datuje się stała jej współpraca z Glyndebourne Festival.
Była pierwszą kobietą, którą dyrygowała zespołem Chicago Lyric Opera (Giulio Cesare, 2007). W roku 2000 założyła zespół Le Concert d’Astrée, który specjalizuje się w wykonawstwie muzyki barokowej. W ciągu trzech lat zespół zjednał sobie życzliwość publiczności na całym świecie – od Paryża po Nowy Jork, a ukoronowaniem osiągnięć było przyznanie formacji przez jury Victoire de la Musique Classique miana zespół roku. Artystka jest członkiem honorowym Royal Academy of Music, otrzymała także tytuł Chevalier des Arts et des Lettres oraz, w roku 2009, Chevalier de la Légion d’honneur.
- Charles Hazlewood
W roku 1995 został laureatem pierwszej nagrody na EBU Conducting Competition. Debiutował w Carnegie Hall w roku 2003, a trzy lata później na koncertach promenadowych BBC. Współpracuje z zespołami na całym świecie, w tym sezonie gościnnie prowadził orkiestry symfoniczne w Goteborgu i Malmö, Orchestra of the Age of Enlightenment i Philharmonia, a także wystąpił w Concertgebouw w Amsterdamie. Jest dyrektorem muzycznym formacji Excellent Device!, specjalizującej się w wykonawstwie muzyki współczesnej oraz zespołu Army of Generale, którego członkowie grają na instrumentach historycznych. W roku 2008 wraz z innymi artystami powołał improwizujący ensemble The Charles Hazlewood All Stars, który wziął udział w Glastonbury Festival. Od lat związany jest z orkiestrą BBC Concert, z którą w tym sezonie z ogromnym powodzeniem wystąpił na koncertach promenadowych oraz zaprezentował zapomniane dzieło K. Weilla Lost in the Stars (South Bank Centre w Londynie). Przez siedem lat był dyrektorem muzycznym Dimpho di Kopane w Cape Town, gdzie doprowadził do inscenizacji kilku dzieł operowych i dokonał nagrania U Carmen e-Khayelitsha w wersji filmowej, która w roku 2005 uznana została za najlepszy film na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie. Jako zagorzały popularyzator muzyki poważnej przygotował i nagrał ścieżki dźwiękowe do telewizyjnych filmów o Vivaldim, Mozarcie, Beethovenie i Czajkowskim, oraz serii BBC2 zatytułowanej The Birth of British Music.
- Hespèrion XXI
Zjednoczeni we wspólnym dążeniu – studiowania, upowszechniania i wykonawstwa muzyki dawnej, zafascynowani ogromnymi zasobami muzyki europejskiej, hiszpańskiej w szczególności, Jordi Savall, Montserrat Figueras, Lorenzo Alpert i Hopkinson Smith założyli w roku 1974 zespół pod nazwą Hespèrion XX. Działająca od ponad 30 lat formacja pozostała wierna tej pierwotnej idei, wykonuje głównie dzieła powstałe przed rokiem 1800, po które wcześniej nie sięgano. Wraz z nadejściem nowego millenium uległa zmianie jedynie nazwa (Hespèrion XXI). Eklektyczna postawa artystów znajduje wyraz m.in. w różnorodności repertuarowej – od średniowiecznej muzyki hiszpańskiej, przez renesansową po utwory angielskiego baroku, a nawet tradycyjną muzykę armeńską, sefardyjską, aramejską czy żydowską.
Aktywność koncertowa zespołu nie ogranicza się do Europy, Hespèrion XXI bierze udział w festiwalach muzyki dawnej na całym świecie, prezentując programy przekrojowe, tematyczne, jak: Música en los tiempos de Cervantes, Música napolitana del Renacimiento, El Barroco Español czy Lachrimae Caravaggio, który prezentowany był w ramach Misteria Paschalia w roku 2008, bądź poświęcone twórczości wybranych kompozytorów. Godne uwagi są nagrania Die Kunst der Fuge Bacha i Lachrimae or Seaven Teares Dowlanda. Za swe osiągnięcie fonograficzne zespół niejednokrotnie zdobywał wyróżnienia, m.in.: Grand Prix de l’Académie du Disque Francis Carco, Grand Prix du Disque Charles Cros, Diapason d’Or, Midem Classical Award.
- Ruby Hughes
Po zdobyciu pierwszego miejsca i nagrody publiczności na London Handel Festival Singing Competition w roku 2009, debiutowała na scenie Theater an der Wien rolą Roggiero w Tancredi G. Rossiniego pod batutą René Jacobsa. Tamże wystąpiła jeszcze jako Fortuna w Incoronazione di Poppea C. Monteverdiego. Brała udział w projektach przygotowywanych m.in. przez Opera Group, Opéra de Tulon, Classical Opera Company. Koncertowała z Academy of Ancient Music, Akademie für Alte Musik, Barockorchester Stuttgart, BBC Concert Orchestra, Cappella Amsterdam itd.
Koncerty z jej udziałem często transmitowane były przez europejskie rozgłośnie radiowe i telewizję. Na najbliższe plany artystyczne śpiewaczki składają się m.in. występy w projektach Sir Jonathana Millera z Matthäus-Passion J.S. Bacha (Royal National Theatre w Londynie) i Harryego Christophersa (Saul G.F. Handla na Buxton Festival), przygotowanie kilku ról operowych: Minerva (English National Opera), Aminta (Garsington Opera) oraz recital z towarzyszeniem pianisty Juliusa Drake’a w Pollok House Arts Society w Glasgow.
- Christian Immler
Edukacja w Guildhall School of Music and Drama w Londynie oraz pierwsza nagroda na International Nadia et Liii Boulanger Competition w Paryżu w roku 2001 otworzyły mu drogę do solowej kariery. Mimo, iż jego zdolności docenili już tak wielcy artyści, jak: Marc Minkowski, pod którego dyrekcją śpiewał w Mszy h-moll J.S. Bacha w Santiago de Compostela, Philippe Herreweghe (Johannes-Passion) William Christie (David et Jonathan M.-A. Charpentiera) czy Andrew Parrott (kantaty G.F. Telemana), nadal doskonali swój warsztat wokalny pod kierunkiem Rudolfa Piernaya.
Poza solowymi partiami w dziełach oratoryjno-kantatowych różnych epok, Immler ma swym repertuarze role operowe, od Seneki w lncoronazione di Poppea C. Monteverdiego przez Claudio w Béatrice et Bénédict H. Berlioza po Pharnacesa w Der König Kandaules A. Zemlinsky’ego. Artysta brał udział w ważniejszych festiwalach muzycznych oraz koncertował na całym świecie – niedawno miał debiutancki recital w Wigmore Hall i Royal Festival Hall w Londynie. W jego dorobku fonograficznym znajdują się kantaty G.H. Stölzela oraz albumy Continental Britons i Kaddish zrealizowane dla wytwórni Nimbus, a także nagranie opery Henry Clifford I. Albéniza zarejestrowane przez firmę Decca.
- Philippe Jaroussky
Wykształcenie muzyczne zdobywał w konserwatorium w Wersalu, gdzie studiował grę na skrzypcach i fortepianie, harmonię i kontrapunkt. W 1996 roku rozpoczął naukę śpiewu u Nicole Fallien, następnie kształcił się na wydziale muzyki dawnej w konserwatorium paryskim u Michela Laplenie, Kennetha Weissa i Sophie Boulin. Zadebiutował w roku 1999 na festiwalu w Royaumont partią w mało znanym oratorium Scarlattiego Sedecia, rè di Gerusalemme z Il Seminario Musicale i Gérardem Lesnem. Znakomite przyjęcie artysty przez publiczność i krytykę zaowocowało kontraktem z Virgin Classics. Nagrania dokonane dla tej wytwórni zdobyły liczne nagrody. Publiczność operową już wtedy zdumiewały jego wyjątkowe możliwości wokalne, kilka lat później doceniło je także jury Victoires de la Musique Classique, przez które został ogłoszony operową rewelacją roku 2004. Rok później zachwycił Paryż jako Rinaldo; za wielki sukces uznano recital Jarousskiego i zespołu Le Concert d’Astrée pod dyrekcją Emmanuelle Haïm, dedykowany słynnemu kastratowi Carestiniemu, zarejestrowany dla Virgin w roku 2007.
Realizacja ta okrzyknięta została nagraniem roku 2008 Victoires de la Musique, a w roku następnym zdobyła Midem Classical Award. Z tymi samymi muzykami Jaroussky dokonał nagrania arii barokowych Lamenti – płyta również została nagrodzona Victoires de la Musique w 2009 roku. Kolejne pozycje: Teatro d’Amore z muzyką Monteverdiego i La Dolce Fiamma z zapomnianymi ariami dla kastratów J.Ch. Bacha od razu stały się bestsellerami. W ostatnim czasie nieoczekiwanie zmierzył się – w duecie z pianistą Jérômem Ducrosem – z interpretacją muzyki francuskiej przełomu XIX i XX wieku, owocem czego jest płyta Opium. Mélodies françaises. Szczególne miejsce w repertuarze wokalisty zajmują dzieła Handla, Vivaldiego, Pergolesiego i Monteverdiego.
- Aimery Lefèvre
Urodził się w roku 1983 w Bourges. Do roku 2000 gry na fortepianie i organach oraz śpiewu uczył się w Centre de Musique Baroque w Wersalu, gdzie wyspecjalizował się w wykonawstwie muzyki XVII i XVIII wieku. Edukację kontynuował w Conservatoire national supérieur de musique et de danse w Lyonie pod kierunkiem Briana Parsonsa, został członkiem Atelier Lyrique w operze narodowej w Paryżu. Współpracował z takimi artystami, jak: Patrick Cohen-Akenine, Martin Gester, Jean-Claude Malgoire, Hervé Niquet, Christophe Rousset. Pierwszą wykonaną przezeń partią operową była tytułowa rola w Dido and Aeneas H. Purcella, którą przygotował pod dyrekcją Kennetha Weitha.
Brał udział w przedstawieniach: The rape of Lucretia B. Brittena (Tours), Così fan tutte W.A. Mozarta (Rennes) i Il matrimonio segreto D. Cimarosy (teatr MC93 w Bobigny). W ubiegłym sezonie debiutował w operze narodowej w Paryżu jako Fiorello w Il Barbiere di Siviglia G. Rossiniego pod batutą Bruna Campanelli i Momus w operze Platée J.-Ph. Rameau prowadzonej przez Marca Minkowskiego.
