Artysta uprawia do dziś tzw. estetykę błędu, m.in. rozdzierając zdjęcia, tonując i malując je farbami, tworząc unikatowe obrazy o formule kolażu i fotomontażu. W swym plastycznym opracowaniu był najbardziej dojrzałym twórcą w grupie Zero 61, ale jego drogą twórczą, jeśli chodzi o formę nie zaś ideę realizacji, podążył także w końcu lat 60. Michał Kokot, a na początku lat 80. Adam Rzepecki z Łodzi Kaliskiej.
Od drugiej połowy lat 80. Różycki ujawnia swoje myślenie o sztuce bliskie przede wszystkim ontologii fundamentalnej, w której interesuje go Heideggerowskie bycie, w czym poszukuje transcedentalnej rzeczywistości. Już w latach 60. sakralizował, początkowo nieświadomie, świat małych dziewczynek, później zwykłe drzewa, rodzinne, stare fotografie. Sakralizuje także sam siebie pokazując, że Chrystus był i jest w każdym w nas. W jego pracach zawarta jest także ironia, która poprzez rys dadaistyczny i surrealistyczny nie w pełni wkomponowała się w sakralność świata. Być może nie jest tu potrzebna?
W fotografii Różyckiego nie ma nicości, ani przede wszystkim trwogi, jest ludzkie istnienie i miłosierdzie bytu. Wierzy w jedyne źródło prawdy, którą jest prawda religijna. Sztuka ma o tyle znaczenie, o ile umożliwia dostęp do bytu, gdyż, jak pisał Heidegger: W dziele sztuki prawda bytu osadziła się w dzieło. Artysta wierzy, że zrozumiał i przeniknął w sposób teoretyczny i praktyczny zasady, jakimi manifestuje się sacrum, będąc bytem w bycie, aby jeszcze raz nawiązać do koncepcji Heideggera ze Źródła dzieła sztuki (1935), w której byt służy uświęcaniu sakralnego świata.
Andrzej Różycki jest fotografem, filmowcem i teoretykiem fotografii. Urodzony 10 sierpnia 1942 w Baranowiczach. W latach 1961-65 odbył studia konserwacji zabytków i muzealnictwa na Wydziale Sztuk Pięknych na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 1963 należał do grupy fotograficznej Rytm. Od 1964 był członkiem grupy Zero 61. Studiował na Wydziale Reżyserii PWSFTviT w Łodzi (1969-1975), gdzie następnie był wykładowcą.
Od 1970 do 1977 należał do Warsztatu Formy Filmowej, działającego w szkole filmowej w Łodzi. Od lat 60. do końca 90. związany był z łódzkim środowiskiem progresywno-awangardowym. Uczestniczył w jego w najważniejszych manifestacjach artystycznych. W latach 70. i 80. współpracował z Wytwórnią Filmów Oświatowych w Łodzi, gdzie zrealizował kilkadziesiąt filmów dokumentalnych, głównie o tematyce etnograficzno-antropologicznej. Członek ZPAF od 1969, a od 2002 członek honorowy.
Stał się miłośnikiem, znawcą i zbieraczem ostatnich dokonań polskiej sztuki ludowej z zakresu malarstwa, rzeźby i ceramiki, gromadząc znaczącą – w skali ogólnopolskiej – kolekcję. Od początku lat 80. do ok. 1987 roku był uczestnikiem wielu manifestacji w ramach Kultury Zrzuty; wcześniej (1979) wpłynął ideowo na kształtowanie się powstającej grupy Łódź Kaliska. W końcu lat 80. i w 90. zainteresowany był przede wszystkim filmem, m.in. stworzył cykl obrazów dla telewizji polskiej pt. Era Wodnika. Autor nagradzanych na wielu festiwalach filmów, w tym tak wybitnych, jak Nieskończoność dalekich dróg, Podpatrzona i podsłuchana Zofia Rydet A.D. 1989 i Fotograf Polesia (2001) – poświęcony Józefowi Szymańczykowi (1909-2003).
Najważniejszym monograficznym podsumowaniem jego twórczości były wystawy: z 2004 roku Andrzej Różycki. Chodzę swoimi drogami (Muzeum Historii Fotografii w Krakowie oraz Andrzej Różycki. Poetyka form (MGS w Łodzi, 29 kwietnia – 29 maja 2011).
Od 29 lipca do 28 sierpnia 2011 r.
Galeria Sztuki Wozownia
ul. Rabiańska 20
Toruń
